τρώγαμε ξύλο για δύο συνήθως λόγους. Πρώτον, όταν περνούσαμε την οδό Γεωργιάδου. Δεύτερον, όταν ξαναπερνούσαμε την οδό Γεωργιάδου. Σιγά μην υπακούαμε «τοις κείνων ρήμασι», στις νουθεσίες δηλαδή και τις απειλές των απελπισμένων γονιών μας. Γραμμένους τους είχαμε κανονικά! Είχαμε εξελιχθεί σε μια κανονική αγέλη που ζούσε σε έναν μικρόκοσμο παρανομίας κάθε είδους, που ξεπερνούσε κατά πολύ τη συνήθη παιδική παραβατικότητα. Προσωπικά, ας πούμε, έχω συμμετάσχει σε πετροπόλεμους, σπάσιμο τζαμιών, επιδρομές σε αυλές για να ρημάξουμε κορομηλιές, έχω δώσει ξύλο κι έχω φάει ξύλο, κι άλλα πολλά. Εγκληματική φυσιογνωμία, μην με βλέπεις που έχω ύφος ... καλοκάγαθου ηγουμένου της Μονής Αγάθωνος. Σιγανό ποταμάκι. «Σιγανοπαπαδιά» που λένε.
Το ξύλο της Γεωργιάδου ήταν, εδώ που τα λέμε, δικαιολογημένο. Η οδός, η φέρουσα το όνομα ενός αειμνήστου δημάρχου Λαρίσης, χώριζε τη γειτονιά απ’ το κέντρο και την «έπνιγε» σαν βρόχος. Ήταν ένας πραγματικά επικίνδυνος δρόμος. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ κυκλοφορούσαν θηριώδεις νταλίκες, την «όργωναν» «τραχτέρια» απ’ τα γειτονικά χωριά, που κουβαλούσαν τεύτλα στο «Ζαχάρεως» ή βαμβάκια στα βαμβακουργεία, αλλά και κούρσες νεόπλουτων ΙΧήδων. Χώρια τα άπειρα «μοτέρια», κείνες τις κόκκινες ζωηρές «Φλορέτες» που καβαλούσαν οι μόρτες και ρίχνανε γκαζιές, έχοντας πίσω τα πιο πεταχτά θηλυκά της γειτονιάς και που κατέληγαν σε ερωτικά ραντεβού στο ποτάμι υπό το ... άγρυπνο βλέμμα των ματάκηδων (Κι αν έχουν δει οι όχθες του Πηνειού τα Σόδομα και τα Γόμορα!).
Και μέσα σ’ αυτόν τον κυκλοφοριακό χαμό, πεταγόμασταν κι εμείς με τα ποδηλατάκια! Ποδηλατοσυμμορίες κανονικές σ’ ένα παιχνίδι που δεν καταλαβαίναμε πόσο επικίνδυνο ήτανε. Μετά, έπεφταν οι «καρφωτές» και άρχιζε το... ξύλο. Με λαστιχένια παντόφλα απ’ τη μάνα, λουρί απ’ τον πατέρα, εξελιγμένες τεχνικές, αυτό δεν συζητείται! Επί ματαίω, βέβαια, μυαλό δεν βάζαμε.
Τη Γεωργιάδου τη διαβήκαμε με ποδήλατο αρκετές φορές κείνο το καλοκαίρι για να πάμε πλατεία, στο «Ράδιο Αθήναι» - μεγάλη αλυσίδα ηλεκτρικών συσκευών τότε. Η τηλεόραση - που δεν είχαμε στα σπίτια μας- ήταν ο λόγος. Εκεί, στις βιτρίνες αυτού του μαγαζιού, τις γεμάτες από τηλεοράσεις Πίτσος, Urania, Telefunken, Saba ή Phillips, είχε μαζευτεί η Λάρισα για να πανηγυρίσει την κούπα που θα σήκωνε ο Δομάζος στο Γουέμπλεϊ, αν δεν υπήρχε ο Κρόιφ. Διπλώσαμε έτσι τις αυτοσχέδιες σημαίες με το τριφύλλι, τις πήραμε υπό μάλης και το μάσαμε για σπίτι. Και χαμένοι και ... δαρμένοι στο τέλος της βραδιάς, αφού ο ... νόμος της Γεωργιάδου ήταν εκεί και μας περίμενε...
Απόγευμα Ιουλίου, κάνει μια ζέστη φοβερή. Ζέστη ... χοντρή, γαϊδουρινή, λαρσινή. Οι καταστηματάρχες του κέντρου καταβρέχουν με λάστιχα τον δρόμο για δροσιά, και με τον φίλο μου τον Δημήτρη, έχοντας διαβεί τον ... Ρουβίκωνα της Γεωργιάδου με τα ποδήλατά μας, τραβάμε καρφί για «Ράδιο Αθήναι». Όλη τη μέρα, όλη η πόλη μιλούσε για την προσσελήνωση του «Απόλλων 15». Talk of the town! Εμείς θα λείπαμε; Σπρώχνουμε και τρυπώνουμε σ’ ένα μπούγιο από βαρβάτα «αρσενικά παλιάς κοπής». Μυστακοφόροι οι πιο πολλοί, δασύτριχοι, με φαβορίτες, παντελόνια καμπάνα και στενά χρωματιστά πουκάμισα. Όλος ο κόσμος είναι στημένος και παρακολουθεί, άλλοι ακούνε από τραντζιστοράκια. Εμπόροι του κέντρου, καφετζήδες και γκαρσόνια, μπακάληδες και μπακαλόγατοι, μικροπωλητές, λαχειοπώλες ή απλώς περαστικοί, όλοι, με το στόμα ανοιχτό, προσπαθούν να ξεχωρίσουν στις θολές, τις «χιονισμένες» ασπρόμαυρες οθόνες που τρεμοπαίζουν, χοντρά άσπρα ανθρωπάκια σε μαύρο φόντο. Χοροπηδούν σαν μικρά πιθηκάκια, σαν παιδάκια που έχουν ανέβει πάνω στο στρώμα του κρεβατιού και πηδάνε πάνω – κάτω χαρούμενα.
« -Η βαρύτητα είναι ρε! Δεν βλέπεις; Δεν μπορούν να σταθούν...», λέει ένας «βαρύς» με ύφος που δεν σηκώνει πολλά πολλά.
« - Λες να βγουν ξαφνικά τίποτε διαστημάνθρωποι;» αναρωτιέται ένας άλλος, ολίγον τι χαζοβιόλης.
«- Σιγά ρε μην βγουν και τίποτε τέρατα... Ρε ποιο φεγγάρι, ποιο διάστημα; Όλα σκηνοθεσία είναι... Δεν βλέπεις καημένε;» (ο ελληνάρας, που όλα τα ξέρει, έχει ήδη αποφανθεί. Δεν πιανόμαστε κορόιδα εμείς κύριε. Δεν μασάμε εμείς, συνωμοσίες είναι).
- Και γιατί παρακαλώ είναι σκηνοθεσία; Εσύ πού το ξέρεις; Σε πήραν τηλέφωνο;
- Ρε σκηνοθεσία είναι σου λέω... Βιάζονται μην τους προλάβουν οι Ρώσοι και φανεί ποιος έχει το πάνω χέρι... Τι νομίζεις; Δεν πήγαν κιόλας οι Ρώσοι; Αμ’ η ρώσικη τεχνολογία είναι πολύ πιο μπροστά, κορόιδοοοο, ε κορόιδοοο. (Κι έτσι, από σπόντα, ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με ... κομμουνιστικές θεωρίες, αλλά ήμουν μικρός για να καταλάβω).
Ενθουσιασμένοι, μέσα σε έξαψη, αφού είδαμε και τον αρχηγό της αποστολής David Scott να κάνει βόλτα με το διαστημικό όχημα Rover, πήραμε με τον Δημήτρη το γνωστό δρομολόγιο της επιστροφής, να περάσουμε δηλαδή τη Γεωργιάδου, να φάμε το ξύλο που ήταν να φάμε, αλλά ποιος νοιαζόταν πια, εμείς το θέαμα δεν το χάσαμε .... Παρεμπιπτόντως, κείνη τη φορά τη γλιτώσαμε.
Δεν ξεχάστηκε κείνο το μαγικό απόγευμα κι ας περάσανε πολλά χρόνια από τότε... Είναι μερικές στιγμές που καταλαβαίνεις ότι πραγματικά ζεις την ιστορία, που λες «ναι, ήμουν κι εγώ εκεί». Οι αποστολές στη σελήνη πρώτα αραίωσαν, μετά έπαψαν. Όπως θα έλεγε και κείνος ο κομμουνιστής του «Ράδιο Αθήναι», το αμερικάνικο κεφάλαιο σύντροφε δεν χαλαλίζει τα φράγκα του χωρίς κέρδος. Και τώρα, είναι το ίδιο αυτό κεφάλαιο, μαζί και το κινεζικό, που κάνουν συνεχείς προσγειώσεις στον Άρη στέλνοντας ρομποτικά σκάφη. Ως το 2030 – καν τίποτε δηλαδή- θα διασχίσουν τη δική τους Γεωργιάδου και θα στείλουν–όπως διαβάζω- την πρώτη επανδρωμένη αποστολή στον Άρη. Κι εμείς που χρόνια τώρα χτίζουμε ... τρομολαγνικούς μύθους περί «εισβολής Αρειανών στη γη», θα πάμε να παίξουμε το ματσάκι στην έδρα τους...
Η ιστορία έχει τελικά κέφια. Μέχρι να σαλπάρει ο Κολόμβος το 1492 για το άγνωστο, οι άνθρωποι αγνοούσαμε την Αμερική. Ως το 2030 θα γνωρίζουμε πάνω -κάτω πώς είναι ο Άρης. Σε 100 σε 200 χρόνια, ποιος ξέρει για ποιους πλανήτες, ποιους γαλαξίες και με ποιες ταχύτητες θα ταξιδεύουμε και τι θα ανακαλύψουμε. Η στιγμή που θα καταγραφεί στην κάμερα κάποιου διαστημικού ρομπότ ένα μικρό κινούμενο «τερατάκι» θα σημάνει το τέλος της ιστορίας και του κόσμου όπως τον ξέρουμε. Όλα θα είναι αλλιώς τότε. Γήινοι πόλεμοι και ανταγωνισμοί θα χάσουν τη σημασία τους, τα σημερινά «σοβαρά» προβλήματα, φτώχεια, μετανάστευση, αρρώστιες, ίσως να χαθούν μέσα σ’ ένα πέπλο ασημαντότητας... Πώς θα συμβιώσουμε με τυχόν άλλους έλλογους διαστημικούς πολιτισμούς; Θα είναι πιο προηγμένοι ή πάλι όχι; Ποιες οι διαθέσεις τους; Τα αιώνια φιλοσοφικά ερωτήματα που βασανίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη, όπως ποιοι είμαστε, πού πηγαίνουμε και ποιοι οι Θεοί μας, θα τεθούν ξανά και θα λάβουν νέες διαστάσεις. Ίλιγγος... Ίλιγγος να τα σκέφτεσαι, ίλιγγος να τα αναλύσεις σε βάθος... Σα να ψάχνεις μαύρες τρύπες στο σκοτάδι του διαστήματος...
Κι εκεί μέσα αντιλαμβάνεσαι και τη δική σου μετριότητα. Ένα φθαρτό αναλώσιμο ον είσαι, που έζησες μια ζωή μέσα σε αγώνες και αγωνίες. Λύπες και πόνο κι όλα αυτά γιατί; Ποια είναι η κατάληξη; Τι άλλο μένει τελικά πέρα από μερικές ευτυχισμένες στιγμές όπως αυτές που περνούσαμε παιδιά με τα ποδήλατα στη Γεωργιάδου;
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahhoo.gr
