Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Ναι, το παραδέχομαι είμαι ένοχη!
Είμαι φιλόζωη. Έτσι μεγάλωσα, έτσι έμαθα, έτσι αισθάνομαι. Και είναι ένα από τα συναισθήματα εκείνα που με κάνουν να νιώθω καλά, ως άνθρωπος.
Και επίσης ένα από τα συναισθήματα εκείνα που με εξοργίζουν και με κάνουν να αισθάνομαι βαθύτατη ντροπή για το είδος μου όταν κάθε τόσο έρχονται στην επιφάνεια περιπτώσεις αγριότητας και βαρβαρότητας με θύματα ζώα.
Διότι ο κακοποιός ζώων είναι κακοποιό στοιχείο γενικώς. Το ‘χει μέσα του και εκεί βρίσκει τη διέξοδο να το εκφράσει αν δεν το κάνει και αλλού.
Και σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι -όπως και πολλοί άλλοι- «ποιος» είναι τελικά το «ζώο»; Όταν ένας άνθρωπος αναμετρά τα απωθημένα του, τις διαστροφές τους ενδεχομένως, τα κόμπλεξ του, τον σαδισμό του σίγουρα, με ένα τετράποδο και αισθάνεται ικανοποίηση, άγρια χαρά... ευεξία επειδή βασανίζει ή θανατώνει ένα ζώο, τότε ποιο είναι το «ζώο»;
Υποτίθεται ότι αυτό που διαχωρίζει τον άνθρωπο από τα ζώα είναι η λογική.
Τα ζώα είναι «άλογα» και ανάλογες, υποτίθεται πάντα και οι πράξεις τους. Ο άνθρωπος είναι «έλλογο ον » και ανάλογες, επίσης υποτίθεται και οι πράξεις του. Όμως η πραγματικότητα διαψεύδει πολλές φορές πανηγυρικά τη θεωρία. Τα ζώα στη συναναστροφή τους με τον άνθρωπο δείχνουν μία απρόσμενη... λογική και σίγουρα βαθύτατα συναισθήματα αγάπης, ευγνωμοσύνης, φιλίας και αφοσίωσης.
Οι άνθρωποι από την άλλη, παρουσιάζουμε σε πολλές περιπτώσεις μία αντικειμενική αδυναμία στο να βιώσουμε και να εκφράσουμε όλα τα παραπάνω συναισθήματα. Και όχι γιατί μας εμποδίζει η «λογική μας» αλλά γιατί αντίθετα αυτή ακριβώς μας «καθοδηγεί» στο να είμαστε κατά βάση υπολογιστές και εν συνεχεία όλα τα υπόλοιπα. Μικρόψυχοι, άφιλοι, αγνώμονες και άλλα πολλά που δεν μας τιμούν.
Υπάρχει βέβαια και κάτι στο οποίο μοιάζουμε με τα ζώα: το ένστικτό μας. Μόνον που το ένστικτο των ζώων είναι πολύ πιο αναπτυγμένο καταρχήν. Και, εν συνεχεία αν μιλήσουμε για τα «άγρια ένστικτα» που και τα δίποδα και τα τετράποδα διαθέτουν, υπάρχει μία θεμελιώδης διαφορά: ένα ζώο θα σκοτώσει για να φάει ή για να προστατευτεί και για τους ίδιους λόγους βάσει του ενστίκτου του θα κάνει οποιαδήποτε... βαρβαρότητα. Ένα άνθρωπος, ο έλλογος άνθρωπος, θα το κάνει για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά του, τουλάχιστον σε περιόδους ειρήνης. Και ο άνθρωπος και το ζώο μπορεί να υποκύψουν κάποια στιγμή στα άγρια ένστικτά τους αλλά για πολύ διαφορετικούς λόγους.
Έχετε παρακολουθήσει ντοκιμαντέρ που αφορούν την άγρια ζωή;
Ας αφήσουμε κατά μέρος τους σκύλους και τις γάτες που συνήθως συναναστρεφόμαστε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και που συνήθως, πέφτουν θύματα κακοποίησης από τους ανθρώπους.
Έχετε δει την τρυφερότητα με την οποία ένα λιοντάρι ή μία τίγρη περιποιείται τα μικρά του και τα... βάζει σε τάξη; Τον τρόπο που οι γορίλες ας πούμε οργανώνονται σε κοινωνίες; Τα αμέτρητα περιστατικά τρυφεράδας και «λογικής» που επιδεικνύουν στη διαχείριση της ζωής και της καθημερινότητάς τους από τη μία ως την άλλη άκρη της γης διαφορετικά είδη του ζωικού βασιλείου, επί της γης, κάτω από το νερό η πετούμενα στον ουρανό; Είναι απλά θαύμα της φύσης ή της δημιουργίας, όπως και αν κάποιος την αντιλαμβάνεται αυτή. Ένα θαύμα που έχει υποχρέωση κανείς να το αντιμετωπίζει τουλάχιστον με σεβασμό.
Πόσες φορές έχω γράψει για το θέμα αυτό;
Ούτε και θυμάμαι. Όπως, ούτε και θυμάμαι τα περιστατικά που σχεδόν καθημερινά έρχονται στην επιφάνεια με αντικείμενο την κακοποίηση ζώων από διαφόρους που διεκδικούν το δικαίωμα να αποκαλούνται «άνθρωποι».
Ευτυχώς στο πέρασμα των χρόνων αυτό που κάποτε οι πολλοί θεωρούσαν «γραφικό», δηλαδή το να είσαι φιλόζωος, έχει αποκτήσει πολύ περισσότερους συνειδητούς μετόχους. Έχει λάβει νομική υπόσταση και σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης για την προστασία των ζώων για τις υποχρεώσεις των ανθρώπων έναντι των ζώων για τις κυρώσεις που έχουν θεσπιστεί και υπάρχουν.
Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα τα πράγματα είναι ακόμη σε «πρωτόγονο» στάδιο όσον αφορά στη δραστηριοποίηση στο κομμάτι των αδέσποτων, την οικονομική ενίσχυση για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που ανακύπτουν και τα οποία τρέχουν να αντιμετωπίσουν εκ των ενόντων διάφορα φιλοζωικά σωματεία, χωρίς λεφτά και χωρίς πραγματική υποστήριξη και πολιτική για το θέμα εκ μέρους του κράτους. Και βεβαίως όσον αφορά στο νομικό σκέλος οι καταδίκες για ζητήματα κακοποίησης ζώων και όταν προκύπτουν είναι... συμβολικού χαρακτήρα.
Την περασμένη Παρασκευή κάτι άλλαξε.
Στις Σέρρες δικαστήριο επέβαλε πρόστιμο 30 χιλ. ευρώ και ποινή φυλάκισης οκτώ μηνών με αναστολή (κακώς, η αναστολή δεν χρειαζόταν),για τον βασανισμό που επέφερε τον θάνατο υποσιτισμένου αδέσποτου σκύλου σε έναν 69χρονο, μετά από παρέμβαση του Φιλοζωικού Ομίλου Σερρών. Λίγες ημέρες νωρίτερα, επεβλήθη πρόστιμο 31.200 ευρώ σε ιδιοκτήτη σκύλου που τον πέταξε μέσα τσουβάλι από το αυτοκίνητο κάπου στο Κιλκίς. Τις ίδιες μέρες ένα υποκείμενο που διατηρούσε ταβέρνα σε άλλη περιοχή κάπου στην Αθήνα διέλυσε με μία καρέκλα το κεφάλι ενός κουταβιού, παρουσία και πελατών του μαγαζιού του. Τι ποινή αξίζει σε αυτόν τον... άνθρωπο; Στη Λάρισα, την Κυριακή μέλη φιλοζωικού σωματείου επικήρυξαν δολοφόνο που δηλητηριάζει ασύστολα αδέσποτα στην ευρύτερη περιοχή του Τυρνάβου και του Αμπελώνα. Τι ποινή αξίζει σε αυτόν τον... άνθρωπο; Και χθες και σε πρωτοσέλιδο της «Ε» αναφερόταν ότι σύμφωνα με στοιχεία των φιλοζωικών σωματείων, η Ελλάδα έχει μία πρωτιά ντροπής: είναι πρώτη στην κακοποίηση των ζώων στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πόσο «ενδεικτικό» της... παιδείας μας και του...πολιτισμού μας μπορεί να είναι αυτό; Και τι καταπληκτική... «διαφήμιση» της Ελλάδας στο εξωτερικό;!
Το ‘χουμε πει πολλές φορές: «φιλόζωος δεν γίνεσαι με το ζόρι».
Βέβαια με υψηλά πρόστιμα και φυλάκιση (όχι αναστολή των ποινών) κάποιοι λόγω φόβου θα αναγκαστούν να συμμαζέψουν τα σαδιστικά τους ένστικτα και γι’ αυτό πρέπει να ενταθεί η νομική αυστηρότητα για το θέμα.
Φιλόζωος δεν γίνεσαι με το ζόρι. «Άνθρωπος» όμως, όποιος έτσι γεννιέται είναι με το... ζόρι. Και θα ‘πρεπε τουλάχιστον έτσι να συμπεριφέρεται.
Από κει και πέρα: όποιος δεν αγαπάει τα ζώα τουλάχιστον ας μην τα πειράζει. Είναι τόσο απλό.
