Και η προτροπή της υπουργού Γεωργίας της Πορτογαλίας στην πρόσφατη Σύνοδο Υπουργών (Ypaithros.gr, 30/7/22, δείτε εδώ {2} τον σύνδεσμο) πως «η Ε.Ε. πρέπει να αναπτύξει πολιτική διαχείρισης υδάτων λόγω των επιπτώσεων της ξηρασίας» και να «...θωρακίσουμε το ευρωπαϊκό σύστημα τροφίμων», στην περίπτωσή μας πρέπει να εκληφθεί ως ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να εφαρμόσουμε ΑΜΕΣΑ όλες τις προβλεπόμενες πολιτικές και τα αντίστοιχα έργα που περιέχονται στις σχετικές Υπουργικές Αποφάσεις, οι οποίες, όσο τα χρόνια περνούν και δεν εφαρμόζονται, αποκαλύπτουν την υποκρισία και την ανευθυνότητα των πολιτικών μας εκπροσώπων και των κυβερνήσεων που στηρίζουν. Αυτό υποστηρίζει η Ε.Δ.Υ.ΘΕ., απαντώντας σε ερώτηση για το εάν και κατά πόσο συνδέονται διατροφική κρίση και υδατικό πρόβλημα και το τι πρέπει να γίνει για την αντιμετώπιση των φαινομένων ξηρασίας που πλήττουν τη γηραιά ήπειρο όλο και περισσότερο. Πιο συγκεκριμένα:
ΕΡΩΤΗΣΗ «ΕτΔ»:
Ανάμεσα στις απειλές που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, η ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΗ ΚΡΙΣΗ, σε συνδυασμό με τις ενεργειακές ελλείψεις και (κυρίως) την ξηρασία, καθιστά ιδιαίτερα ευάλωτη την Ε.Ε. συνολικά και τη χώρα μας ειδικότερα. Κατά πόσο τα κέντρα αποφάσεων της Ε.Ε. συνδέουν τη ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΗ ΚΡΙΣΗ με το Υδατικό Πρόβλημα; Και εφόσον η περιοχή μας αποτελεί το μεγαλύτερο και σημαντικότερο κέντρο πρωτογενούς παραγωγής, τι σχεδιάζουν και τι θα πρέπει να διεκδικούν οι αρμόδιοι για τη Θεσσαλία κατά την άποψη της Ε.Δ.Υ.ΘΕ.;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ Ε.Δ.Υ.ΘΕ. (Β’ ΜΕΡΟΣ):
Όπως αναφέραμε στο Α’ μέρος της απάντησής μας, στο θέμα της αναγκαίας στροφής στην πολιτική υδάτων της Ε.Ε. και της χώρας μας υπό την απειλή της Διατροφικής Κρίσης (Δ.Κ.), οι παράμετροι του ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ και της ΞΗΡΑΣΙΑΣ αποκτούν κρίσιμη σημασία.
Στην Έκθεση (2021) του Ευρωπαϊκού Ελεγκτικού Συνέδριου (δείτε εδώ {1} τον σύνδεσμο) αναφέρεται πως «…οι σύγχρονες τάσεις καταδεικνύουν την ΑΥΞΑΝΟΜΕΝΗ ΚΑΤΑΠΟΝΗΣΗ των ΥΔΑΤΩΝ», ενώ προβαίνει και σε «σύσταση» για τη χρήση ενισχύσεων, θεωρώντας «Άρρηκτη (τη) σύνδεση των ενισχύσεων της Κοινής Γεωργικής Πολιτικής (ΚΓΠ) με τη συμμόρφωση (στα) περιβαλλοντικά κριτήρια».
Η έκθεση παρατηρεί πως «η χρηματοδότηση της Ε.Ε. για αρδευτικά έργα προσφέρει ΑΝΕΠΑΡΚΗ εχέγγυα κατά της ΜΗ βιώσιμης χρήσης των υδάτων» και πως στο εξής «…αποκλείει ΡΗΤΑ τη χρηματοδότηση επενδύσεων στην άρδευση που δεν συνάδουν με την επίτευξη των στόχων της Οδηγίας - πλαίσιο για τα ύδατα» και μάλιστα «…με ρητές περιβαλλοντικές απαιτήσεις για τη βιώσιμη χρήση των υδάτων, μεταξύ άλλων μέσω ΑΙΡΕΣΙΜΟΤΗΤΑΣ» (!).
Ταυτόχρονα διευκρινίζει ότι η επέκταση της αρδευόμενης έκτασης ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΕΠΙΛΕΞΙΜΗ (σημ.: όλες οι επισημάνσεις δικές μας) εφόσον επηρεάζει υδατικά συστήματα σε μη ικανοποιητική κατάσταση» (σελ. 42,52,53).
Δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστούμε ότι όλα τα παραπάνω φωτογραφίζουν κυριολεκτικά τη Θεσσαλία!
Και βεβαίως δεν θα έπρεπε να περιμένουμε από τους τεχνοκράτες των Βρυξελλών να μας επιβάλουν την αναγκαία «στροφή» στην υπόθεση των υδάτων.
Στη Θεσσαλία πλέον, εάν θέλουμε να είμαστε σοβαροί και όχι επιλήσμονες των υποχρεώσεών μας στις επόμενες γενιές (έστω και εάν συχνά έχουμε να κάνουμε με ανεύθυνους πολιτικούς εκπροσώπους), οφείλουμε να κινηθούμε αποφασιστικά προς μία από τις δύο προσφερόμενες εναλλακτικές κατευθύνσεις:
Η πρώτη είναι να περιορίσουμε δραστικά (ενδεικτικά: κατά ένα εκατομμύριο στρέμματα) τις αρδευόμενες εκτάσεις στα όρια της «υδατικής» φέρουσας ικανότητας του ΥΔΘ, ομολογώντας ταυτόχρονα τις ψευδαισθήσεις και τα αδιέξοδα των Σχεδίων Διαχείρισης Υδάτων (ΣΔΥ) του 2017 και παράλληλα δρομολογώντας, χωρίς δισταγμούς, την κατεδάφιση των «μη χρήσιμων» έργων «εκτροπής» (μεταφοράς νερού) από τον Αχελώο, τα οποία στην κατάσταση της εγκατάλειψης που βρίσκονται αποτελούν κίνδυνο για καταστροφές (πλημμύρες) και για οικολογική βλάβη στον «μπαζωμένο» ποταμό.
Η δεύτερη εναλλακτική είναι να κινηθούμε χωρίς άλλες κωλυσιεργίες και πολιτικάντικες ψευδο-οικολογικές αναστολές (Κυβερνήσεις Τσίπρα και Μητσοτάκη) στην ΕΝΙΣΧΥΣΗ του δυναμικού του ΥΔΘ, με σύγχρονα αρδευτικά έργα μεταφοράς και διανομής νερού (εξοικονόμηση) και παράλληλα νέα έργα ταμιεύσεις νερού στα δύο Υ.Δ. (Θεσσαλίας και Αχελώου), ολοκληρώνοντας και τα αντίστοιχα έργα μεταφοράς (Συκιά και σήραγγα προς Μουζάκι).
Ίσως κάποιοι θεωρούν ότι είναι προτιμότερο οχυρωθούν και πάλι πίσω από το μετερίζι ενός «αγώνα» εξαίρεσης της χώρας μας από τις περιβαλλοντικές δεσμεύσεις της σχετικής Οδηγίας και ότι είναι καλύτερα να συνεχίσουμε την τακτική να ξοδεύουμε το διαπραγματευτικό μας κεφάλαιο σε αδιέξοδες προοπτικές, με κάποια αβέβαια πρόσκαιρα πελατειακά και μικροπολιτικά οφέλη για τους ίδιους, κρύβοντας ταυτόχρονα από τους πολίτες τη δραματική πραγματικότητα και συνεχίζοντας να χρησιμοποιούν συνειδητά τους αγρότες μας σαν «εργαλεία» οικολογικής καταστροφής στον ίδιο τους τον τόπο!
[Σημ.: Αυτήν την ανεύθυνη και επιβλαβή τακτική είχαν επιλέξει οι κυβερνήσεις από το 2000 (έτος ισχύος της Οδηγίας 60) έως το 2010, οπότε μετά από επιβολή ποινών από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο υποχρεώθηκαν, θέλοντας και μη, να εκπονήσουν Σχέδια Διαχείρισης (αρχική έγκριση 2014) και, έστω και χωρίς πολλή διάθεση, να αποκτήσουν «στα χαρτιά» μια θεσμοθετημένη πλέον υδατική πολιτική. Άραγε πόσο αξιόπιστες είναι τέτοιες κυβερνήσεις;].
Στις παρούσες συνθήκες δεν γνωρίζουμε τι θα επιλέξουν οι κυβερνήσεις που θα ακολουθήσουν τη μετά την απρόσμενη απραξία της Κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Όμως, ενόψει και των επερχόμενων εκλογών, πρέπει ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ να ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ καθαρές δεσμεύσεις για ποια από τις δύο κατευθύνσεις θα ακολουθήσουν.
Και επειδή στο παραμύθιασμα και στα πολιτικά τερτίπια πολλοί από αυτούς «δεν πιάνονται», κρίσιμη και αποκαλυπτική για τις προθέσεις τους θα είναι η τοποθέτησή τους πώς προτίθενται να διαχειριστούν τα ημιτελή έργα Αχελώου (κατεδάφιση ή ολοκλήρωση).
Εάν συνεχίσουν να παρακάμπτουν το ζήτημα αυτό, όπως με διάφορα προσχήματα πορεύονται οι δύο τελευταίοι πρωθυπουργοί (Τσίπρας και Μητσοτάκης) και να επιδίδονται στις συνήθεις γενικότητες για τον «λαό» και το «περιβάλλον» (όπως κάνουν έως σήμερα με την αγαστή «προστασία» από τους συμπράττοντες αυτοδιοικητικούς «φίλους» τους), τότε ας αποδεχθούμε πως δεν έχουμε πολλά να περιμένουμε από αυτούς και πρέπει να στηριχθούμε στις δικές μας δυνάμεις...
Και λίγα λόγια και για την ΞΗΡΑΣΙΑ.
Θεωρούμε κατ’ αρχήν αναγκαία μια διευκρινιστική παρατήρηση. Η πρωτοφανής ξηρασία στη Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη που έντονα προβλήθηκε το τελευταίο διάστημα στα ΜΜΕ, έχει, κατά έναν τρόπο, διαφορετικές επιπτώσεις στις κοινωνίες αυτές σε σχέση με την Ελλάδα και ειδικά τη Θεσσαλία.
Στις περιοχές της Ευρώπης ήταν μάλλον ασυνήθιστη η φετινή, εντυπωσιακά χαμηλή, παροχή νερού στα ποτάμια τους και επηρέασε κυρίως τον (βασικό για εκείνους) τομέα των ποτάμιων μεταφορών και πολλούς τομείς της οικονομίας τους!
Αντίθετα για εμάς, η χαμηλή και σχεδόν ανύπαρκτη παροχή νερού κατά τη θερινή περίοδο στα ποτάμια μας είναι ένα σύνηθες φαινόμενο (συχνά από τον Μάιο - Ιούνιο) εδώ και χρόνια στη Θεσσαλία.
Επηρεάζει μεν σε έναν βαθμό τις αρδεύσεις, όχι όμως καθοριστικά (εκτός εξαιρετικών συνθηκών), δεδομένου ότι έτσι κι αλλιώς, για την κάλυψη των αρδευτικών αναγκών και την εξασφάλιση των διατροφικών μας αναγκών, εδώ και δεκαετίες, στρεφόμαστε είτε στα νερά που συγκεντρώνονται (σε κανονικές υδρολογικές χρονιές) στους λίγους ταμιευτήρες επιφανειακών νερών (Ν. Πλαστήρας, Σμόκοβος και στη μισογεμάτη Κάρλα), είτε (δυστυχώς) στους καταπονημένους υπόγειους υδροφορείς (με όσο νερό διαθέτουν).
Παρότι όμως ελάχιστα βασιζόμαστε στις ανεπαρκέστατες ποσότητες νερού που ρέουν στα ποτάμια μας (με την κατασκευή και προσωρινών μικροφραγμάτων), μια ενδεχόμενη επιδείνωση (τα επόμενα χρόνια) του φαινομένου της ξηρασίας (όπως φέτος στην Ευρώπη), σαφώς θα έχει μεγαλύτερες επιπτώσεις και στη Θεσσαλία.
Το συμπέρασμα είναι ότι στις βόρειες χώρες είναι πλέον υποχρεωμένοι να αλλάξουν τον σχεδιασμό τους και να αναζητήσουν εναλλακτικές λύσεις για τις μεταφορές τους, ενώ αντίθετα σε εμάς ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΤΑΙ απόλυτα ο διαχρονικός σχεδιασμός για την εξασφάλιση και άλλων ποσοτήτων νερού άρδευσης σε ταμιευτήρες, αλλά και για δημιουργία υδατικών αποθεμάτων που θα χρησιμοποιηθούν (για όλες τις χρήσεις, ύδρευση κ.ά.) σε περίπτωση παρατεταμένης ξηρασίας, καθώς και για την οικολογική αποκατάσταση (όπως εξάλλου προβλέπεται και στην ισχύουσα Υπουργική Απόφαση του ΣΔΥ/2017) υπόγειων υδροφορέων που κινδυνεύουν με οριστική καταστροφή.
Και η προτροπή της υπουργού Γεωργίας της Πορτογαλίας στην πρόσφατη Σύνοδο Υπουργών (Ypaithros.gr, 30/7/22, δείτε εδώ {2} τον σύνδεσμο) πως «η Ε.Ε. πρέπει να αναπτύξει πολιτική διαχείρισης υδάτων λόγω των επιπτώσεων της ξηρασίας» και να «...θωρακίσουμε το ευρωπαϊκό σύστημα τροφίμων», στην περίπτωσή μας πρέπει να εκληφθεί ως ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να εφαρμόσουμε ΑΜΕΣΑ όλες τις προβλεπόμενες πολιτικές και τα αντίστοιχα έργα που περιέχονται στις σχετικές Υπουργικές Αποφάσεις, οι οποίες, όσο τα χρόνια περνούν και δεν εφαρμόζονται, αποκαλύπτουν την υποκρισία και την ανευθυνότητα των πολιτικών μας εκπροσώπων και των κυβερνήσεων που στηρίζουν.
* Γιαννακός Κώστας, γεωπόνος, πρόεδρος Γεωπονικού Συλλόγου Λάρισας, μέλος Ε.Δ.Υ.ΘΕ.
* Γκούμας Κώστας, γεωπόνος, πρ. δ/ντής Εγγείων Βελτιώσεων, πρ. πρόεδρος ΓΕΩΤΕΕ/Κεντρικής Ελλάδας, μέλος Ε.Δ.Υ.ΘΕ.
* Μπαρμπούτης Τάσος, πολιτικός μηχανικός, μέλος Δ.Σ. ΕΘΕΜ, πρ. γραμματέας ΤΕΕ/ΚΔΘ, μέλος Ε.Δ.Υ.ΘΕ.
{1} Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο - Ειδική έκθεση 2021 - Βιώσιμη χρήση των υδάτων στη γεωργία:
https://www.ypethe.gr/sites/default/files/ basicpagefiles/2021_eidiki_ekthesi_viosimi_hrisi_ton_ydaton.pdf
{2} Υπουργός Γεωργίας Πορτογαλίας: «Η Ε.Ε. πρέπει να αναπτύξει πολιτική διαχείρισης των υδάτων λόγω των επιπτώσεων της ξηρασίας:
https://www.ypaithros.gr/ypourgos-georgias-portogalias-ee-prepei-na-anaptyksei-politiki-diaxeirisis-ydaton-logo-epiptoseon-ksirasias/
