Συμπαιγνίες με την ψήφο των αποδήμων

Από τον κ. Γιώργο Λαμπρούλη,
βουλευτή Λάρισας του ΚΚΕ

Πριν ακόμη ψηφιστεί ο νόμος για την ψήφο των αποδήμων, τον Δεκέμβρη του 2019, η ΝΔ είχε κάνει φανερή την πρόθεσή της με την πρώτη ευκαιρία να θέσει ζήτημα άρσης των όποιων δικλίδων και περιορισμών ψηφίστηκαν τελικά, προκειμένου όλοι οι

απόδημοι να μπορούν να ψηφίσουν με όλους τους τρόπους (αυτοπρόσωπα και ηλεκτρονικά) στον τόπο διαμονής τους.
Στην προσπάθεια αυτήν, ακόμη κι αν σ’ αυτήν τη φάση δεν τελεσφορήσει, βρίσκει αρωγό τον ΣΥΡΙΖΑ, που βάζει θέμα αλλαγής του νόμου και άρσης των περιορισμών, με την αρμόδια τομεάρχη του κόμματος να δηλώνει σε ομογενειακή εφημερίδα: «Οχι μόνο θα δώσουμε τη μάχη για την άρση των περιορισμών, αλλά και θα τους καταργήσουμε αμέσως μόλις επιστρέψουμε στη διακυβέρνηση της χώρας. Είναι άδικοι. Υποτιμητικοί. Δεν έχω λόγια να τους χαρακτηρίσω».
Θυμίζουμε ότι το ΚΚΕ είχε θέσει εξαρχής ορισμένους βασικούς όρους και κριτήρια, ώστε να αποτραπεί η αλλοίωση του εκλογικού σώματος με ψηφοφόρους του εξωτερικού που αποκτούν δικαίωμα ψήφου στη βάση του αναχρονιστικού «δικαίου του αίματος», με την απόκτηση δηλαδή της ελληνικής ιθαγένειας, αλλά δεν έχουν ούτε γνώση της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας, ούτε διατηρούν πραγματικούς και ουσιαστικούς δεσμούς με τη χώρα, ώστε να υφίστανται τις συνέπειες των όποιων πολιτικών τους επιλογών.
Μιλάμε δηλαδή για μετανάστες τρίτης και τέταρτης γενιάς, που απέκτησαν την ελληνική ιθαγένεια από τους προγόνους τους, αλλά δεν έχουν ουσιαστική επαφή με την Ελλάδα, ενδεχομένως να μην την έχουν επισκεφτεί και ποτέ. Γι’ αυτό η πρόταση του ΚΚΕ είχε τρεις βασικούς άξονες, προκειμένου να ασκείται το εκλογικό δικαίωμα στον τόπο διαμονής:
Ο πρώτος είναι η ύπαρξη πραγματικών οικονομικών και κοινωνικών δεσμών με την Ελλάδα, όπως για παράδειγμα οι φορολογικές υποχρεώσεις. Αλλωστε, στον πυρήνα ακόμη και της αστικής αντίληψης για την τυπική ισότητα του δικαιώματος της ψήφου βρίσκεται η συσχέτιση του δικαιώματος του εκλέγειν στις βουλευτικές εκλογές, από τη μία, και της ύπαρξης υποχρεώσεων, από την άλλη, δηλαδή το να υφίσταται κανείς και τις συνέπειες από την όποια πολιτική του επιλογή.
Ο δεύτερος άξονας είναι η ύπαρξη ενός ανώτατου χρόνου απουσίας από τη χώρα, ή ενός ελάχιστου χρόνου παρουσίας στη χώρα. Ο τρίτος άξονας είναι η αυτοπρόσωπη παρουσία σε εκλογικά τμήματα του εξωτερικού, που εγγυάται τη μυστικότητα και την εγκυρότητα της ψήφου. Κυρίως, όμως, εγγυάται την ουσιαστική πολιτική συμμετοχή σε μία εκλογική διαδικασία, σε αντίθεση με όλες αυτές τις θεωρίες της e-democracy, ηλεκτρονικής ή ψηφιακής δημοκρατίας, που είναι πολύ της μόδας τώρα τελευταία και που αποδείχθηκαν κόλαφος σε πρόσφατες εκλογικές διαδικασίες όπως αυτή των προεδρικών εκλογών των ΗΠΑ.
Οι παραπάνω άξονες εκφράστηκαν στο τελικό νομοσχέδιο, που ψηφίστηκε με ευρεία πλειοψηφία. Να σημειωθεί ότι οι προτάσεις αυτές του ΚΚΕ κάλυπταν και με το παραπάνω όσους έφυγαν ειδικά τα χρόνια της κρίσης, αλλά και πιο πίσω, διαμορφώνοντας ένα εκλογικό σώμα που προσομοιάζει με τις συνθήκες ζωής του ελληνικού λαού στο εσωτερικό, αλλά και με τις ειδικές συνθήκες της μετανάστευσης.
Ταυτόχρονα, διευκολύνονται οι Έλληνες που εργάζονται ή σπουδάζουν στο εξωτερικό και έχουν δεσμούς με τη χώρα, πιθανώς δε και την ελπίδα της επιστροφής, να ασκούν το εκλογικό τους δικαίωμα από τον τόπο διαμονής τους. Από την άλλη, οι προτάσεις αυτές δεν συνιστούσαν ούτε περιορισμό ούτε απώλεια του εκλογικού δικαιώματος, καθώς όσοι δεν έχουν τις προϋποθέσεις για να ενταχθούν στους ειδικούς καταλόγους του εξωτερικού δεν σημαίνει ότι χάνουν και το δικαίωμα ψήφου. Θα μπορούν να το ασκούν κανονικά, αλλά μόνο αν έρθουν στην Ελλάδα για να ψηφίσουν.
Οι τελευταίες εξελίξεις με την ψήφο των αποδήμων αποκαλύπτουν τη συμπαιγνία ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, με τον δεύτερο να αναλαμβάνει ρόλο «λαγού» για αλλαγές στη νομοθεσία.
Οι εκ των υστέρων «διορθώσεις» και η προσπάθεια να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις, με δηλώσεις και τροπολογίες, δεν αλλάζουν το γεγονός ότι η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα αντιμετωπίζουν τον απόδημο ελληνισμό ως εκλογική πελατεία, μετρώντας «κουκιά» στον μεταξύ τους ανταγωνισμό για την κυβερνητική εναλλαγή.
Και ότι επιδιώκουν με αφορμή την ψήφο των αποδήμων μια τεχνητή αλλοίωση του εκλογικού σώματος, είτε το κάνουν ανοιχτά, όπως η ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ, είτε κρύβουν τις προθέσεις τους πίσω από αμφιλεγόμενα και επικίνδυνα σχήματα, για να θολώσουν τα νερά, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.