Σίγουρα, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό κι απ' τον ίδιο τον ασθενή: τον χαρακτήρα του, την προσωπικότητά του, το επίπεδό του, την καταγωγή του και όλο το υπόβαθρό του (κοινωνικό, οικονομικό, επαγγελματικό, ηθικοπνευματικό...).
Εγείρεται, λοιπόν, σ' αυτό το σημείο ένα κεφαλαιώδες ερώτημα: Στον ασθενή αποκαλύπτουμε την αλήθεια ή την αποκρύπτουμε; (Άχαρες απαντήσεις σε επικίνδυνα ερωτήματα!).
Και πρόκειται για ένα "ερώτημα κρίσεως"... Σίγουρα η απάντηση δεν είναι μονόπλευρη. Θα μπορούσαμε να πούμε πως εξαρτάται, κυρίως, από τον πάσχοντα. Δηλαδή, κάθε περίπτωση ασθενούς είναι εξατομικευμένη κι εξειδικευμένη.
Ο άνθρωπος που θ' ανακοινώσει στον πάσχοντα την κατάστασή του θα λάβει υπόψη του όλες τις άνωθεν παραμέτρους και θα ψυχολογήσει εκείνον που έχει απέναντί του.
Αυτό όμως που αξίζει ν' αναφερθεί ιδιαιτέρως είναι η γενικότερη αντίληψη μιας κοινωνίας για την ασθένεια. Για παράδειγμα, ως γνωστόν, στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής οι γιατροί συνηθίζουν να 'ναι απολύτως ειλικρινείς με τους ασθενείς και να λένε την ωμή αλήθεια (και συχνά με τρόπο ωμό!) απ' την πρώτη στιγμή.
Απεναντίας, η ελληνική κοινωνία διαφέρει κι οι άνθρωποι έχουν την παροιμιώδη φράση "παρηγοριά στον άρρωστο..." στο μυαλό τους. Θέλουμε να πούμε, δηλαδή, πως η κοινωνία η ελληνική είναι περισσότερο διαμορφωμένη με την Παραμυθία, τουτέστιν με τον Παρηγορητικό Λόγο...
Νικόλας Αλβιώτης-Ποιητής
