Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
600 συν 290
Δύο αριθμοί. Προστιθέμενοι: 890. Τόσοι είναι οι άνθρωποι που χάθηκαν σε διάστημα λιγότερο της μία εβδομάδας σε δύο σημεία της γης μόνον. Λέμε, ότι «οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί». Για μία ακόμη φορά αποδεικνύεται με τον πλέον τραγικό τρόπο ότι «οι άνθρωποι είναι αριθμοί». Και μάλιστα, αμελητέοι για τις ηγεσίες, τα πολιτικά και γεωστρατηγικά παιχνίδια που παίζονται ανά τον κόσμο. Ήταν και θα παραμείνουν «παράπλευρες απώλειες» στην εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων. Και τα όποια «κροκοδείλια» δάκρυα χύνονται δημοσίως για την απώλειά τους είναι μέρος του παιχνιδιού, συμπλήρωμα της υποκρισίας, «άλλοθι» για ανύπαρκτες συνειδήσεις.
Δύο διαφορετικές γωνιές της Γης. Δύο διαφορετικών αιτιών εγκλήματα. Αλλά πάντως, «εγκλήματα».
Ένα επιβατικό αεροπλάνο των μαλαισιανών αερογραμμών πετούσε πάνω από την εμφυλιοπολεμική ατμόσφαιρα της Ουκρανίας. Ένας πύραυλος(;) το διέλυσε. Έχασαν τη ζωή τους 290 ανυποψίαστοι, αμέτοχοι σε όσα συμβαίνουν, αθώοι άνθρωποι. Οι οποίοι απλώς, βρίσκονταν σε μία πτήση για να πάνε στις δουλειές τους, για να κάνουν τις διακοπές τους για να μετακινηθούν σε κάθε περίπτωση. Ο ουρανός άρχισε να βρέχει τα πτώματά τους. Πτώματα που εν συνεχεία συλήθηκαν επί του εδάφους, στοιβάχτηκαν σε ακατάλληλους χώρους, αντιμετωπίστηκαν χωρίς σεβασμό, χωρίς ντροπή Όχι μόνον από αυτούς που τα βρήκαν αλλά και από εκείνους που είναι υπεύθυνοι γι’ αυτή την τραγωδία εν καιρώ ειρήνης θεωρητικά.
Ποιος φταίει; Κανείς φυσικά. Η Ουκρανία κατηγορεί τη Ρωσία, η Ρωσία την Ουκρανία, οι ΗΠΑ τη Ρωσία, η διεθνής κοινότητα καταδικάζει αλλά κανείς δεν βρίσκεται να αναλάβει την ευθύνη. Άλλωστε το αντίθετο, θα ήταν μάλλον έκπληξη. Και όλοι, γυρίζουν πέριξ της τραγικής αυτής ιστορίας αλληλοεκτοξεύοντας κατηγορίες και προσπαθώντας και μέσα από αυτήν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους και τις βλέψεις τους στην περιοχή.
Στη μαρτυρική Παλαιστίνη το αίμα ρέει ασυγκράτητο.
Όπως ασυγκράτητη είναι και η επιθετική «ορμή» μεταξύ του Ισραήλ και της Χαμάς. Και επειδή το Ισραήλ είναι πιο δυνατό και παρασάγγας πιο οργανωμένο, 600 Παλαιστίνιοι αδιακρίτως έχουν χάσει τις τελευταίες ημέρες τη ζωή τους.
Λίγε εβδομάδες πριν είχαν βρεθεί τρεις Ισραηλινοί έφηβοι δολοφονημένοι. Στη συνέχεια είχαν απαχθεί δυο Παλαιστίνιοι έφηβοι οι οποίοι επίσης βρέθηκαν δολοφονημένοι. Κάποιοι, σκοπίμως άναψαν και πάλι τη φλόγα του πολέμου (που έτσι κι αλλιώς στην περιοχή δεν σταματάει ποτέ, απλώς περνάει περιόδους ύφεσης) και ξεκίνησε νέο λουτρό αίματος. Το οποίο, όταν γίνεται με συνθήκες ανοιχτής σύγκρουσης κατά βάση «πληρώνουν» οι Παλαιστίνιοι λόγω υπεροχής των Ισραηλινών. Στους 600 Παλαιστίνιους που σκοτώθηκαν το τελευταίο δεκαπενθήμερο «αντιστοιχούν» 29 Ισραηλινοί. Η ανθρώπινη ζωή όταν χάνεται έχει την ίδια αξία. Όμως η σύγκριση του αριθμού των απωλειών είναι συντριπτική και μιλάει από μόνη της.
Άνδρες, γυναίκες, παιδιά κολυμπάνε στον τρόμο και το αίμα.
Οι Ισραηλινοί ισχυρίζονται ότι κάνουν «στοχευμένες» επιθέσεις και ότι οι άμαχοι χρησιμοποιούνται από τη Χαμάς ως «ανθρώπινες ασπίδες» προκειμένου να μην πληγούν οι στόχοι τους. Γι’ αυτό και τους πλήττουν έχοντας ακριβώς ως άλλοθι την προαναφερόμενη εξήγηση. Η οποία και αν ακόμη είναι πραγματική δεν μειώνει σε καμία περίπτωση την ένταση και το αποτρόπαιο το αποτελέσματος: σφαγή εκατοντάδων αθώων ανθρώπων μέσα σε λίγες μέρες.
Διεθνής κατακραυγή. Διαδηλώσεις σε Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία, Τουρκία. Ακόμη και σε αυτό το ίδιο το Ισραήλ. Βγήκαν στον δρόμο πολίτες και διαμαρτύρονται για τη σφαγή στην Παλαιστίνη.
Αποκορύφωμα: Ισραηλινός δημοσιογράφος να περιγράφει και βεβαίως να δικαιολογεί τις επιθέσεις των Ισραηλινών και τη σφαγή των αμάχων που κάνουν τις «ασπίδες» με έναν απαθή και προκλητικό τρόπο.
Ποιος ευθύνεται;
Στο ίδιο έργο θεατές για μία ακόμη φορά. Οι μεν κατηγορούν τους δε. Οι Αμερικανοί σφύριζαν αδιάφορα, παρότι ο υπουργός Εξωτερικών Τζον Κέρι, «πιάστηκε» όταν νόμιζε ότι τα μικρόφωνα είναι κλειστά, στην ουσία αγανακτισμένος με τη «δράση» των Ισραηλινών. Όμως το Ισραήλ είναι στρατηγικός τους σύμμαχος στην περιοχή και «παραδοσιακά» οι ΗΠΑ δικαιολογούν εν τέλει όλες τις ενέργειές τους και κλείνουν τα μάτια. Χθες και μετά τη διεθνή κατακραυγή αναγκάστηκαν να κινητοποιηθούν. Ανακοινώσεις Ομπάμα και πάλι «ζυγιασμένες» όχι κατά του Ισραήλ ούτε υπέρ των Παλαιστινίων. Αποστολή Κέρι στην περιοχή με στόχο την επίτευξη εκεχειρίας.
Ο αραβικός κόσμος παρακολουθεί χωρίς να συμμετέχει, πλην Ερντογάν που ξεσπάθωσε και κατά των ΗΠΑ αλλά και κατά του αραβικού κόσμου που δεν παίρνει θέση για το αιματοκύλισμα.
Ένας διαρκής πόλεμος συμφερόντων στην περιοχή, μετράει διαρκώς ανθρώπινες ζωές. Κάπου εκεί και η διεθνής κοινότητα η οποία καταβάλλει λέει προσπάθειες για την κατάπαυση του πυρός στη Γάζα. Μία Γάζα που έχει τυλιχτεί στις γάζες από την πληθώρα των τραυματιών (αν τις έχει και αυτές), πέραν των νεκρών που μετράει για μία ακόμη φορά.
Δύο διαφορετικά σημεία του κόσμου.
Δύο διαφορετικές εστίες πολέμου.
Δύο διαφορετικά πεδία σύγκρουσης γεωστρατηγικών συμφερόντων. Και παντού «αθώοι» και «ανεύθυνοι» για τα εγκλήματα που εκεί διαπράττονται.
Πολλοί και διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι με ένα κοινό και μοιραίο χαρακτηριστικό: θυσιάστηκαν στον βωμό της αγριότητας που εκπορεύεται από την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων.
Οι επόμενοι, πότε;
