«Ηρωες»... και Ηρωες πρότυπα που τα έχουμε ανάγκη, όσο ποτέ

Από τον Πέτρο Ιωάννου*

Κάθε άρχουσα τάξη κατασκευάζει τους ήρωες που της αξίζουν και δε θα μπορούσε να υπάρχει πιο ταιριαστός ήρωας για τη σύγχρονη φασιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας, από το Στεπάν Μπαντέρα (ηγέτης του ουκρανικού εθνικισμού, συνεργάτης των Ναζί). Το 2010 του απενεμήθη ο

τίτλος «Ηρωας της Ουκρανίας», που ακυρώθηκε τελικά το 2011 μετά από αντιδράσεις εβραϊκών οργανώσεων και Ρωσίας. Η επιχείρηση αποκατάστασής του μεθοδευόταν επί χρόνια μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Η Ουκρανική κυβέρνηση που προέκυψε μετά την «πορτοκαλί επανάσταση» επίσης τίμησε τον Μπαντέρα με έκδοση γραμματοσήμων (με τη μορφή του) κι εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του.
«Στενός συνεργάτης των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών, ο Μπαντέρα ανακήρυξε ανεξάρτητο Ουκρανικό κράτος, μετά την επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα», (αφοσιωμένο στη Ναζιστική Γερμανία). Η οργάνωση του Μπαντέρα (OUN-Β) με φυλλάδια και στο πλευρό των Γερμανών κινήθηκε κατά Σοβιετικών, Πολωνών, Ούγγρων κι Εβραίων, με χιλιάδες θύματα.
Στα γεγονότα του Μεϊντάν, νοσταλγοί του Μπαντέρα βρήκαν γόνιμο έδαφος. Έκτοτε η μνήμη του καλλιεργείται με κάθε τρόπο, μαζί με το σύνολο του ουκρανικού δοσιλογισμού. Δεν είναι τυχαίο που ο χαιρετισμός των Ουκρανών εθνικιστών «Δόξα στην Ουκρανία» έχει υιοθετηθεί στην εμφάνιση της Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου, ενώ πριν λίγες βδομάδες ψηφίστηκε ως χαιρετισμός του ουκρανικού στρατού, Σωμάτων Ασφαλείας, στους Αζόφ, παντού». (Κατιούσα: Νεκρανασταίνοντας τα βαμπίρ του ουκρανικού δοσιλογισμού).
Στην Ελλάδα οι νεότεροι θυμούνται πως αποχουντοποίηση δεν έγινε ποτέ, καθώς η 2η χούντα παρέδωσε... την εξουσία στον Καραμανλή. Σε κανένα δεν χρεώθηκε η απώλεια της μισής Κύπρου, κανείς δεν πλήρωσε γι’ αυτό.
Οι παλαιότεροι εμού, θυμούνται πως, ποτέ δεν έγινε αποναζιστικοποίηση. Κανείς δεν πλήρωσε για τα εγκλήματά του στην τριπλή κατοχή της Χώρας ή στον Εμφύλιο.
Τον καιρό της περίεργης «επανάστασης» των «αγανακτισμένων» που είχα την τύχη ή την ατυχία να «διευθύνω» για λίγες μέρες (Λάρισα) αναπτύχθηκαν 3 μπλοκ δυνάμεων: «αμεσοδημοκράτες», ΣΥΡΙΖΑ κι «εθνικιστές» (Αθήνα). Έτσι ο Τσίπρας έκανε κυβέρνηση μ’ εταίρο τον Καμμένο και η «Χρυσή Αυγή» απ’ το 0,16 πήρε 500.000 ψήφους.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία έφερε και πάλι στο προσκήνιο τον καθοριστικό ρόλο και τη σημασία που έχουν οι Υπηρεσίες Πληροφοριών στη διαδικασία λήψης αποφάσεων όχι μόνο σε περίοδο πολέμου αλλά κυρίως στην ειρήνη. Από τον Κινέζο στρατηγιστή Sun Tzu μέχρι και τον στρατιωτικό θεωρητικό Clausewitz η συλλογή πληροφοριών (κατασκοπεία ή μη) θεωρείται Τέχνη αναγκαία για την κατανόηση του αντιπάλου και την αντιμετώπισή του στο πεδίο της μάχης.
Η αρχιτεκτονική Εθνικής Ασφάλειας κάθε χώρας στηρίζεται σε τέσσερις πυλώνες:
1) Ένοπλες Δυνάμεις
2) Επίσημη Διπλωματία
3) Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας
4) Κοινότητα Υπηρεσιών Πληροφοριών
Πέρα από στερεότυπα που αναπαράγει συχνά η βιομηχανία του θεάματος, η λογοτεχνία, τα ΜΜΕ, αρκετά θα επωφεληθεί κάποιος απ’ το φιλόδοξο βιβλίο του Κώστα Πικραμένου: «ΟΙ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ - ΑΠΟΣΤΟΛΗ - ΔΟΜΗ - ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις «Ινφογνώμων».Αυτό το βιβλίο, είναι μοναδικό στο είδος του, στην Ελληνική βιβλιογραφία. Εισάγει τον αναγνώστη στον 4ο πυλώνα, της ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ, αυτόν των «Μυστικών Υπηρεσιών». Οι Υπηρεσίες Πληροφοριών δεν είναι «μυστικές» αλλά δρουν υπό «μυστικότητα». Δεν είναι παράνομες, αλλά εφαρμόζουν τακτικές εκτός «νομικού πλαισίου» για την επίτευξη της αποστολής τους. Δεν είναι «εκτός ελέγχου» αλλά αποφεύγουν τα «φώτα της δημοσιότητας».
Ο Αξιωματικός Πληροφοριών (κατά κόσμον κατάσκοπος) θέτει εαυτόν σε καθημερινό κίνδυνο για την προάσπιση, Κρατικών συμφερόντων. Στη χώρα του θεωρείται πατριώτης, ήρωας αλλά στη χώρα όπου δρα, είναι στόχος εξουδετέρωσης, εγκληματίας.
Ο αναλυτής πρέπει να επεξεργαστεί, τεράστιο όγκο πληροφοριών, να επαληθεύσει, να αναλύσει, να συνθέσει, να συντάξει εν τέλει πληροφοριακό δελτίο υπ’ όψιν των υπευθύνων λήψης αποφάσεων.
Οι «Μυστικές Υπηρεσίες» είναι οι «πέντε αισθήσεις» του Κράτους. Εκεί συλλέγονται, αναλύονται πληροφορίες όχι μόνο για θέματα επικαιρότητας και διαχείρισης κρίσεων αλλά και για στρατηγικά θέματα που αφορούν πολλές φορές την ίδια την υπόσταση του Κράτους.
Παρ’ ότι οι Υπηρεσίες Πληροφοριών είναι άκρως επαγγελματικές, τον τελευταίο λόγο τον έχουν οι Κυβερνώντες. Αν αυτοί αποφασίζουν για κρίσιμα ζητήματα χωρίς τη γνώμη των, οι συνέπειες για την Εθνική Ασφάλεια μπορεί να ‘ναι ολέθριες. Παράδειγμα το γειτονικό Ισραήλ. Πάγια τακτική των έως τώρα κυβερνήσεών του, ήταν ν’ ακολουθούν με ευλάβεια την πανίσχυρη αυθεντία, τη Μοσάντ. Στην τελευταία κυβέρνηση (κατέρρευσε πρόσφατα) υποδείχθηκε να μην πάει στην Τουρκία κανείς κυβερνητικός αξιωματούχος ή πρόεδρος. Δεν έγινε για πρώτη φορά σεβαστό.
Ελπίζω το βιβλίο να το διαβάσουν πολιτικοί σ’ Ελλάδα και Κύπρο. Η απόβαση των Τούρκων το ‘74 στη Μεγαλόνησο ήταν αποτέλεσμα «ερασιτεχνικών» χειρισμών, αλλά και αγνόησης των πληροφοριών της ΚΥΠ! Αυτοί οι άνθρωποι, επιφορτισμένοι με βάρη που δεν τους αναλογούν, (χειρίζονται «βρώμικες» δουλειές για χάρη της Χώρας τους), γλιτώνουν με τοπικές δράσεις, εκτεταμένες «περιπέτειες».
Δεν λείπουν και οι επίορκοι. Αρκεί να θυμηθούμε τον Παπαδόπουλο και τους συν αυτώ και κείνους που ανεπιφύλακτα στηρίζουν τυραννικά καθεστώτα ή «πορτοκαλί επαναστάσεις». Στην υπέρβαση ή κατάχρηση εξουσίας θα πρόσθετα και το 2ο τμήμα ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ, της Κρατικής Ασφάλειας του Αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας, από ιδίαν αντίληψη.
Σήμερα, οι εκπαιδευτικοί δεν εκτιμούν την ανάγκη να μάθουν στη νέα γενιά, τους πραγματικούς ήρωες, στις πραγματικές διαστάσεις τους, στις ανάγκες των καιρών τους και των καιρών μας (κατά καιρούς, ΜΜΕ, αναγορεύουν ως ήρωες παίκτες που έτυχε να ‘χουν καλή απόδοση και ‘κείνοι απορούν...). Αν προσθέσουμε και τους πολιτικούς, που παρ’ όλη την υστέρησή τους ανακυκλώνονται από ντόπια / ξένα λόμπυ, ξένες υπηρεσίες, στην πολιτική κονίστρα, η «συνταγή» μας, χάλασε για καλά! Κι όταν οι γείτονες «αλωνίζουν» αναρωτιόμαστε γιατί άραγε;* Ο Πέτρος Ιωάννου είναι απόμαχος της εκπαίδευσης.