Για μια εθνική οικονομία πιο αποδοτική

Η διαχείριση της εθνικής οικονομίας είναι μια δύσκολη και ντελικάτη υπόθεση και, πολλές φορές, για να αποδίδει καρπούς, είναι και θέμα περιρρέουσας ατμόσφαιρας και ψυχολογίας της αγοράς. Γι’ αυτό, χρειάζεται πολλή προσοχή εκ μέρους, όσων ασχολούνται μαζί της, προκειμένου να προωθούνται λύσεις στα προβλήματά της χωρίς πισωγυρίσματα.

Η μεγάλη, όμως, κοινωνική και οικονομική ανισότητα, που επικρατεί στη χώρα μας, η υπερκατανάλωση και παράλληλα το γεγονός, ότι οι πάντες διεκδικούν απ’ την Πολιτεία τη βελτίωση της οικονομικής τους κατάστασης, ανεξαρτήτως, αν υπάρχουν ή όχι διαθέσιμα χρήματα για διανομή στους πολίτες, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για κάτι τέτοιο.
Επί πλέον, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία, υποτίθεται, γνωρίζουν το μέγεθος των προβλημάτων της οικονομίας, αντί να δίδουν περίοδο χάριτος στην εκάστοτε κυβέρνηση, για να ξεδιπλώνει το προεκλογικό πρόγραμμά της διαφοροποιούμενα, έστω, και ασκώντας κριτική, όταν χρειάζεται, σπεύδουν, εξ αρχής, να μηδενίζουν το έργο της υποσχόμενα στους πάντες τα πάντα, λες και διαθέτουν τη μαγική εκείνη συνταγή, που λύνει, αυτομάτως, όλα τα προβλήματα της κοινωνίας. Κάποιες, μάλιστα, φορές, για να κρύψουν τις αδυναμίες τους και τα λάθη του παρελθόντος τους ζητούν, επιμόνως, πρόωρες εκλογές, παρότι αυτές από μόνες τους δεν αποτελούν λύση. Βεβαίως, η αλήθεια, σύντομα, αποκαλύπτεται, οι υποσχέσεις παραμένουν κούφια λόγια και, γι’ αυτό, η αναξιοπιστία των πολιτικών θεριεύει στον τόπο μας, ενώ η οικονομία παραμένει προβληματική.
Όταν, όμως, είναι κανείς οικογενειάρχης, δηλαδή ένας μικρός πρωθυπουργός στο σπίτι του, δε χρειάζεται να είναι και οικονομολόγος, προκειμένου να καταθέτει ρεαλιστικές προτάσεις, που στοχεύουν στην πιο αποτελεσματική και πιο αποδοτική οικονομική πορεία μιας οικογένειας ή και ενός τόπου, ακόμα. Κατ’ αρχήν, η εμπειρία διδάσκει, ότι δε μπορεί κανείς να ξοδεύει περισσότερα, από όσα παράγει ή εισπράττει, γιατί, διαφορετικά, οδηγείται σε χρεοκοπία. Επί πλέον, για να ξοδεύει κανείς ή να μοιράζει χρήματα, πρέπει να έχει περισσευούμενα, αφού τα δανεικά δε μπορούν να δώσουν σταθερές και μόνιμες λύσεις, αλλά μόνο προσωρινές και, ίσως, επώδυνες, μελλοντικά, αν δεν ανταποκρίνεται στις δανειακές υποχρεώσεις του.
Πέραν τούτου, οι καιροί άλλαξαν και οι θεωρίες περί φιλελευθερισμού, σοσιαλισμού και κομμουνισμού, ενώ, πριν μερικά χρόνια, συγκινούσαν, κινητοποιούσαν και δίχαζαν τον κόσμο χάριν της επικράτησής τους, αν δεν ξεθώριασαν, εντελώς, έπαυσαν, πλέον, μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού να παίζουν τον ρόλο, που έπαιζαν, κάποτε, και απειλούνται σε μεγάλο βαθμό απ’ το λαϊκισμό, τον εθνικισμό και τον αναθεωρητισμό. Σ’ αυτό συνετέλεσε και το γεγονός, ότι τα ευρωπαϊκά κράτη, που συμμετέχουν στην Ε.Ε., μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, έχουν υιοθετήσει ένα παραγωγικό μοντέλο μεικτής οικονομίας, που στηρίζεται και στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα, τουτέστιν, και στον φιλελευθερισμό και στον σοσιαλισμό. Έτσι, δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια εφαρμογής καθαρόαιμης εθνικής πολιτικής, είτε καπιταλιστικής, είτε σοσιαλιστικής.
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, είναι δυνατή, αν όχι υποχρεωτική, μια συνεννόηση σε μεγάλα θέματα μεταξύ των ελληνικών κομμάτων, που αποδέχονται τις αρχές και τους κανόνες λειτουργίας της Ε.Ε. Όλα τα άλλα, που βλέπουμε και ακούμε, είναι θεατρικές παραστάσεις και κούφια λόγια για εσωτερική κατανάλωση και για επηρεασμό, όσων δεν παρακολουθούν τις εξελίξεις και είναι δεμένοι στο άρμα του χθες ή πάσχουν από ιδεοληψίες. Αρκεί, γι’ αυτό, να θυμηθούμε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 2015 και ποια ήταν, τελικά, η τύχη του, προκειμένου να παραμείνει η χώρα μας εντός ευρωπαϊκής οικογένειας.
Αυτό σημαίνει, ότι πρέπει τα πολιτικά κόμματα του τόπου μας, που αποδέχονται τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, να είναι πιο ειλικρινή και να προσαρμόζουν τα προγράμματά τους στους κανόνες λειτουργίας της Ε.Ε., να μην υπόσχονται, προεκλογικά, στους πάντες τα πάντα διαψεύδοντας, κατόπιν, τις προσδοκίες, που καλλιεργούν, γιατί χάνουν, έτσι, την αξιοπιστία, που είναι απαραίτητη για την άσκηση εξουσίας, για την παραγωγή έργου και για το μεγάλωμα της προς μοιρασιά πίτας.
Είναι γνωστό, επί πλέον, ότι, για να αποδώσει ένα μέτρο, θα πρέπει να δοκιμασθεί σε βάθος χρόνου. Γι’ αυτό και θα πρέπει, όποιος νομοθετεί, να παράγει νομοθετικό έργο, που να πατά σε γερές βάσεις, προκειμένου να σταματήσει ή να περιορισθεί η τακτική του ράβε ­ ξήλωνε, κάθε φορά που έχουμε πολιτική αλλαγή και σχηματισμό κυβέρνησης με διαφορετικό προσανατολισμό απ’ την προηγούμενη. Αν, μάλιστα, απαλλαγούν οι κυβερνήσεις απ’ τις ιδεοληψίες τους και φθάσουν στο σημείο να συμπληρώνει η μία το έργο της άλλης, τότε, πιστεύω, θα έρθουν καλύτερες μέρες στον τόπο μας.
Ευσεβής πόθος, ίσως. Διαφορετικά, θα συνεχίσουμε να ματαιοπονούμε.

Από τον Κώστα Γιαννούλα