Καλλίτσα Γκουράβα - Δικτά
Λογοτέχνις - συγγραφέας
«Η επιστήμη έχει κάνει προόδους» «τώρα η επιστήμη
κάνει θαύματα». Αυτές και άλλες παρήγορες, αισιόδοξες
και καθησυχαστικές φράσεις, ακούγονται καθημερινά
γύρω μας και ορθώνουμε το κορμί και τινάζουμε πίσω το
κεφάλι και δεν φοβόμαστε τον θάνατο.
Πιστεύουμε πως ό,τι κι αν μας συμβεί, η επιστήμη που
αγρυπνά πάνω απ’ το προσκέφαλό μας θα μας βγάλει απ’
του... χάρου τα δόντια.
Θα παλέψει αγκαλιαστά μαζί του στα μαρμαρένια
αλώνια και θα μας δώσει πάλι πίσω τη ζωή, να
συνεχίσουμε τον αγώνα.
Ακόμα κι αυτός ο καρκίνος που ταλαιπωρεί και αποδεκατίζει την ανθρωπότητα δεκαετίες τώρα, ακόμα κι αυτός στα αρχικά του στάδια γονατίζει.
Όμως ας μη βιαζόμαστε να πανηγυρίσουμε συνάνθρωποι, γιατί την επιστήμη την υπηρετούν επιστήμονες κι αυτοί είναι άνθρωποι, με όλες τις αδυναμίες που χαρακτηρίζουν όλους τους κοινούς θνητούς.
«Οι χρόνοι είναι δίσεκτοι και οι μήνες οργισμένοι» οι ανάγκες πολλές και η απληστία για ολοένα και περισσότερα υλικά αγαθά, ατελείωτη. Κι αν δεν υπάρχει φουσκωμένο πορτοφόλι, πεθαίνεις στην ψάθα, κατά το κοινώς λεγόμενο.
Βρείτε μου έναν γιατρό που να πει σε κάποιον φτωχό μεροκαματιάρη «Έλα άνθρωπέ μου να σε κάνω καλά κι αν δεν έχεις χρήματα δεν πειράζει, φθάνει να σωθείς και να γυρίσεις στην οικογένειά σου, έτσι κι αλλιώς εγώ τα παίρνω απ’ αυτούς που έχουν». Φυσικά να ζήσουν θέλουν κι αυτοί, αλλά ας αρκεστούν στο μισθό τους όταν είναι σε δημόσια νοσοκομεία, κι ας αφήσουν τα φακελάκια.
Και δε μιλάμε βέβαια για όλους τους επιστήμονες, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις και είναι πολλές.
Ο Θεός να φυλάει τον κάθε χριστιανό να μη βρεθεί στους διαδρόμους των κρατικών νοσοκομείων. Εκεί που δεν γνωρίζει η δεξιά τι ποιεί η αριστερά, εκεί στα ράντζα, στην πολυκοσμία, εκεί που νιώθεις σαν μυρμήγκι, που δεν χάλασε ο κόσμος αν λείψεις απ’ τη ζωή.
Εκεί που αν δεν «πέσει το φακελάκι» στις περισσότερες περιπτώσεις βγάζεις εισιτήριο για τας αιωνίους μονάς.
Κρίμα και ντροπή χίλιες φορές. Έχασε τη ζωή του ο άνθρωπος που είχε πάθει έμφραγμα και περίμενε μέρες να χειρουργηθεί, αλλά επειδή δεν είχε το φακελάκι που δεν ήταν και ευκαταφρόνητο το ποσό, έχασε τη ζωή του.
Αλήθεια πώς νιώθει άραγε εκείνος ο επιστήμονας!
Φαντάζομαι πως τρίζουν τα κόκκαλα του Ιπποκράτη και του Ασκληπιού.
Πού είσαστε σοφοί αγωνιστές, εργάτες της επιστήμης, «άγιοι» πατέρες της Ιατρικής, να δείτε τα χάλια μας και την κατάντια μας!
Πού είσαστε να δώσετε ένα μάθημα στους απογόνους σας, να τους θυμίσετε πως ο όρκος που δίνουν είναι ιερός και δεν έχουν το δικαίωμα να αρνηθούν σε κανένα ανθρώπινο πλάσμα τη βοήθειά τους και πως η αμοιβή θα πρέπει να είναι το τελευταίο πράγμα που να τους ενδιαφέρει.
Δεν είναι καθόλου λίγο, να παίρνεις έναν άνθρωπο άρρωστο, εξασθενημένο κι αδύναμο και να τον δίνεις ξανά γερό και δυνατό στη ζωή.
Αυτό σε μας τους απλοϊκούς μοιάζει πράξη θεϊκή. Αυτή λοιπόν η θεϊκή πράξη, ας μη σέρνεται στο χώμα μαζί με τα ερπετά, για χάρη κάποιων ευρώ. Όσο κι αν είναι το ίδιο ένοχοι και οι πολίτες που δίνουν το φακελάκι, που υποστήριξε κάποτε κάποιος υπουργός, δεν είναι και τόσο έτσι.
Ο πόνος και η αγωνία για τον άνθρωπό σου σε κάνει να εκλιπαρείς, να ταπεινώνεσαι, να στραγγαλίζεις τα πιστεύω σου, να κουρελιάζεις το «εγώ» σου, να δωροδοκείς και να συμβάλεις σε οποιαδήποτε παρανομία. Λίγοι άνθρωποι έχουν τα κότσια να καταγγείλουν τέτοια γεγονότα, όπως έκανε η αδερφή του θύματος που προανέφερα.
Μακάρι αυτό το θλιβερό κατάντημα, αυτή η σήψη, να μην έχει προχωρήσει σε βάθος, γιατί τότε δεν μας σώζει τίποτα, κανένα μέτρο, καμιά τιμωρία, καμιά πάταξη. Όταν χαθεί η ανθρωπιά, δύσκολα βρίσκεται κι ακόμα δυσκολότερα έρχεται πίσω.
Αυτά για το φακελάκι στο δημόσιο τομέα, γιατί ο ιδιωτικός είναι άλλη ιστορία.
Πριν κάποια χρόνια υπήρχε ένας γιατρός. Εκείνος ο γιατρός που καταγόταν απ’ τη μικρή κωμόπολη Αγιά, εξυπηρετούσε όλα τα γύρω χωριά.
Τότε δεν υπήρχαν αυτοκινητόδρομοι και ο κάθε χωρικός που τον είχε ανάγκη, σαμάρωνε το πιο γρήγορο μουλάρι, έριχνε κι ένα κόκκινο κιλίμι στο σαμάρι, για να καθίσει αναπαυτικότερα ο γιατρός και να του δείξει βεβαίως και τον ξεχωριστό του σεβασμό και κατέβαινε στην Αγιά, από κακοτράχαλους δρόμους και στενά μονοπάτια, για να κόψει δρόμο και να μη χαθεί και πολύτιμος χρόνος και δεν αντέξει ο ασθενής.
Εκείνος ο γιατρός δεν κοίταζε αν ήταν νύχτα ή μέρα, αν έβρεχε ή αν χιόνιζε, αν χαλούσαν τον κόσμο οι βουνίσιοι αέρηδες, αν ο χωρικός ήταν απ’ τους καλοστεκούμενους νοικοκυραίους, ή φουκαράς. Καβαλούσε το μουλάρι κι ανηφόριζε στο κατσάβραχο, εκεί που τον καλούσε το καθήκον, ο όρκος του, η ανθρωπιά.
Κι αν ο άνθρωπος που υπέφερε δεν είχε «στον ήλιο μοίρα», κάποιος πολύτεκνος μεροκαματιάρης, χήρα ή ορφανό, πριν φύγει έβαζε διακριτικά κάτω απ’ το προσκέφαλό του μερικά χαρτονομίσματα.
Κι όταν ο άρρωστος το αντιλαμβανόταν αυτό κι έπαιρνε το χέρι του να του το φιλήσει, τότε εκείνος αγρίευε κι έβγαινε γρήγορα απ’ το δωμάτιο για να κρύψει τη συγκίνησή του. Αυτός ήταν ο Λέων ο γιατρός, ο θρύλος της Αγιάς και των περιχώρων. Τέτοιοι άνθρωποι μένουν αθάνατοι, φωτεινοί φάροι για να φωτίζουν τα σκοτάδια της απανθρωπιάς και της απληστίας. Άσχετα αν μερικοί κλείνουν τα μάτια μπροστά στο μεγαλείο κάποιων προκατόχων τους και πατάνε επί πτωμάτων στην κυριολεξία, βάζοντας στόχο το ευρώ.
