Σε αυτό το πλαίσιο ήταν αφελές να υποθέσουμε ότι δεν θα αντιδρούσε ο λαός σε μια ιστορική πολιτική συγκυρία, όπως η προσφυγή στο ΔΝΤ. Οι πλατείες απλά απέδειξαν ότι Έλληνες πολίτες δεν είναι πολιτικά απαθείς, αλλά δρώντες, ενεργοί και ισχυρό πολιτικό υποκείμενο έτοιμο να εισβάλει στο προσκήνιο.
Άλλωστε όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα!
Η απάντηση που έδωσαν οι πλατείες ήταν πολιτική! Όλος ο διάλογος που ξετυλίχτηκε αφορούσε τις ευθύνες των δύο μεγάλων κομμάτων που είχαν κυβερνητικό παρελθόν. Κυριάρχησε κι αγωνία για το μέλλον της χώρας! Ένα νέο πολιτικό σκηνικό διαμορφώθηκε εκείνες τις μέρες!
To αναγκαίο πολιτικό κόστος μια χρεοκοπίας!
Απόλυτα φυσιολογικά τα δύο μεγάλα κόμματα πλήρωσαν το τίμημα της χρεοκοπίας με μαζικές διαρροές ψηφοφόρων σε άλλα κόμματα (προς τον ΣΥΡΙΖΑ, Χ.Α., ΑΝΕΛ, ακροδεξιά μορφώματα κ.ά.) και με ένα μεγάλο ξεκαθάρισμα του πολιτικού τους προσωπικού.
Αυτό που ακλούθησε τα επόμενα χρόνια ήταν η μαζική φτωχοποίηση, οι δεκάδες περικοπές μισθών συντάξεων, η εξαφάνιση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων με το PSI, η υπερφορολόγηση εισοδημάτων και περιουσίας, το κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων, η τερατώδης ύφεση κι ανεργία πρωτοφανή σε παγκόσμια κλίμακα στον 21ο αιώνα, το ξεπούλημα και η υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας και των υποδομών, η κοινωνική κρίση που συνεχίζεται ακόμη σε άλλη μορφή, το δημόσιο χρέος που αυξήθηκε αντί να μειωθεί και τελικά η παραδοχή του ΔΝΤ στις 20 Μαΐου 2019: Τα κάναμε όλα λάθος στην Ελλάδα!
Έντεκα χρόνια μετά κοιτώντας πίσω τις πλατειές και τα όσα πολιτικά γεγονότα ακολούθησαν διακρίνουμε δύο οπτικές: Μπορούμε να θεωρούμε ότι ο λαϊκός παράγοντας γνώρισε την ήττα και τη συντριβή ή μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε τις πλατείες και τα όσα έγιναν μετά σαν το αναγκαίο πολιτικό κόστος!
Η δεύτερη εκδοχή είναι πιο πολιτική.
Από τον Γιάννη Παπαϊωάννου
