Όλα τα παραπάνω έχουν ιδιαίτερη σημασία για μας, διότι συνέβησαν και συμβαίνουν σε ένα αδελφό κομμάτι του ελληνισμού, που ποτέ του δεν ένιωσε τη θερμή αγκαλιά της μητέρας πατρίδας. Τη λατρευτή μας Κύπρο. Το νησί, που το 1974 δέχτηκε τη βαρβαρική επίθεση των άνανδρων ορδών του Αττίλα με την απαθή στάση των μεγάλων και των επιφορτισμένων με την παγκόσμια τάξη και ασφάλεια διεθνών οργανισμών. Αυτών, που σήμερα διακαώς κόπτονται για τα κακώς συμβαίνοντα στην πολύπαθη Ουκρανία.
Κάτι, που δεν συνέβη με τη μαρτυρική μας Κύπρο. Τη μικρή και ανυπεράσπιστη, που η στιγμιαία «κώφωση» και «τύφλωση» των ισχυρών δεν τους άφησε ν’ ακούσουν και να δουν τα «κατορθώματα» των μανιασμένων ασκεριών του Αττίλα, που στο πέρασμά τους σκότωσαν, αιχμαλώτισαν, βασάνισαν, απήγαγαν, κατέστρεψαν και εποίκησαν τα καταληφθέντα εδάφη.
Και, επειδή τα κατά καιρούς γραφόμενα δεν πρέπει να κρύβουν την αλήθεια, αλλά να τη μαρτυράνε, γι’ αυτό επιβάλλεται να τονίζουμε κάθε φορά σε σχετικά άρθρα, ότι στην Κύπρο μας διαπράττεται ένα διαρκές έγκλημα με τη συνέχεια της τουρκικής κατοχής, την καταπάτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και όλα αυτά με τα στραβά μάτια των μεγάλων απέναντι σε έναν δυνάστη, που με δική τους σφραγίδα και υπογραφή προήγαγαν σε ειρηνοποιό δύναμη της Ρώσο-Ουκρανικής κρίσης.
Δυστυχώς, σ’ αυτόν τον τραγέλαφο φτάσαμε. Ο σουλτάνος να γίνεται αφέντης της περιοχής. Στο πρόσωπό του να επιβραβεύονται η βαρβαρότητα, οι καταχτητικές του επιδόσεις και τα εγκλήματα των στρατιωτών του Αττίλα εναντίον του κυπριακού λαού... Και όλα αυτά, όπως και παραπάνω τονίσαμε, με τις ευλογίες των μεγάλων. Γιατί τον χρειάζονται...
Είναι λυπηρό, αλλά αυτή είναι η πολιτική των συμφερόντων των δυνατών της γης. Πολιτική χωρίς αξιοπρέπεια, εντιμότητα, δημοκρατία και πολιτισμό. Μια πρακτική, που κοροϊδεύει και παρασύρει τον αδύναμο και απονήρευτο. Μια αηδιαστική συμπεριφορά, δημιούργημα του φόβου. Του τι θα γίνει, αν απομακρυνθούμε από την ομπρέλα των μεγάλων. Ακόμη και όταν τα εθνικά μας προβλήματα σκοπίμως παραμένουν τελματωμένα και με τάση οδηγούσα προς το άδικο.
Ευκαιρία, λοιπόν, να καταγγείλουμε τώρα τις επιλεκτικές και υποστηρικτικές συμπεριφορές των οργανισμών αυτών υπέρ των δικών τους συμφερόντων. Ακόμη και όταν ένα μέλος τους κινδυνεύει από την επιθετική προκλητικότητα κάποιου άλλου κράτους. Μόνο λόγια παρηγοριάς και εφησυχασμού ακούμε και όχι λήψη πρακτικών μέτρων εναντίον του. Και πάνω στο άδικο αυτό προσθέτουν και την αναβάθμιση του καταχτητή και ταραξία σουλτάνου σε διεθνή ειρηνοποιό παράγοντα. Μια αηδιαστική συμπεριφορά, που ούτε στα παιχνίδια των μικρών παιδιών δεν συναντάμε.
Το συμπέρασμα της όλης αυτής υποθέσεως είναι ότι εμείς ως Έλληνες και ελληνικό έθνος δεν είδαμε μέχρι τώρα καμία πρακτική ωφέλεια από τις συμμαχίες και τους οργανισμούς που ανήκουμε. Ούτε στην επίλυση του βαθιά βαλτωμένου κυπριακού προβλήματος, μήτε στις αμφισβητήσεις των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Γιατί δεν πρόκειται να παρθεί εκ μέρους του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης κανένα βλαπτικό μέτρο εναντίον της Τουρκίας... Και εμείς, παρ’ όλα αυτά, εξακολουθούμε να είμαστε διαρκώς υποταγμένοι στα ολέθρια σχέδια των οικονομικών συμφερόντων των ισχυρών. Τι πρέπει όμως να κάνουμε για να κινηθούν οι κύριοι αυτοί προς την κατεύθυνση του δικαίου; Όχι, βέβαια να αποχωρίσουμε, γιατί τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα... Αλλά να αντιδράσουμε άμεσα με πολιτικές, οι οποίες να πείθουν και να οδηγούν τους άρχοντες του κόσμου προς τη μεριά του αυτονόητου. Εκεί που η αλληλεγγύη και το δίκαιο περιμένουν. Χωρίς υπεκφυγές συμφερόντων, που δυστυχώς συνέχουν την πολιτική τους...
Από τον Κων/νο Τσιρονίκο
