δεν ξέρω αν θα φτάσει για να,
εκφράσω πολλά, όσο αυτή η φράση
σ’ αγαπώ
το μελάνι δεν θα σβήσει
αυτό γράφει
όσο ζωΤο πορφυρό ηλιοβασίλεμα
βλέπαμε μαζί πριν πέσει η δύση,
η φύση μας έκανε συντροφιά
τις όμορφες στιγμές και την
ευτυχία μας που είχαμε
τότε ζήσει.
Χλωμό το φεγγάρι αγγίζω
την ψυχή σου, νιώθω την
πνοή σου φωνάζοντας πως
είμαι εδώ να σου χαρίσω
έναν ουρανό. Χάνομαι σε
τούτο το μουντό δειλινό,
μου θυμίζει εσένα
πόσο μου λείπεις…
Το ποίημα, ο πόνος και
η μοναξιά παρέα με το
δάκρυ, ένωσε τη ζωή μου.
Νίκη Κεφαλέα Παναγούλη
