Τα πάρτι …με βερμούτ και λικέρ

ΜΝΗΜΕΣ

Την περίοδο των δεκαετιών του ’60 και του ’70 και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80, στις ονομαστικές γιορτές, κατά την περίοδο των Χριστουγέννων, του Πάσχα ή των καλοκαιρινών διακοπών που όλα τότε τα χωριά, γέμιζαν κόσμο, γιατί πολλές και πολλοί ερχόντουσαν από τις πόλεις, τα πάρτι ήταν ένα πολύ έντονο και συνηθισμένο γεγονός.

Ψυχολογικά προετοιμαζόμασταν από μέρες πριν, (τα μαθήματα έμπαιναν σε δεύτερη μοίρα) για το πώς θα κινηθούμε, αν έλθουν (παίρναμε πληροφορίες) τα κορίτσια ή όχι και τι υλικά και ποτά πρέπει να αγοράσουμε (ρεφενέ πάντα), ώστε όταν θα ερχόταν η ώρα, να είμαστε ''νοικοκύρηδες άνθρωποι'' μπροστά τους, γιατί έτσι και μας έκαναν παρατήρηση, το θεωρούσαμε ντροπή, κοκκινίζαμε και χαμηλώναμε το κεφάλι. Άλλα χρόνια, άλλες συνήθειες, άλλες συμπεριφορές μεταξύ μας. Μια ρομαντική εποχή όπου οι νέες και οι νέοι συναντιόμασταν μόνο με τα μάτια και επικοινωνούσαμε μέσα από τη μουσική, είτε πανηγύρι λεγόταν, είτε πάρτι.
Ο χώρος ήταν προκαθορισμένος, γιατί έπρεπε να βρίσκεται μακριά από τα καφενεία και από τα βλέμματα των μεγάλων και των γονιών. Μια πρόσκληση από στόμα σε στόμα, ένα πικάπ, μερικοί δίσκοι των 45 ή των 33 στροφών, ένα μπουκάλι βερμούτ ρεφενέ και λικέρ (το προτιμούσαν τα κορίτσια), λίγα στραγάλια ή φιστίκια και η επιτυχία ήταν εξασφαλισμένη. Δεν χρειάζονταν άλλωστε και καμιά ιδιαίτερη προετοιμασία για να γίνουν. Η διάταξη του χώρου όπου θα γινόταν το πάρτι ήταν συνήθως ένα μεγάλο δωμάτιο, από το οποίο αφαιρούνταν τα τραπέζια και μαζί με τις καρέκλες και κανένα καναπεδάκι, πήγαιναν στην άκρη, για να δημιουργηθεί η ''πίστα''. Στην αρχή ο φωτισμός γινόταν με τις λάμπες πετρελαίου, οι οποίες πολλές φορές ήταν χαμηλωμένες για να δημιουργήσουμε την ιδανική κατά την άποψή μας ατμόσφαιρα που θέλαμε (ειδικά στα μπλουζ) και αργότερα με το ηλεκτρικό ρεύμα και βγαλμένες αρκετές φορές μερικές λάμπες (πάλι για τον ίδιο λόγο).
Το πικάπ ξεκινούσε το τραγούδι και άρχιζε η προσέλευση. Τα αγόρια με τα παντελόνια, τις καμπάνες (αυτό προέβλεπε η μόδα τότε) και τα μακριά μαλλιά (όσα είχαν τη δυνατότητα και τους το επέτρεπε η εμφάνισή τους) και τα κορίτσια με ένα πολύ ωραίο χτένισμα και με τα καλύτερα φουστάνια και ρούχα που διέθεταν, γιατί οι εποχές ήταν τότε πολύ δύσκολες. Τα αγόρια κάθονταν χωριστά από τα κορίτσια και ο μόνος τρόπος για να βρεθούν κοντά ήταν να χορέψουν μπλουζ.
Ξεκινούσαν συνήθως με σέικ για ζέσταμα και ακολουθούσαν έντονα τα συνεχώς επαναλαμβανόμενα πολλά και γλυκά ρομαντικά μπλουζ, έτσι ώστε να δίνεται η άνεση στα μέχρι τότε δημιουργούμενα φλερτ, για τον ποθούμενο εναγκαλισμό και το άγγιγμα των δύο προσώπων. Κατά τη διάρκεια του χορού το αγόρι τέντωνε τα χέρια του και κρατούσε τη μέση του κοριτσιού και το κορίτσι τέντωνε και αυτό τα χέρια του και τα τοποθετούσε σφίγγοντας τους ώμους του αγοριού. Αν αυτό γινόταν έντονο, σήμαινε ότι ''τα έφτιαξαν''. Τα πόδια και των δύο λικνίζονταν αργά και απαλά, δεξιά και αριστερά, όσο κράταγε το κομμάτι και βασικά αυτό ήταν όλο κι όλο το μπλουζ της δεκαετίας του ''70'', που εγώ γνώρισα και θυμάμαι. Εκεί άρχιζαν και τα σ' αγαπώ, μ' αγαπάς, τα καρδιοχτύπια, αλλά περιορισμένα πράγματα, όχι όπως είναι τώρα. Ενδιάμεσα και στη συνέχεια έμπαιναν (αν θυμάμαι σωστά) και άλλοι χοροί, όπως χάλι-γκάλι και γιάνκα (αν κάποιον ξέχασα, συγχωρέστε με). Ξανά σέικ και μπλουζ, η λίμπιντο ανέβαινε στα ύψη... και η διάθεση δεν σταματούσε ποτέ!
Δεν μας ένοιαζε για τίποτα, περνούσαμε καλά και αυτό για μας μετρούσε και όχι μόνο αυτό, αλλά περιμέναμε και πότε θα ξαναγίνει το επόμενο πάρτι και αυτό μας ανέβαζε στα ύψη την ψυχολογία μας και το είναι μας. Ωραία ξένοιαστα, αθώα, απλά και λαϊκά ευτυχισμένα παιδικά χρόνια και για εμάς, αλλά και για όλες και όλους εσάς που τα προλάβατε, τα ζήσατε και τα χαρήκατε, γιατί η αστικοποίηση και η παγκοσμιοποίηση φρόντισε όλα αυτά τα ωραία να τα εξαφανίσει από τη νεολαία και να τους αναγκάσει να διασκεδάζουν και να χαίρονται τα νεανικά τους και τα εφηβικά τους ωραία χρόνια, με το κινητό στο ένα χέρι, με ένα ποτό (σφηνάκι) ή μ' έναν καφέ στο άλλο, όρθιοι ή και καθιστοί, μπροστά στο μπαρ ή στην καφετέρια και να κουνιούνται με τον ρυθμό των ''ντούκου'' - ''ντούκου'' και τα ''κομπρεσέρ'' και αυτό να το θεωρούν διασκέδαση, γνωριμία και καλοπέραση!

 

Από τον Γιάννη Γούδα