Από την Ξένια Αντωνίου- Μιαούλη
Υπάρχουν πολλές αντιφατικές θεωρίες για την πορεία της ποίησης. Θεωρώ ότι συναρτάται με τις κοινωνικές ανακατατάξεις, τις πνευματικές ανησυχίες της κάθε εποχής όσον αφορά τη θεματολογία της. Αλλά και βασικός παράγων της έκφρασης της που άλλοτε έχει σχέση με τη νόηση και τη φαντασία, με τη δυνητική κίνηση των στοιχείων που χρησιμοποιεί για να δώσει την ποιητική μορφή. Έτσι ανεπτύχθησαν πολλές σχολές ανάλογα με τη δόμηση, τη ρίμα, την ιδιάζουσα αισθητική που πρέπει να ενυπάρχει στο ποίημα.
Η ποίηση δεν είναι γνωσιολογική παράθεση απόψεων, δεν έχει σχέση με τον ορθολογισμό, τη λογική και δεν επικυρώνει θεωρίες, πράγματα που ανήκουν σε άλλους χώρους π.χ. στην επιστήμη, στην έρευνα, σε ό,τι έχει απαίτηση ορθής λογικής καταμέτρησης επί του θέματος που επεξεργάζεται παραθέτοντας πειστήρια αντικειμενικά.
Έχει ανάγκη φυσικά από τη γνώση αφού είναι συνάρτηση με το πνεύμα, αλλά δονείται, πάλλεται, ηδονίζεται, εκστασιάζεται από το συναίσθημα και τη φαντασία σε μια ενότητα υπερφυσικής προσωπικής διάθεσης. Ο ποιητής κτίζει θα' λεγα το πόνημα του με λέξεις. Αλλά λέξεις καθαρές, διαυγείς που αντικατοπτρίζουν το νόημα τους σαν μια μαγική διαφάνεια όταν τοποθετούνται στη σωστή θέση. Κι αυτό στην καθαρή, την ατόφια ποίηση γίνεται από τη δύναμη της παρόρμησης, του τάλαντου με το οποίο είναι προικισμένος ο ποιητής. Κι όσο κατορθώνει να δίνει στα βαθειά του νοήματα, κατανόηση από τον παραλήπτη, αναγνώστη, μελετητή τόσο επιτυχέστερος ο στόχος του.
Διότι ο τεχνίτης - καλλιτέχνης προσφέρει το λειτούργημα του με σκοπό να γίνει κατανοητός. Δεν γράφει για τον εαυτό του αλλά επιδιώκει μέσω της ποίησης να μεταδώσει τα προσωπικά του στοιχεία, όπως εκείνος τα συνέλαβε από τη μάχη της ζωής.
Κι επειδή οι άνθρωποι, δεν είναι όλοι παρατηρητές, κινούνται χωρίς να προσέχουν τα γύρω τους συμβάντα, χωρίς να δονούνται από το Γίγνεσθαι της ζωής. Έτσι αναλύει την ουσία στα πρωτογενή κύτταρα και ξανασυνθέτει με τη δική του αίσθηση σύλληψης, σπασμένα κομμάτια σε μια ενότητα.
Γι' αυτό και η ποίηση δεν πρέπει να είναι ενταγμένη σε ιδεολογικές θεωρίες που εξυπηρετούν κάποιους χορηγούς, γιατί τότε παύει να είναι τέχνη, αλλά ο ποιητής γίνεται προβοκάτορας της όποιας κάστας εξυπηρετεί. Η ποίηση πρέπει να είναι ελεύθερη, για να είναι τέχνη, καλλιτεχνία. Να δείχνει, εν ολίγοις, τη ζωή μέσα από μια ποιητική ενότητα έστω και των αντιθέσεων.
Όσον αφορά τις μανιέρες, τους τρόπους έκφρασης, θεωρώ ότι και εκεί πρέπει να είναι ελεύθερος και να αποδίδει μουσικότητα, ρυθμό αισθητική απόλαυση, ρίμα, ανάλογα με τα θέματα που χειρίζεται. Να παραμένει ελεύθερος χωρίς να δαμάζει την ποιητική παρόρμηση του με τρόπους αναγκαίους για να μη ξεφύγει από τα μέχρι σήμερα δεδομένα που χαρακτηρίζουν την τέχνη που λέγεται ποίηση. Να μην γράφει για τον εαυτό του και τους ολίγους επαΐοντες, αλλά για την ολότητα που άλλωστε οφείλει να καθοδηγεί, να
διευρύνει τους πνευματικούς ορίζοντες των αναγνωστών, μελετητών, γιατί η ποίηση δεν θέλει απλή ανάγνωση, αλλά μελέτη σε βάθος για να θεαθεί το θαύμα που ο ποιητής κατέγραψε.
