* Του Αποστ. Β. Ρούντου, εκπαιδευτικού
«Εκπαίδευση δεν είναι το γέμισμα του άδειου δοχείου
(δηλ. μυαλού), ως ιμάντας μεταφοράς άνυδρων γνώσεων,
αλλά το έναυσμα της φλόγας για μάθηση πραγματική».
Γουίλιαμ Μπάτλερ
Είναι γεγονός και κανένας δεν πρέπει να το αμφισβητεί πως η παιδεία και γενικά η αγωγή των νέων, είναι μια μακροχρόνια διαδικασία, και πως η παιδαγωγική επιστήμη ως κοινωνική και ανθρωποπλαστική, έχει ως αντικείμενο μελέτης το παιδί και τις δυνατότητές του.
Η Παιδεία είναι μια πολύμορφη και πολύπλοκη εργασία, όπου η πραγμάτωση των σκοπών της αγωγής υπόκειται σε πάμπολλες συγκρούσεις κοινωνικές, οικονομικές, πολιτισμικές και άλλες. Έτσι ώστε πολλές φορές να έχουμε αναβολές και αναστολές στην όλη εκπαιδευτική διαδικασία.
Η εκπαίδευση και γενικότερα η μάθηση, που σημαίνει τροποποίηση της ατομικής συμπεριφοράς και αλλαγή νοοτροπίας, είναι μια συλλογική και συνεργατική δραστηριότητα κατά την οποία ο δάσκαλος – περισσότερο – στο σχολείο και ο γονιός – κάπως – στο σπίτι, λειτουργούν σαν μέσο για να διευκολύνουν το παιδί στην κατάκτηση της γνώσης.
Οι Νέοι μας περνούν τελευταία – και εξαιτίας της δεινής οικονομίας της χώρας μας τη σοβαρότερη κρίση από τη μεταπολίτευση.
Οι περισσότεροι νέοι δεν τους ενδιαφέρει να μελετήσουν τα διάφορα μορφωτικά αγαθά (ύλη), που τους επιβάλλει το Υπουργείο, αλλά τους ενδιαφέρουν οι γνώσεις που τους είναι απαραίτητες για την επιτυχία στις εξετάσεις και γενικά στη ζωή τους.
Έτσι για να μην καταντήσει το σχολείο σήμερα απλά ένας «ιμάντας» μεταφοράς «ξερών» γνώσεων και «άνυδρων» σκέψεων, αφού οι μαθητές έτσι θα λειτουργούν με απάθεια ως «στραγγιστήρια για μετάγγιση» άσχετης και πληθωρικής γνωστικής ύλης, χωρίς τη δυνατότητα διαλόγου, ή αντίρρησης και αμφισβήτησης, βαδίζοντας οι νέοι μας έτσι ακαθοδήγητα στα σκοτάδια της γνώσης. Όμως όπως έλεγε και ο Λούθηρ Κίνγκ: «Δεν πολεμάς το σκοτάδι πάλι με σκοτάδι, αλλά με φως!».
Οι εκπαιδευτικοί πάλι που είναι ο πρώτος και σημαντικότερος παράγοντας σωστής διαπαιδαγώγησης και που η εργασία τους έχει ιδιαιτερότητα, αφού έχει να κάνει με τη διάπλαση εύπλαστων παιδικών χαρακτήρων, και ιδιαίτερα οι δάσκαλοι μικρών παιδιών (δασκάλες τα πρωτάκια), όπου το κάθε ένα αποτελεί ξέχωρη μοναδικότητα. Αυτοί οι νέοι που αύριο θα γίνουν πολίτες της Πατρίδας μας και όχι της μετανάστευσης και της ξενιτιάς για εξεύρεση εργασίας, αλλά αγωνιζόμενοι σκληρά για να διαπρέψουν στην Πατρίδα μας, γιατί όπως λέει και ο ποιητής: «αγώνας είναι να βρίσκεις μια πόρτα κλεισμένη και να βαλθείς να την ανοίξεις».
Τι να σου κάνουν και οι εκπαιδευτικοί, που το μόνο που τους απέμεινε είναι το μεράκι τους για τη δουλειά και η αγάπη προς το μαθητή, παρά τα οικονομικά προβλήματα και τη μιζέρια που αντιμετωπίζουν, τις διαθεσιμότητες ακόμα και τις απολύσεις, αφού αρκετοί – ειδικά της τεχνολογικής εκπαίδευσης – δεν γνωρίζουν αν αύριο θα είναι στη δουλειά τους, ενώ αρκετοί είναι εκείνοι που επιδιώκουν ακόμα και την συνταξιοδότησή τους έχοντας απέναντι μια Πολιτεία που ανά πάσα στιγμή «κραδαίνει τον πέλεκυ της τιμωρίας» της διαθεσιμότητας και της απόλυσης, αφού τώρα με την εφαρμογή της αξιολόγησης των εκπ/κών, ένα ποσοστό αυτών (15%) θα κρίνεται στάσιμο προς προαγωγή και συνεπώς απόλυση και πάγωμα του έτσι κι αλλιώς μισθού πείνας!
Ύστερα τι να αξιολογήσει η αναξιόπιστη αρμόδια αρχή του Υπουργείου; Να αξιολογήσει τους αξιόλογους εκπαιδευτικούς; που πέρασαν τόσες αξιολογήσεις, όπως: (πτυχίο, ΑΣΕΠ, πίνακες) και πολλοί με μετεκπαίδευση, μεταπτυχιακό, μάστερ και ακόμα διδακτορικό!
Για να επιτύχει η κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια, πρέπει ν’ αγκαλιαστεί απ’ όλους, (εκπαιδευτικούς, σπουδαστές, γονείς) και γενικά από την κοινωνία, έτσι ώστε να ξεριζωθούν οι αιτίες του αναχρονισμού και της κακοδαιμονίας της παιδείας που χρόνια τώρα την κατατρύχει. Επιβάλλεται εκτός της Πολιτείας και οι γονείς να εμπιστευθούν το δημόσιο σχολείο και τους δασκάλους του και η πολιτεία να εγκαταλείψει την κουτοπόνηρη τακτική της σταδιακής ιδιωτικοποίησης της παιδείας! Ο καθένας να διορθώσει τα λάθη του, γιατί όπως είπε ο Μπίσμαρκ: «Το σοφότερο όλων είναι να μαθαίνεις από τα λάθη σου, και των άλλων». Και ασφαλώς και μερικά λάθη θα γίνουν και αποτυχίες στις συνεχείς προσπάθειες επαναπροσδιορισμού και εκσυγχρονισμού του εκπαιδευτικού μας συστήματος, και ισότητας με των προηγμένων – εκπαιδευτικώς ευρωπαϊκών χωρών και όχι ανισότητας. Γιατί όπως είχε πει και ο μεγαλύτερος αρχαίος Έλληνας δάσκαλος Αριστοτέλης: «Δεν υπάρχει χειρότερη ανισότητα από την ισότητα των ανίσων!»
Δεν λέμε, προσπάθειες εκ μέρους της ηγεσίας και των φορέων, των εκπαιδευτικών και των νέων μας γίνονται και ας αποτυγχάνουν μερικές φορές, γιατί όπως λέει και ο σοφός: «Για να επιτύχεις, πρέπει πρώτα ν’ αποτύχεις και αποτυχία δεν είναι το να πέσει κανείς, αλλά αποτυχία είναι το να μην προσπαθεί να σηκωθεί όρθιος»!
Εδώ έγκειται η μαεστρία και ο καταλυτικός ρόλος του Έλληνα εκπαιδευτικού και το μεράκι του ως φορέα διαμόρφωσης της ηθικής υπόστασης και της πνευματικής καλλιέργειας των νέων, που οφείλει να το πράξει για χάρη των παιδιών και για τα παιδιά! Ο εκπαιδευτικός είναι από τους ολίγους ακάματους εργάτες που μοχθούν για τη «φουκαριάρα!» την παιδεία μας και ο πλέον υπεύθυνος, παρά τα δεινά που έχει υποστεί και υφίσταται τελευταία. Εξάλλου όπως είπε και ο Μολιέρος: «Ο καθένας μας είναι υπεύθυνος για ό,τι κάνει αλλά και για ό,τι δεν κάνει στη ζωή του».
Τέλος, μόνο έτσι θα οικοδομήσουμε μια ελληνική Κοινωνία δικαιότερη, όπου η δημοκρατία, η ελευθερία, η ισότητα, η ειρήνη, η αγάπη και η ανθρωπιά, θα είναι ακλόνητες και σταθερές αξίες, με όλες τις μικροατέλειες και ελλείψεις στην παιδεία μας περισσότερο, γιατί όπως έγραψε ο κορυφαίος μύστης Αλεξανδρινός ποιητής, ο Κων/νος Καβάφης: «Δεν υπάρχει κάτι το ανθρώπινο που να μην έχει ατέλειες και τέλος πάντων να τραβάμε εμπρός».
