Του Φίλιππου Ζάχαρη
Είναι η κατάσταση τέτοια που δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας στην χώρα που γεννήθηκε ένας σπουδαίος πολιτισμός και μια ιστορία που έχει να πει πολλά στους νεότερους, που παρασυρμένοι από την ανάγκη της ίδιας της επιβίωσης, γυρίζουν την πλάτη στην ίδια την ιστορία . Είναι αυτή η κρίση που δεν επιτρέπει στους πολίτες να δείξουν τις δυνατότητές τους, αφού τους εγκλωβίζει σε τεχνητά διλήμματα και σε αδιέξοδες σκέψεις, προερχόμενες από την αστοχία των κυβερνητικών επιλογών αλλά και της υπόσχεσης για καλυτέρευση της ζωής τους τα τελευταία πέντε χρόνια από επαγγελματίες πολιτικούς και κόμματα της αοριστίας. Θαυματοποιοί παντού, θεωρητικές ονειρώξεις περί δεξιών και αριστερών πλάνων - συμπεριλαμβανομένης και της νεοναζιστικής λαίλαπας - φιλοδοξούν να ποδηγετήσουν τον λαό που βρίσκεται ήδη σε τεράστιο αδιέξοδο, όχι τόσο λόγω των επιλογών του όσο της κρατικής αναλγησίας απέναντι στα τεράστια κοινωνικά προβλήματα όπως η παρατεταμένη φτώχεια, η ανεργία και η αστεγία. Το κράτος αυτό που προσφέρει ανενδοίαστα ως φιλέτο την εδαφική του κυριαρχία στο όνομα της «οικονομικής ανάσας», τα κόμματα του κοινοβουλίου που φωνασκούν κατά της υποτέλειας αλλά που στην πράξη φυγομαχούν επειδή τα μικροσυμφέροντα και το βόλεμα των «δικών τους παιδιών» προέχει της κοινωνικής ανάταξης, οι επιτηδευμένες διαβουλεύσεις για την μεγάλη «Αριστερά» αλλά και την νεοφιλελεύθερη δεξιά με το ακροδεξιό πρόσημο, όλα αυτά δημιουργούν ένα εφιαλτικό τοπίο, αφού συμβάλλουν κατά πολύ στην φυγή των νέων ανθρώπων στο εξωτερικό αλλά και στην αδιαφορία και μη ανάμιξη στα «κοινά», ένας συμβολισμός που στην αρχαία Αθήνα ξεπρόβαλλε μέσα από την Εκκλησία του Δήμου, την Ηλιαία αλλά και την Στοά, όπου όλες οι φιλοσοφικές θεωρίες αλλά και η λαϊκή συμμετοχή παράπεμπαν σε μια Δημοκρατία αμεσοδημοκρατικού τύπου. Οι σημερινοί κήρυκες αυτής της ψευδεπίγραφης Δημοκρατίας που δέχεται στους κόλπους της ακόμη και νεοφασίστες στο όνομα της δήθεν ελεύθερης έκφρασης, αυτή η Δημοκρατία είναι που χαντακώνει όλους τους πολίτες σε μια μαρτυρική ζωή, όπου ο πολίτης αισθάνεται ελεύθερος μια στιγμή κάθε τέσσερα χρόνια, όταν ρίχνει το ψηφοδέλτιο στην κάλπη αλλά η όραση του επηρεάζεται αισθητά από τις στρατιές των υποψηφίων στους σαθρούς κομματικούς σχηματισμούς. Το υπόλοιπο διάστημα απλά ακούει για αριθμούς, κρίση, φτώχεια και παρατεταμένη ένδεια εν μέσω παραληρηματικών υποσχέσεων από συνιστώσες και τάσεις της αριστερο-δεξιάς, των παρηκμασμένων σοσιαλιστών και των μοδάτων ακροδεξιών με το βίαιο φαλλοκρατικό προφίλ. Αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα που κυβερνούν οι Κινέζοι, οι Σαουδάραβες επενδυτές και ορέγονται τύποι σαν τον Πούτιν και τον Ομπάμα, που ούτως ή άλλως έχουν φιλοτεχνήσει το νέο ψυχροπολεμικό κλίμα. Για τους ευρωπαίους τοποτηρητές ουδείς λόγος αφού αυτοί από μόνοι τους ψάχνουν για απεμπλοκή από τα δίχτυα του χρεοκοπημένου νεοκαπιταλισμού χαμηλής στάθμης και εμβέλειας ακόμη και στα διεθνή χρηματιστήρια. Το παζάρι διαμείβεται πια σε κάποιες άλλες περιοχές όπου η εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου συνεχίζεται ασταμάτητα, στην Νοτιοανατολική Ασία, την Αφρική και τα πεδία δοκιμών σε Παλαιστίνη, Συρία και Αφγανιστάν, εκεί όπου η ζωή είναι από καιρό άνευ σημασίας και οι φυσικοί πόροι αποτελούν τον στόχο των νέων επιδρομέων της κοινωνικο-οικονομικής ζωής. Η Ελλάδα είναι και αποτελεί το σταυροδρόμι της επέλασης αυτής και ως χώρα προτεκτοράτο - απλά υλοποιεί τις άνωθεν εντολές που εκπορεύονται από τα εκάστοτε μυστικοσυμβούλια. Μοιράζουν κρίση και φτώχεια λοιπόν, όχι τόσο γιατί οι πολίτες δεν ανταποκρίθηκαν στις υποχρεώσεις τους όλα αυτά τα χρόνια αλλά επειδή η Ελλάδα και τα νησιά της πρέπει να συνεχίσει να είναι ο καλοκαιρινός προορισμός των φραγκάτων ανατολικο-δυτικών επισκεπτών, μεταβαλλόμενη σταδιακά σε Ταυλάνδη ή Ινδονησία, όπου η φτώχεια εναρμονίζεται μα τον εισαγόμενο δυτικό νεοπλουτισμό. Μη σας κάνει εντύπωση λοιπόν που οι κυβερνώντες διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για αυτή την περιβόητη «είσοδο στις αγορές». Δεν πρόκειται παρά για ένα ακόμη παιχνίδι των διεθνών αγορών, ένα πείραμα ρευστότητας στις πλάτες των νεόπτωχων Ελλήνων. Μέσα απ΄όλα αυτά, καλείται ο καθένας να εντοπίσει τις ακτίδες φωτός και να αναζητήσει τον αυτοπροσδιορισμό του. Πάντα μέσα από τεχνητά διλήμματα και αδιέξοδες σκέψεις, σε ένα εφιαλτικό προτσές της εγχώριας κομματικής φαυλότητας.
