Παρατηρήσεις ενός ακινητοποιημένου τηλεδέκτη

Από τον Σωκράτη Μποντζώρλο

Ι. Αν ο Χάρι Πότερ σου έσωσε τη ζωή όπως εμένα αγαπητέ αναγνώστη, θα θυμάσαι πως στη Φιλοσοφική Λίθο ο Βόλντερμορτ ζει μυστικά στο κεφάλι του καθηγητή Quirrel.

Όποτε βλέπω τον Πούτιν, αυτό μου έρχεται στο μυαλό.
Μου φαίνεται πως δεν του φτάνει το δέρμα του, πως δεν του φτάνει να καλύψει αυτό που υπάρχει πραγματικά κάτω από το πρόσωπό του. Σαν μετά βίας κάποιοι εντεταλμένοι κρατικοί υπάλληλοι στο πίσω μέρος του κεφαλιού του να κρατάνε με νύχια και με δόντια μια δερματική κόντρα που ανά πάσα ώρα και στιγμή είναι έτοιμη να εγκαταλείψει.
ΙΙ. Μπάιντεν: Ειλικρινά δεν έχω δει πιο κουρασμένο πολιτικό. Νιώθεις ρε παιδί μου πως είναι έτοιμος να καταρρεύσει, καθώς τα λόγια που του γράφουν διαμαντοπληρωμένοι μουμιοποιοί του Χάρβαρντ και του Πρίνστον φαίνεται βλέποντάς τον να φράζουν το αναπνευστικό του σύστημα, σαν με το που κλείνουν οι κάμερες να τρέχουν πέντε βαστάζοι να τον κρατήσουν όρθιο, ζωντανό. Πλανητάρχης σου λέει ο άλλος.
ΙΙΙ. Σκέφτομαι βλέποντας την οθόνη όλα εκείνα τα γκρίζα πρωινά που κάποιος στρατιώτης σηκώθηκε από ένα κρεβάτι να πάει να σκοτωθεί σε κάποιον πόλεμο. Σκέφτομαι τη γυναίκα που άφησε πίσω, αρραβωνιάρα, ερωμένη, σύζυγο, πόρνη.
Σκέφτομαι τον άντρα που άφηνε πίσω εκείνο το κορμάκι και αν θα γύριζε ποτέ ξανά να αγαπηθεί.
Και αναρωτιέμαι θέλει τόσο μόχθο το κακό, τόσο κάρβουνο να φτυαρίζεις στα αμπάρια, να καίει ο λέβητας μέσα στις νύχτες που ήσυχα ο κόσμος κοιμάται. Και εσύ ρε ξάγρυπνος για τα συμφέροντα να σχεδιάζεις το ξεκάμωμα του κόσμου με τόση λύσσα, ετοιμάζοντας ανθρώπους για τον θάνατό τους για ολικό διαμελισμό να τους σηκώνεις από το ζεστό κρεβάτι και να τους λες, εσύ πρέπει να πας να σκοτωθείς και θέλει σαν τηλεδέκτες που είμαστε στις τηλεοράσεις, τόσα ψέματα να τυλίξεις για να πείσεις, τόσο περίβλημα που να μη φαίνεται πια το πρόσωπο του κακού!
IV. Και μετά εγώ ο απλός πολίτης που δεν έχω κουράγιο να πληρώσω τον λογαριασμό της ΔΕΗ. Που αναβάλλω να πάω μέχρι την τράπεζα ή την Εφορία γιατί συνθλίβομαι ψυχικά. Και κάτι τέτοια που στο τέλος σκέφτομαι πως αν όλα είναι μία κοσμική εξίσωση, μία πλανητική τραμπάλα, αυτό μονάχα μεγαλώνει κάθε που εμείς δεν μπορούμε.
Βυθισμένοι λοιπόν στο Νέτφλιξ, στο Αμαζόν Πράιμ, αποτεφρωμένοι από ίνσταγκραμ, καμένοι από φέισμπουκ, απολιθωμένοι από τικ τοκ και ό,τι άλλο σκάβει μέχρι κρανίου τα μάτια μας υπνωτίζοντας παιδιά, ανίψια, με υπογλώσσιο dvd disney, ρουφώντας οπιούχα ραδιοκύματα χωρίς δυστυχώς κορεσμό. Ανακαλύπτουμε κάθε μέρα μία καινούρια γαστριμαργική υστεροτρεντιά, αμυγδαλογάλα με σατανίστρια γλουτένη. Τρώγοντας σήμερα αυτά που η Νέα Υόρκη έτρωγε πριν δέκα χρόνια (δείτε επεισόδιο Seinfeld 1991 περί pesto), υποφέροντας και ορκιζόμενοι σε κάθε νέο διαιτητικό ευαγγέλιο.
Αλλά κλείνοντας μας οφείλουν μία συγγνώμη, αν τους έμεινε λίγη τσίπα, γιατί οι κοινωνίες που θρέφουν τους δολοφόνους και τους πολέμους για τα συμφέροντά τους εις βάρος των λαών και που το αναπαράγουν ειδησεογραφικά κάνοντας ζουμ είναι αυτοί οι λαοί που κάποτε θα ξεσηκωθούν από τους καναπέδες. Και μην ακούτε τι λένε, είναι τόσο μα τόσο νέος ο Θεός, γι’ αυτό κάνει λάθη.