Παρ’ όλα αυτά, όμως, υπάρχουν και στη χώρα μας πολιτικές δυνάμεις και πολίτες, που όχι μόνο ασκούν αυστηρή και άδικη, πολλές φορές, κριτική, όχι μόνο μηδενίζουν την προσφορά και το έργο των αστυνομικών, αλλά και φθάνουν ορισμένοι, ελάχιστοι έστω, στο σημείο να ζητούν τον αφοπλισμό τους ή, ακόμα ακόμα, και την κατάργηση των σωμάτων ασφαλείας, όταν γίνονται εκ μέρους τους λάθη και παραλείψεις. Απόδειξη αποτελεί και το γεγονός, ότι είναι γραμμένα σε τοίχους και ακούγονται, κατά καιρούς, σε πορείες συνθήματα υποτιμητικά και υβριστικά για τους αστυνομικούς μεταξύ των οποίων το περίφημο εκείνο "μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι". Κάποιοι, μάλιστα, επηρεασμένοι απ’ τη στάση της αστυνομίας και του στρατού στα χρόνια του εμφυλίου και της χούντας των συνταγματαρχών, παρότι το σώμα της αστυνομίας είναι, προ πολλού, εκδημοκρατισμένο, συνεχίζουν να μιλούν για αστυνομικό κράτος της κακής Δεξιάς ξεχνώντας, όμως, ή δίνοντας συγχωροχάρτι στα λάθη και στις έκνομες ενέργειες της Αριστεράς και τότε και τώρα.
Αλήθεια! Έχουμε σκεφθεί, πώς θα ήταν η ζωή μας με την αστυνομία αφοπλισμένη και, πολύ περισσότερο, απούσα, αλλά με οπλισμένους, ποικιλότροπα, τους κάθε λογής ταραξίες; Τι θα κάναμε και πώς θα αντιμετωπίζαμε όλους αυτούς, που παραβιάζουν πόρτες και παράθυρα και ληστεύουν καταστήματα και σπίτια; Αυτούς, που για ένα μικροποσό ή για κάποια χρυσαφικά δε διστάζουν να ξυλοφορτώσουν ή να αφαιρέσουν τη ζωή ηλικιωμένων; Αυτούς, που τα σπάζουν σε πορείες, που παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους και προβαίνουν σε τρομοκρατικές ενέργειες αφαιρώντας ζωές πολιτών, τους αναρχικούς, που καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμά τους εντός και εκτός γηπέδων, τα ποικίλα φασιστοειδή, που δεν υπολογίζουν τίποτε, τους οδηγούς που αναπτύσσουν μεγάλες ταχύτητες και αποτελούν δημόσιο κίνδυνο, αλλά και αυτούς, που δε σέβονται μετανάστες ή παρενοχλούν, ασκούν βία και κακοποιούν γυναίκες και μικρά παιδιά;
Έχουμε σκεφθεί, επίσης, πόσο επικίνδυνο είναι το επάγγελμα των αστυνομικών, ιδίως των μάχιμων, οι οποίοι έχουν ως αποστολή τους να μας προστατεύουν απ’ όλους αυτούς θέτοντας σε πραγματικό κίνδυνο τη δική τους σωματική ακεραιότητα; Έχουμε σκεφθεί, ακόμα, πόσοι απ’ αυτούς, εκτός των άλλων, έπεσαν θύματα στον βωμό του καθήκοντος; Εμείς, άλλωστε, δεν είμαστε αυτοί, που προστρέχουμε σ’ αυτούς, όταν αντιμετωπίζουμε προβλήματα, αλλά και γκρινιάζουμε, συνάμα, όταν η παρουσία τους είναι περιορισμένη και δεν αρκεί για την προστασία μας;
Απ’ ό, τι αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, και οι απαιτήσεις μας και οι αντικοινωνικές συμπεριφορές είναι πάρα πολλές, ενώ, όσο περνάνε τα χρόνια, αντί να μειώνονται, αυτές πολλαπλασιάζονται, οπότε οι αστυνομικοί κρίνονται απαραίτητοι χάριν της περιουσίας και της ασφάλειας της ζωής των πολλών. Τις περισσότερες, μάλιστα, φορές τα καταφέρνουν, αλλά, συνήθως, κάτι τέτοιο το θεωρούμε χρέος τους και, γι’ αυτό, δεν αναγνωρίζουμε με παρρησία την προσφορά τους, ενώ, σπάνια, αποδίδουμε σ’ αυτούς τα εύσημα για τις επιτυχίες τους. Υπάρχουν, βεβαίως, και περιπτώσεις, που κάποιοι απ’ τους αστυνομικούς δείχνουν υπερβάλλοντα ζήλο και κάνουν υπέρβαση των καθηκόντων τους ή αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων κάνοντας κακή χρήση του όπλου τους. Σε κάθε συντεταγμένη Πολιτεία, όμως, υπάρχουν αρμόδια όργανα, τα οποία πρέπει να επιλαμβάνονται και να κάνουν τα δέοντα, προκειμένου, κάθε φορά, είτε να αποδίδεται δικαιοσύνη και να τιμωρούνται οι ένοχοι, είτε να βελτιώνονται οι δομές της αστυνομίας, όταν χωλαίνουν. Στις δημοκρατικές κοινωνίες, άλλωστε, όλοι υπόκεινται και κανένας δεν είναι υπεράνω του Νόμου.
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, όχι μόνο δε θα πρέπει να παραβλέπεται η προσφορά της αστυνομίας στον τόπο μας και, πολύ περισσότερο, ούτε σκέψη να γίνεται για αφοπλισμό και κατάργησή της, όταν συμβαίνουν γεγονότα, που δεν την τιμούν. Επιβάλλεται, όμως, αφού οι αστυνομικοί είναι παιδιά του Ελληνικού λαού, να εκσυγχρονίζεται, κατά τακτά χρονικά διαστήματα, και να προστατεύεται το αστυνομικό σώμα απ’ την εκτός ορίων και νομιμότητας συμπεριφοράς ορισμένων μελών του. Αυτό, άλλωστε, κάνει η Πολιτεία μας και με άλλους κλάδους δημοσίων υπαλλήλων. Γιατί οι αστυνομικοί να αποτελούν εξαίρεση;
Από τον Κώστα Γιαννούλα
