Πού πήγαν τόσα δέντρα και χάθηκαν
σα να πέρασε ιερή φωτιά και τα ‘καψε.
Και το σκούρο τοπίο γέμισε σκιές
που φυτρώνουν απ’ τ’ αμπάρια του Άδη
φορώντας κατάσαρκα τα ρούχα του θρήνου.
Αρχαίος χορός τα νέα κυπαρίσσια
γλιστράνε σαν τους κωπηλάτες της Αχερουσίας
στα μνήματα της σιωπής.
Εκεί που τα λευκά μάρμαρα
είναι οι μοναδικοί επιβάτες της αιωνιότητας.
Κι εσύ διαβάτη των κίτρινων των φεγγαριών
να πεις αυτά που είδες.
Τις ολόγυμνες λύπες της βροχής
στο ταξίδι του Οδυσσέα.
Τα αμίλητα ποτάμια να κουβαλούν
τους σκοτεινούς δραπέτες των ερειπίων.
Τους σβησμένους ναούς
με τους Αρχάγγελους βαλσαμωμένους.
Τα παγωμένα μεσάνυχτα
να αγρυπνούνε στα κάστρα της προσμονής.
Και ο Ιούδας να σταυρώνει την αλήθεια
στην ιερή γη των προγόνων.
Γιώργος Τσιτρούλης
Από την ποιητική συλλογή
Κύπρος-Βωμοί και Κάστρα
