«ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ, ΑΜΑΡΤΙΑ ΜΟΥ...» I

Γράφει ο «Όμηρος»
([e-mail], fb:Ομηρος Ελευθερία)

8.1.2021 } Ταξιδεύω. Ανοίγω το μικρό μου tablet, «μπαίνω» στις ειδήσεις της 23ης.12., και διαβάζω στην οικονομική στήλη του ημερήσιου φύλλου ΘΕΜΑτος: «ΔΕΗ: Επιτέλους τέλος για το υδροηλεκτρικό της Μεσοχώρας -Η ιστορία 35 χρόνων και η χαμένη

ευκαιρία -Τι προβλέπει η ΑΕΠΟ * που εγκρίθηκε από το ΥΠΕΝ **και ανοίγει τον δρόμο για την ολοκλήρωση του έργου-Τα πολλαπλά οφέλη από τη λειτουργία του. Τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την ολοκλήρωση του υδροϋλεκτρικού έργου της Μεσοχώρας φέρνει η χθεσινή απόφαση του ΥΠΕΝ για την έγκριση της Νέας ΑΕΠΟ. Αφετηρία του συγκεκριμένο project θεωρείται το 1986. Το υδροϋηλεκτρικό εργοστάσιο στα ορεινά της Πίνδου ολοκληρώθηκε το 2001 και έκτοτε παραμένει αδρανές και απαξιούμενο από τη φθορά του χρόνου «συλλέγοντας» παράλληλα έξι αρνητικές αποφάσεις του ΣτΕ, που σε διάφορα στάδια μπλόκαραν την εξέλιξή του, με τη ΔΕΗ να έχει δαπανήσει περί τα 500 εκατ. ευρώ (σε σημερινές τιμές). Η ΔΕΗ μετράει άμεση και έμμεση ζημιά πάνω από 1 δισ. ευρώ μόνο από αυτό το ημιτελές έργο». Κλείνοντας την αντιγραφή έκλεισα το tablet. Θα συνεχίσω όταν γίνει δυνατό.
9.1.22 } Πρωί. Όπως και να ’ναι, έχω σκοπό να συνεχίσω το μικρό μου αφήγημα για την ταλαιπωρημένη υπόθεση των έργων του Αχελώου, αν και από μακριά.
Στοχάζομαι όσους για 25 χρόνια «μπλόκαραν» τα έργα στη Μεσοχώρα Τρικάλων και στη Συκιά στα σύνορα Καρδίτσας-Αρτας. Εχω γράψει στο παρελθόν πολλά στην «Ελευθερία» γι’ αυτήν την εθνική δυστοπία. Δεν θα επαναλάβω, όσα κρίνω αυτονόητα για όσους γνωρίζουν το θέμα, τους 750 χιλιάδες Θεσσαλούς που πλήττονται ήδη από την καθήλωση των έργων στον άνω Αχελώο και την εθνική οικονομία στο σύνολό της. Εξαιρούνται οι κατά τον Νίκο Δήμου οικοχόνδριοι, που οραματίζονται τη συνολική καταστροφή των έργων και οι ακτιβιστές του περιβάλλοντος με αρωγό τους πολλούς Συμβούλους Επικρατείας. Θα ήταν παράλειψη, αν δεν μνημόνευα εδώ τους ανώτατους διοικ. δικαστές κ.κ. Ράντο, Τσιμέκα, Μαρκάκη, Καζαντζή, Κουσούρη, Φιλοπάππου, Πισπιρίγγο, Πλαπούτα και λίγους άλλους νυν και πρώην, που δεν έχουν υιοθετήσει στην υπόθεση του Αχελώου τα θεωρήματα του νεοελληνικού ακτιβισμού. Θα ήταν ακόμα παράλειψη, αν δεν μνημόνευα και την επίμονη και επίπονη προσπάθεια των μελών της Ε.Δ.Υ.ΘΕ., όπως και της Εκτελεστικής Γραμματείας (Ε.Γ.) της Πανθεσσαλικής Συντ. Επιτροπής (ΠΑ.Σ.Ε.) στα πολλά χρόνια του δημιουργικού τους έργου για την αποπεράτωση των έργων στη Μεσοχώρα και τη Συκιά.
Από τα τέλη του ’85 μέχρι το ’91 τα έργα προχωρούσαν στο θεσσαλικό τμήμα του Αχελώου. Εκεί δηλαδή που το ποτάμι με τα θεσσαλικά νερά της Πίνδου εμπλουτίζεται και «θηριοποιείται» παράγοντας απορροή 4 δισ. μ3/έτος. Μέχρι τότε -όσο θυμάμαι- «οικολογούσα» φωνή δεν είχε εκφράσει αντιρρήσεις για το εμβληματικό εγχείρημα του Δημοσίου και της ΔΕΗ στα βουνά της Πίνδου. Από το ’91 και μετά, με τα έργα κατασκευασμένα σε μεγάλο τμήμα τους στη Μεσοχώρα και τη Συκιά, άρχισε η εκστρατεία εναντίον τους από τις χρηματοδοτούμενες από τους Έλληνες πολίτες και την Ε.Ε. μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ) για το περιβάλλον, και αργότερα μαζί με φορείς της Άρτας, της Αιτωλοακαρνανίας και της Μεσοχώρας Τρικάλων. Οι Μεσοχωρίτες θέλουν και την κατεδάφιση του φράγματος της Μεσοχώρας και βέβαια χωρίς φράγμα και λίμνη το έτοιμο εργοστάσιο ηλεκτροπαραγωγής χρειάζεται να γκρεμιστεί κι αυτό.
11.1.22 } Φυσιολατρικές λοιπόν Μ.Κ.Ο. ξεκίνησαν μετά το 91 να βομβαρδίζουν όλες τις περιβαλλοντικές μελέτες των έργων του άνω Αχελώου. Επειδή βρήκαν στο πεδίο αρκετή δουλειά, δεν θα σταματήσουν. Όταν υπάρχει χρηματοδότηση του κατεδαφιστικού έργου, που δεν είχε «ανακαλυφθεί» στα προηγούμενα τέσσερα τεράστια Υ/Η έργα στα διαμερίσματα Αρτας, Αιτωλοακαρνανίας και στη θεσσαλική λίμνη Πλαστήρα (που είναι στη ΛΑΠ Αχελώου), γιατί να φύγουν από την εργολαβία των προσφυγών, όταν μάλιστα έχουν αρωγό το ΣτΕ. Στις συγκεκριμένες ΜΚΟ που προσβάλλουν διαρκώς όλες τις ΑΕΠΟ για τα έργα στον άνω Αχελώο δεν αποδίδω έκνομη λειτουργία, αλλά στρεβλή αντίληψη της έννοιας της βιώσιμης ανάπτυξης. Πώς να ζητήσεις από ακτιβιστές ν’ αλλάξουν hearts and minds και να αιτιολογήσουν την έννοια της βιώσιμης ανάπτυξης. Είναι σαν να προσπαθείς να πείσεις τους αυτόχθονες Έλληνες να σταματήσουν τα πρόστιμα των εκατομμυρίων ευρώ που επιβάλλουν σε Δήμους και Περιφέρειες. Αξιοπερίεργη αντίληψη για την έννοια του περιβάλλοντος ενδημεί και στους περισσότερους διαχρονικά Ανώτατους Διοικητικούς Δικαστές, οι οποίοι έχουν καθηλώσει τα έργα του Δημοσίου και της ΔΕΗ στη Μεσοχώρα και τη Συκιά.
14.1.2022 } Καθώς διαβάζετε αυτές τις γραμμές, θα έχει «σκάσει» μάλλον προσφυγή και αίτηση αναστολής της τελευταίας ΑΕΠΟ για την περάτωση του Υ/Η έργου της Μεσοχώρας. Αν δεν έχει συμβεί, θα πρόκειται για θαύμα. Παλιά μου τέχνη κόσκινο για το corpus εκείνων που πιστεύουν, ότι γίνονται ομελέτες χωρίς να σπάσουν αυγά. Οι αυτοαποκαλούμενοι ή και όχι οικολόγοι είναι οι επαγγελματίες προστασίας του ελληνικού περιβάλλοντος με αρωγό το ΣτΕ με τις πλειοψηφικές αποφάσεις του. Για το τελευταίο ο εκλιπών το 2013 καθηγητής και Πρόεδρος του Τμήματος Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου Νίκος Μάργαρης είχε γράψει τα εξής:
«Οτιδήποτε πάει να γίνει, κάποιοι προσφεύγουν στο ΣτΕ. Το ΣτΕ είναι ο χειρότερος ακτιβιστής και αποφασίζει χωρίς καμία γνώση μπλοκάροντας τα πάντα. Η εκτροπή του Αχελώου για παράδειγμα που έχει γίνει με τη λίμνη Πλαστήρα. Το φράγμα στον Ταυρωπό και το υδροϋηεκτρικό έργο, έφερε νερό στη Θεσσαλία και υδρεύεται η Καρδίτσα, αρδεύεται ο κάμπος και παράγεται ενέργεια. Αποδείχτηκε δηλαδή μία κοινωνική και οικολογική επιτυχία, επειδή πάνω από τη λίμνη έγινε Ελβετία. Και όμως το ΣτΕ μπλέκεται και λέει «όχι» στον Αχελώο. Επειδή είναι άσχετοι, γι’ αυτό είναι επικίνδυνοι. Είναι σαν ένας υποχόνδριος να κάνει ιατρικές πράξεις. Ο Νίκος Δήμου έχει έναν όρο γι’ αυτούς. Τους λέει οικοχόνδριους. Δεν δέχονται υποδείξεις κάποιου που λέει πως είναι ειδικός. Τα φράγματα εξελίσσονται σε υδροβιότοπους. Η Κερκίνη είναι ο καλύτερος, είναι και φράγμα που έκανε ο Βενιζέλος το ‘30 με την ΟΥΛΕΝ. Στην Ελλάδα νομίζω, ότι η μεγαλύτερη ακτιβιστική οργάνωση και αυτή που προκαλεί τα χειρότερα προβλήματα είναι το Συμβούλιο Επικρατείας. Καθυστερούν απίστευτα και στο μεταξύ νομίζουν, ότι είναι οικολόγοι, ενώ είναι ακτιβιστές και χωρίς γνώσεις μπλοκάρουν τα πάντα».
Η υπόθεση του Αχελώου έχει αναδείξει τις βαθιές και ακλόνητες πεποιθήσεις πολλών Ανώτατων Δικαστών στο ΣτΕ για την έννοια και τον σκοπό της αποκαλούμενης βιώσιμης ανάπτυξης. Αυτές οι πεποιθήσεις προβληματίζουν εξαιρετικά στην υπόθεση του Αχελώου. Το ΣτΕ και η κατά καιρούς ηγεσία του θα έπρεπε να έχουν μελετήσει τη ρεαλιστική απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του ΔΕΕ (πρώην ΔΕΚ) της 11.9.2012 στη συγκεκριμένη υπόθεση, που τάχθηκε υπέρ της μεταφοράς νερών από μία λεκάνη σε άλλη, παρότι το δικό μας ΣτΕ είχε στείλει εκεί -καθηλώνοντας στο μεταξύ τα έργα- για απάντηση 14 αποπροσανατολιστικά ερωτήματα το 2009 για το εφαρμοστέο δίκαιο στο... σχεδιαζόμενο έργο. Αποσιώπησε εμφαντικά και ακατανόητα, πως ολόκληρο το συνθέτο έργο στη Μεσοχώρα και τη Συκιά ήταν εκτελεσμένο κατά 65%-70%. Ολα τα ερωτήματα έτειναν, στο να υπάρξει απάντηση εναντίον της εκτροπής, με τρόπο που επίσης δημιουργεί απορίες. Δεν υπήρξε όμως. Η ενδιάθετη όμως βούληση της πλειοψηφίας του ΣτΕ κατέληξε στον αποκλεισμό και της απειροελάχιστης εκτροπής για… να μην πληγεί το ορεινό τοπίο στις περιοχές των έργων -που από 20ετίας είναι σεληνιακό λόγω της αποπομπής των εργοταξίων από εκεί-, και για να μη φύγουν... τα πουλιά και τα ψάρια -που αντιθέτως θα αυξηθούν με τη δημιουργία υγροβιοτόπων- από τις περιοχές της Μεσοχώρας και της Συκιάς.
Θα συνεχίσουμε την προσεχή Τρίτη.