Από τον Γεώργιο Ν. Ξενόφο
Οι «Αγανακτισμένοι», όλοι εμείς που γεμίζαμε, πριν κάμποσα χρόνια τις πλατείες ενάντια στα μέτρα της μονόπλευρης λιτότητας και αντιδρούσαμε στην εφαρμογή του πρώτου βασικού μνημονίου, δεν συνυπολογίσαμε και κακώς, τα έργα των ημερών των «golden boys», τα Χρηματιστήρια, τα Βατοπαίδια, τα σκάνδαλα της Siemens, τα εξοπλιστικά, τα υποβρύχια με τις ατελείωτες μίζες, τους παράνομους διορισμούς. Βέβαια, δεν φανταζόμασταν ποτέ το μέγεθος του παράνομου πλουτισμού επώνυμων πολιτικών προσώπων και των συγγενών τους, όπως αυτά καταγγέλλονται ημιεπίσημα και από τα τηλεπαράθυρα, αλλά και τόσα άλλα σκάνδαλα που αρωματίζουν το πολιτικό τοπίο, τουλάχιστον την τελευταία πενταετία. Σήμερα με την εμπειρία των άθλιων επιλογών της πολιτικής ηγεσίας του τόπου, τις ανήθικες και γιατί όχι αντισυνταγματικές περικοπές των συντάξεων και επιδομάτων, το «κούρεμα» των αποθεματικών των Ασφαλιστικών Ταμείων και προσμετρώντας την ασυνέπεια λόγω και έργων των κυβερνώντων, είμαστε σίγουροι όλοι εμείς οι θιγόμενοι (μικρομεσαίοι εισοδηματίες) πολίτες να πούμε, πως το πολιτικό σύστημα δεν αντέχει άλλα σκάνδαλα και δεν είναι δυνατόν να ανεχθεί κανένας εχέφρων πολίτης να πληγωθεί ακόμα περισότερο η Δημοκρατία, το πολίτευμα που γεννήθηκε στην Ελλάδα, ανδρώθηκε σε αυτή, διδάχτηκε από αυτή, έγινε το «σήμα κατατεθέν» του έθνους, να πληγώνεται ανεπίτρεπτα και γιατί όχι ανέντιμα, από αυτούς που κυρίως έπρεπε να το διαφυλάττουν.
Μην νομίσει κανείς ότι όλοι εμείς που σήμερα λέμε φωναχτά και μεγαλόφωνα ότι για «όλα» φταίνε «όλοι» οι πολιτικοί, θεωρούσαμε ότι με αυτή την πληγωμένη απ’ αυτούς Δημοκρατία θα πηγαίναμε στον Παράδεισο, όχι απλά θέλαμε να αποφύγουμε την Κόλαση. Με εδραιωμένη την πίστη ότι και τη Δημοκρατία θα πρέπει να τη διαφυλάξουμε και να μην την χάσουμε όπως χάσαμε το όνειρο και την ελπίδα, αλλά και την αξιοπρέπειά μας να διασώσουμε, θα πάμε πάλι στις πλατείες και θα τις γεμίσουμε. Δεν έχουμε άλλωστε άλλη επιλογή. Εκείνο που μας ανακουφίζει είναι ότι ξέρουμε από αγώνες. Αλλά για να μην τολμήσει κανείς και κάνει την παραμικρή «πονηρή» σκέψη ας μας πει ο οιοσδήποτε ευέξαπτος και ευαίσθητος πώς θα ένιωθε αν δεν είχε να φάει κι από αξιοπρέπεια δεν πήγαινε ούτε στο συσσίτιο της γειτονικής εκκλησίας, αλλά αναζητούσε τροφή στα σκουπίδια της παραγειτονιάς, δεν είχε να πάρει τα φάρμακά του και τα ζητιάνευε από παλιούς του γνώριμους και να ακούει από πάνω για περιουσίες εκατομμυρίων ευρώ κι αμέτρητα ακίνητα των εθνοσωτήρων.
Τι θα ένιωθε γι’ αυτούς που του κλέψανε το όνειρό του και του κόψανε το χαμόγελο; Εκτός και αν από υπέρμετρο και υπερβάλλοντα πατριωτισμό θα πρέπει για να νιώθουν ευεξία οι εθνοσωτήρες μας να αναφωνούμε, με όση φωνή μας απέμεινε «μαζί τα φάγαμε».
Ναι! Όλα καλά, μόνο που οι πολίτες από αξιοπρέπεια και ευθιξία αυτοκτονούν, τώρα πλέον ομαδικά, ενώ οι πολιτικοί μας ανερυθρίαστα μας βρίζουν από πάνω. Εύλογα κανείς αναρωτιέται: Εβαλε ο Θεός σημάδι των Ελλήνων τη γενιά; ‘Η οι κρατούντες αυτού του τόπου παραφρόνησαν;
Μας είναι αδιανόητο να πιστέψουμε ότι ο Θεός, ο Θεός της Ελλάδας αν και τόσο εξυβρίστηκε και εξυβρίζεται από κάποιους νεοκουλτουριάρηδες και ψευτοδημοκράτες, θα ήθελε να μας συνετίσει ή και να μας τιμωρήσει με έναν τέτοιο τρόπο που δεν τον υιοθετεί και δεν τον θέλει ούτε ο διάβολος. Αραγε όλα συμβαίνουν από την παραφροσύνη των κρατούντων;
Το έθνος των Ελλήνων, χωρίς άλλο έχει τοποθετηθεί από τριετίας με τις επιλογές των κυβερνώντων στο σπιράλ του αφανισμού. Κανένας, δυστυχώς, όπως φαίνεται, δεν ενδιαφέρεται για τους Ελληνες και ότι αυτοί αντιπροσωπεύουν. Ολοι ασχολούνται, τι ντροπή, μέσα και έξω, με το πώς θα απαξιώσουν ακόμα περισσότερο την αξιοπρέπειά μας μοναδική στόχευση πολλών είναι να πλήξουν όσο περισσότερο είναι δυνατόν τον εγωισμό, τον εγωισμό των Ελλήνων, αυτό τον εγωισμό που όχι έγραψε ιστορία, αλλά δίδαξε τον κόσμο. Πονάει η ψυχή μας και ματώνει η καρδιά μας με όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Ως λαός βρισκόμαστε σε περιδίνηση, όχι μόνο οικονομική, αλλά και κοινωνική και ηθική. Πρέπει όμως να σώσουμε τον τόπο και να σωθούμε. Να σώσουμε τις αξίες αυτού του έθνους. Πρέπει να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον, με αλληλεγγύη και χριστιανική αγάπη. Είναι καιρός να σφυρηλατήσουμε τις αξίες με τις οποίες είμαστε προικισμένοι και να πορευτούμε όλοι μαζί ως μια γροθιά. Μόνο έτσι έχουμε ελπίδα επιβίωσης και σωτηρίας. Οι τροϊκανοί θα φύγουν κάποια στιγμή, αφού πάρουν τα όσα τους χρωστάμε και με το παραπάνω και τότε εμείς θα μετράμε τις πληγές μας και θα είναι σίγουρα πολλές, αν δεν φροντίσουμε από τώρα να κρατήσουμε όσα μας ενώνουν και να πετάξουμε τα όσα μας χωρίζουν έστω και αν είναι και τα περισσότερα. Κανένα, απολύτως, όφελος δεν θα υπάρξει αύριο σε κανέναν αυτού του τόπου, αν επικρατήσουν οι εμφιλιοπολεμικές διαθέσεις του λαού μας και οι οποίες όπως αποδείχθηκε ιστορικά, μόνο κακό μας έκαναν, ψάχνοντας να αποδώσουμε τότε ευθύνες για το αν έφταιξε περισσότερο ο ένας ή ο άλλος. Πρέπει από τώρα να αποδεχτούμε ότι φταίμε, δεν φταίμε, όλοι για όλα, πρέπει όλοι μαζί να προχωρήσουμε για να σωθούμε. Πρέπει από σήμερα να μας στενοχωρεί όλους και εξίσου ο χαμός του ενός, αφού αν ήταν δίπλα μας θα ήταν καλύτερα. Πρέπει σήμερα τώρα και πάθη θυσία να βρούμε το νήμα, από το οποίο θα πιαστούμε όλοι για να βγούμε από το αδιέξοδο. Πρέπει να διατηρήσουμε το όνειρο.
Πρέπει να μείνει ζωντανή η ελπίδα. Πρέπει να ζήσει το έθνος. Το οφείλουμε.
