Περί Τέχνης και Αισθητικής

ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Αγαπητή «Ελευθερία»,
Έχουν περάσει κάμποσοι μήνες, που έχει τοποθετηθεί σ’ έναν από τους -ομολογουμένως καλοσχεδιασμένους και άρτια κατασκευασμένου - κόμβους της παλιάς Εθνικής Οδού Λάρισας-Θεσσαλονίκης και συγκεκριμένα στον μεγάλο κόμβο του Αγίου Γεωργίου, μια άμορφη σιδερένια κατασκευή, που μάλιστα κάποιοι «ειδικοί» το χαρακτηρίζουν και σαν ένα ύψιστου συμβολισμού έργο τέχνης, γνωστού ζωγράφου (όχι γλύπτη).

Σε καμία περίπτωση δεν κρίνεται ο καλλιτέχνης, του οποίου η έμπνευση έχει κάθε δικαίωμα, ακόμη και χρέος, να ψυχανεμίζεται σε όποια δημιουργικά μονοπάτια επιθυμεί.
Γι’ αυτόν εξάλλου τον λόγο υπάρχει μια πληθώρα μουσείων μοντέρνας τέχνης, που οι κριτικοί και οι επισκέπτες τους μπορούν να θαυμάσουν και να προσπαθήσουν να μπουν στη διαδικασία αποσυμβολισμού, πολλές φορές εκκεντρικών και προκλητικών έργων, όπως μιας λεκάνης τουαλέτας ή μιας κόκκινης μπανάνας ή κάποιου απροσδιόριστου δημιουργήματος!
Το να τοποθετείς όμως μιας αμφίβολης αισθητικής κατασκευή σ’ έναν δημόσιο και πολυσύχναστο κόμβο, που προσβάλλει την καλαισθησία εν γένει, δεν μπορεί να είναι αποδεκτό.
Με ποια κριτήρια αποφασίστηκε και πραγματοποιήθηκε η συγκεκριμένη επιλογή;
Ποιοι το αποφάσισαν; Ποια Επιτροπή και με ποιανού τη δικαιοδοσία;
Ρωτήθηκαν μήπως οι πολίτες, που είναι αυτοί που «ταΐζουν» ουσιαστικά όλους αυτούς που αποφασίζουν για μας, χωρίς εμάς;
Και μην ειπωθεί κάποια δικαιολογία περί δωρεάς ή ιδιωτικής χρηματοδότησης, γιατί έτσι μπορώ και εγώ να κάνω μια γενναιόδωρη χρηματοδότηση στην Πολιτεία και να βάλει σε ένα κεντρικό σημείο της πόλης το άγαλμα της γάτας μου!
Σε μια εποχή που προωθείται και επιβάλλεται το αφύσικο ως φυσιολογικό, το παρανοϊκό ως ορθολογιστικό και το απολυταρχικό ως δημοκρατικό, ίσως κάποιοι πρέπει να αντισταθούμε στην αντινόηση που επικρατεί, πριν τη συνηθίσουμε, εμείς και ακόμα χειρότερα, τα παιδιά μας!
Αξίες και θεσμοί που λειτουργούν σαν συνδετικός κρίκος της ανθρώπινης κοινωνίας, υπονομεύονται και γκρεμίζονται ως αναχρονιστικοί, στην πυρά της ιεράς εξέτασης, του πολιτικά ορθού.
Στη χώρα όπου το κάλλος και η αισθητική θεωρούνταν αρετές, το όμορφο και το ορθό υπάρχει στην κυτταρική μας μνήμη.
Λίγα πράγματα στις σύγχρονες πόλεις δεν προσβάλλουν την αισθητική μας και συνήθως κρύβονται πίσω από τα άλλοθι της λειτουργικότητας, μιας υποτιθέμενης χωροταξίας, αλλά και σχεδιαστικών λαθών του παρελθόντος.
Το να επιβάλλεις όμως μια μορφή τέχνης χωρίς να έχει το ελάχιστο αποδοχής από τον μέσο πολίτη, αλλά και από την κοινή άποψη περί αισθητικής, είναι απαράδεκτο!
Αναστάσιος Σιδέρης