O χριστιανός γενναίος και τολμηρός!

ΛΑΡΙΣΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ:

Από τον Αρχιμ. Αχίλλιο Τσούτσουρα

Βρισκόμαστε στα πρώτα έτη της αρχιερατείας του μακαριστού Μητροπολίτου Λαρίσης και Τυρνάβου κυρού Ιγνατίου, ο οποίος περιοδεύει ολόκληρη την επαρχία του, λειτουργώντας και κηρύσσοντας τον λόγο του Θεού. Μέσα στις ομορφιές του πρώιμου καλοκαιριού και παρά τον

καύσωνα της ημέρας, η θάλασσα προσπαθεί να δώσει μία λεπτή αύρα δροσιάς και «ελθόντες επί την ηλίου δύσιν», συναντούμε μαζί με τον μακαριστό ιεράρχη μία ομάδα σπουδαίων παιδιών που ετοιμάζουν τη νέα κατασκηνωτική περίοδο.
Αν και απροετοίμαστοι οι νέοι και οι νέες, υποδέχονται τον Μητροπολίτη με μεγάλη χαρά, τελούν μαζί το απόδειπνο, στο κατανυκτικό εκκλησάκι και περνούν αμέσως στον χώρο εστίασης. Ένας ομαδάρχης τότε, πολύ μικρός στην ηλικία, παρεκάλεσε τον επίσκοπο να τους απευθύνει έναν πνευματικό λόγο, ένα μήνυμα, όπως είπε, για την καθημερινότητά τους και για την επιτυχία τους στον πνευματικό αγώνα που καλείται ο πιστός χριστιανός να νικήσει τον εαυτό του και να συναντήσει τον Θεό.
Με τα μέσα της εποχής άρχισε και η καταγραφή των απλών σκέψεων του μακαριστού Ιεράρχου, τόσο από την πλευρά μας όσο και από την πλευρά των παιδιών. Μάλιστα ένα από τα κορίτσια κατέγραψε με μεγάλη επιτυχία την περίληψη αυτού του μηνύματος, κρατώντας στα χέρια της ένα μικρό μολύβι και ένα πολύ πρόχειρο χαρτί.
«Επειδή αισθάνομαι ότι έχω μπροστά μου νέους ανθρώπους με γενναίο φρόνημα και θέλω να πιστεύω πραγματικά εν Χριστώ ανδρείους, θέλω να σας πω ότι υποκλίνομαι μπροστά σας, αφού αγαπάτε τόσο πολύ τον Θεό, μετέχετε στη μυστηριακή ζωή της εκκλησίας μας και ετοιμάζεσθε ήδη να υποδεχθείτε εδώ νέα παιδιά, για να ζήσουν λίγες ημέρες σε αυτόν τον ιερό χώρο της κατασκήνωσης και να τους μεταλαμπαδεύσετε την άπειρη αγάπη σας για τον Χριστό!
Να ξέρετε ότι ένα έργο ξεκινά πάντοτε με θάρρος και με χαρά και με πολλή προσευχή προς τον Κύριο, να μας ενισχύει, ώστε αυτό το έργο να αποδώσει τους καρπούς τους οποίους περιμένουμε. Θα σας πω δυο απλά λόγια για την πνευματική δειλία, για να τους θυμάστε και παρακαλώ να τα δεχθείτε με αγάπη πολλή», τόνισε ο αοίδιμος ιεράρχης. Η δειλία είναι παρεπόμενο του φόβου και ο φόβος αποτέλεσμα της αμαρτίας. Η λέξη δειλία παράγεται από τη λέξη δέος που σημαίνει φόβος. Δειλός είναι ο πλήρης φόβου, ο άνανδρος.
Ο Θεός, παιδιά μου, έπλασε τον άνθρωπο άφοβο. Μέσα στον παράδεισο αισθανόταν ασφαλής και ειρήνευε και απολάμβανε την κοινωνία με τον Θεό. Η δειλία είναι πικρός καρπός και το αποτέλεσμα της πτώσεως.
«Της φωνής σου ήκουσα και εφοβήθην...» (Γεν., 3, 10) απαντά ο Αδάμ στην ερώτηση του Θεού, «Αδάμ που εί;» (Γεν., 3,9) και η Εύα «εν τω παραδείσω το δειλινό, κρότον τοις ωσίνηχηθείσα, τω φόβωεκρύβη» (Τροπάριο Κασσιανής).
Πρέπει στη ζωή σας να αγωνίζεσθε και να είσθε ιδιαίτερα τολμηροί, θαρραλέοι και άφοβοι! Ο Κύριος έτσι μας θέλει, ο Κύριος είναι η τελεία αγάπη, η οποία «έξω βάλει τον φόβον» (Α΄ Ιωανν., 4, 18).
Ο Απόστολος Παύλος τονίζει: «Ου γαρ ελάβετε πνεύμα δουλείας πάλιν εις φόβον, αλλά ελάβετε πνεύμα υιοθεσίας, εν ω κράζομεναββά ο Πατήρ» (Ρωμ., 8,15).
Μόνοι μας δυστυχώς δημιουργήσαμε τη δειλία!
Εσείς εδώ είσθε νέοι άνθρωποι στον αγρό του Κυρίου, ευλογημένοι χριστιανοί, γενναίοι και ατρόμητοι, όπως θα είναι και τα ονόματα των ομάδων σας, από ό,τι βλέπω και τα γνωρίσματα των καλών χριστιανών πρέπει να είναι η αφοβία, η παρρησία, ο ηρωισμός, η γενναιότητα, η ανδρεία.
Το ιερό Ευαγγέλιο, αγαπητά μου παιδιά, που θα το μελετήσετε αυτές τις ημέρες, δημιουργεί ήρωες, αφοβία, ανδρεία, γενναιότητα: «Ου γαρ έδωκεν ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού» (Β΄ Τιμ., 1, 7).
Παραδείγματα αφοβίας και θάρρους και ηρωισμού, οι άγιοι Απόστολοι, οι Μυροφόρες γυναίκες, ο ευσχήμων βουλευτής Ιωσήφ, η Σαμαρείτισσα, ο εκ γενετής τυφλός. Αυτούς λοιπόν πρέπει να ακολουθούμε, να τολμούμε και να μην είμαστε δειλοί στα περί του Θεού. Ο Άγιος Ιωάννης της κλίμακος, στο ειδικό κεφάλαιό του για τη δειλία, λέει ότι η δειλία είναι νηπιακή συμπεριφορά μιας ψυχής που εγήρασε στην κενοδοξία, που δεν έζησε δηλαδή τίποτε άλλο παρά τον εγωισμό και την κενοδοξία.
Και στην αποκάλυψη, στο 21’ κεφάλαιο, στον στίχο 8, βλέπουμε σε μία σειρά από φοβερά θανάσιμα αμαρτήματα, εκεί να τοποθετείται πρώτη η δειλία. Για σκεφθείτε παιδιά... Ακόμη στην άρνηση του Πέτρου, διαπιστώνουμε πως κρύβεται εκεί καθαρά ο πειρασμός της δειλίας, που ομολογουμένως τον ζούμε καθημερινά όλοι μας.
Ακόμη φίλοι μου, θυμάμαι ότι ο Μέγας Βασίλειος, που είναι ιδιαίτερα ερμηνευτικός περιγράφοντας έναν λόγο του Προφήτου Ησαΐου, που αναφέρεται στη μεγάλη ημέρα του Κυρίου, λέει ότι ο χριστιανός δεν πρέπει να φοβάται ποτέ και να αγωνιά στις διάφορες περιστάσεις κλονισμένος από την πίστη του στον Θεό, αντίθετα πρέπει να έχει θάρρος διότι ο Κύριος είναι πανταχού παρών και οικονομεί αυτά που τον απασχολούν και το Άγιο Πνεύμα διδάσκει ακόμη και τις απαντήσεις σε αυτούς που του εναντιώνονται, έτσι βλέπουμε να εξηγείται το θάρρος των Αγίων Μαρτύρων, ακόμη και των νηπίων αγίων, που μαρτύρησαν γιατί είχαν θάρρος, γιατί είχαν τη χάρη του Κυρίου, γιατί αισθάνονταν συνέχεια παρόντα στη ζωή τους τον Κύριο.
Αυτό εύχομαι και σε εσάς, και σε όλους μας, να βρούμε και να εφαρμόσουμε το αντίδοτο του φόβου και της δειλίας, που είναι η αγάπη. Να αγαπάμε τον Κύριο μέχρι να φύγει τελείως ο φόβος και ο δισταγμός, με όλα τους τα παρεπόμενα και μαζί με τον Κύριο να αγαπάμε και την έμψυχη εικόνα του, τον άνθρωπο!
Αυτός ο αγώνας για να επιτευχθεί, για να διεξαχθεί σωστά, χρειάζεται πνευματική ανδρεία, οι αρετές μας πρέπει να είναι η φρόνηση, η σοφία, η σύνεση, η δικαιοσύνη και η ανδρεία. Από τώρα, από τούτην τη στιγμή να αγωνιζόμαστε σε αυτά, ας είσθε νέοι, τώρα πρέπει, τώρα σας χρειάζονται, ώστε αυτά να τα μεταλαμπαδεύσετε και στους μικρότερους.
Παιδιά μου προσέξτε, σας παρακαλώ, εάν αποκτήσουμε την ανδρεία, θα είμαστε πάντα αναγεννημένοι άνθρωποι, η ανδρεία αναγεννάται και επωάζεται στον νου του ανθρώπου. Όσο ο νους του ανθρώπου είναι καθαρός και κάθε μέρα καθαρίζεται, τόσο περισσότερο τολμηρός θα είναι ο άνθρωπος και θα βγαίνει στον κόσμο και θα το διαμηνύει με κάθε τρόπο, ότι είναι χριστιανός, ότι αγαπάει τον Χριστό, ότι αγαπάει τον συνάνθρωπό του, στο πρόσωπο του οποίου βλέπει τον ίδιο τον Θεό!».
Ο Επίσκοπος τελείωσε τον λόγο του. Ακολούθησε μικρή σιωπή.
Η πρώτη αναγέννηση φάνηκε στα μάτια αυτών των παιδιών, που πήραν το μήνυμα και έδωσαν υπόσχεση ότι θα αγωνιστούν για όλα αυτά, για να μην είναι δειλοί και φοβισμένοι, για να παλέψουν ώστε να μην αρνηθούν στη ζωή τους τον Χριστό, για να αναδειχθούν πνευματικά ανδρείοι και αληθινά γενναίοι. Το ότι ο απλός επισκοπικός λόγος μίλησε στις καρδιές τους, φάνηκε κι απ’ το γεγονός ότι επηρεάστηκαν τόσο πολύ, από αυτά τα σύντομα λόγια, που άλλαξαν όλη τη θεματολογία της κατασκηνωτικής περιόδου, την οποία πλέον ονόμασαν «πνευματική ανδρεία – θάρρος - γενναιότητα - αγάπη».
Ας έχουμε την ευχή του μακαριστού ιεράρχου μας και γέροντός μας Ιγνατίου, που αγάπησε ιδιαίτερα τα νέα παιδιά που προσπάθησε σε όλη την πολυετή διακονία του να κατεβάσει τον υψηλό Θεό και την υψηλή θεολογία της εκκλησίας μας με απλότητα, στις παιδικές καρδιές και που τόσα παιδιά τον μακαρίζουν για αυτό! Τις ημέρες αυτές (26-6-2018) συμπληρώνονται τέσσερα έτη από την κοίμησή του και τη μετάβασή του στους ουρανούς, τον παρακαλούμε ιδιαίτερα να πρεσβεύει για όλους μας και κυρίως για όλα αυτά τα παιδιά που γνώρισαν τον Θεό κοντά του!
Ας έχουμε την ευχή του!