(19.02.2021), με το εικονιζόμενο όχημα σταθμευμένο ντάλα μεσημέρι επί της Κεντρικής πλατείας, τα «λέει όλα» για τις εξωφρενικές, πλέον, διαστάσεις που έχει λάβει στην πόλη μας το ζήτημα της στάθμευσης, ως παράμετρος του ευρύτερου προβλήματος που ταλανίζει εδώ και δεκαετίες τη Λάρισα, αποτελώντας μόνιμο βραχνά της, και λέγεται «κυκλοφοριακό». Πρόκειται για ένα πρόβλημα το οποίο, δυστυχώς, συνεχίζει να υφίσταται – διαρκώς επιδεινούμενο - στο κέντρο της πόλης, έχοντας ήδη προ πολλού κάνει την εμφάνισή του και στις συνοικίες της πόλης, προκαλώντας δυσεπίλυτα προβλήματα κυκλοφορίας και στάθμευσης (και) στις γειτονιές.
Εχουν κατά καιρούς - σε διάστημα δεκαετιών - παρουσιασθεί διάφορες συγκοινωνιολογικές μελέτες αφορώσες σε κυκλοφοριακές ρυθμίσεις, σε συστήματα ελεγχόμενης στάθμευσης, κλπ., αλλά μάλλον, ως Λαρισαίοι, προκοπή δεν είδαμε να προέκυψε. Το αντίθετο, μάλιστα. Έχει δημιουργηθεί η αίσθηση ότι το πρόβλημα έχει αφεθεί στη μοίρα του, ότι το κυκλοφοριακό και η στάθμευση έχουν εισέλθει σε μια τροχιά κοινωνικής ...αυτοδιαχείρισης, ότι σ’ ορισμένες περιπτώσεις έχει χαθεί εντελώς το μέτρο. Η προαναφερθείσα περίπτωση παραβατικής συμπεριφοράς με το παρκαρισμένο στην Κεντρική πλατεία της Λάρισας αυτοκίνητο, δυστυχώς, δεν αποτελεί εξαίρεση... Δεν έχει μείνει πλατεία για πλατεία που δεν χρησιμοποιήθηκε για parking... Εχουν δει τα μάτια μας παρκαρισμένα αυτοκίνητα, όχι μόνο σε πλατείες, αλλά ακόμη και σε προαύλια ιερών ναών - κεντρικών τε και συνοικιακών.
Προς Θεού, δεν αμφισβητώ ούτε τις προσπάθειες που έγιναν από τις Δημοτικές αρχές και την Τροχαία, ούτε την επιστημονοσύνη των μελετητών μηχανικών που πρότειναν διάφορες λύσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος˙ απλώς ως δημότης αυτής της πόλης το παράπονό μου εκφράζω επιθυμώντας, όπως όλοι μας, το όραμα να καταστεί η Λάρισα μια αξιοβίωτη πόλη να λάβει σάρκα και οστά. Οι ευχές και οι υποσχέσεις για επίλυση των προβλημάτων του κυκλοφοριακού και της στάθμευσης και να μη μένουν εσαεί αέρας κοπανιστός, αλλά να μετουσιώνονται σε δράσεις και πράξεις που θα κάνουν τη ζωή μας ομορφότερη και θα δώσουν επιτέλουν πραγματικό νόημα και υπόσταση στη λέξη «αξιοβίωτη» (πόλη), που μέχρι τώρα έχει, κατά το μάλλον ή ήττον, χρησιμοποιηθεί (η τόσο όμορφη αυτή λέξη) ως έκφραση (πολιτικής) «καραμέλας» προς τέρψιν της (εκλογικής) πελατείας.
Αναμένοντας, λοιπόν, τις ολοκληρωμένες μελέτες από την επιστήμη (τους συγκοινωνιολόγους μηχανικούς) και τις πολιτικές αποφάσεις (από την κεντρική και την τοπική εξουσία: υπουργεία, Δήμους) που, χωρίς να υπολογίσουν το (πολιτικό) κόστος, θα δρομολογήσουν τις προτεινόμενες από την επιστήμη ενδεδειγμένες και δέουσες λύσεις, απλώς θα καταθέσω ορισμένες παρατηρήσεις και επισημάνσεις από την προσωπική μου πείρα στην καθημερινότητα της πόλης και ειδικά για το πρόβλημα της στάθμευσης που όλο και οξύνεται.
Oλως ενδεικτικώς, ας ξεκινήσουμε από το πολύ κέντρο και τις οδούς Κύπρου και Βενιζέλου. Ακόμη και τις πρωινές ώρες τα πεζοδρόμιά τους μετατρέπονται σε χώρους Parking! Να μη μιλήσουμε για τις απογευματινές ώρες - και δη τις ημέρες που η αγορά είναι κλειστή – γιατί η κάλυψη της στάθμευσης των αυτοκινήτων στα πεζoδρόμια των εν λόγω οδών είναι τέτοιας εκτάσεως που, ενίοτε, παρεμποδίζεται η διέλευση των πεζών (...για τους οποίους φτιάχτηκαν τα πεζοδρόμια, ε; Mην ξεχνιόμαστε...). Βεβαίως, εδώ πέρα από το πρόβλημα της παράνομης στάθμευσης προκύπτει και το ερώτημα για τις ζημιές που προκαλούνται στα πεζοδρόμια (από την καταπόνηση που υφίστανται εξ αιτίας των σταθμευμένων επάνω σ’ αυτά οχημάτων): ποιος τις πληρώνει (αυτές τις ζημιές);... (όλοι ξέρουμε ποιος – φορολογούμενος πολίτης! – αλλά γιατί; Και μέχρι πότε θα «πληρώνει το μάρμαρο» της ασυνέπειας ο συνεπής πολίτης;).
Πάμε, τώρα σ’ άλλες δύο μεγάλες οδούς, μεγάλου, επίσης, κυκλοφοριακού φόρτου, όπου τα διπλοπαρκαρίσματα έχουν εξελιχθεί σε καθεστώς! Ειδικά στην οδ. Πολυτεχνείου, από τη διασταύρωσή της με την οδ. 28ης Οκτωβρίου (από το ύψος του Σιδηροδρομικού Σταθμού) μέχρι και τη διασταύρωση με την οδό Παπαναστασίου. Ειδικά σε ώρες (πρωινές και μεσημβρινές) αιχμής, η διέλευση των διερχόμενων οχημάτων σ’ αυτή την οδό εξελίσσεται για τους οδηγούς σε «Γολγοθά» καθώς στην αμφίπλευση στάθμευση - η οποία ούτως ή άλλως περιορίζει το εύρος της κίνησης στην οδό - έχει προστεθεί τους τελευταίους μήνες το διπλοπαρκάρισμα έξω από τραπεζικά ή εμπορικά καταστήματα της περιοχής, με αποτέλεσμα να δοκιμάζονται πολλές αντοχές για τους οδηγούς των διερχόμενων αυτοκινήτων. Το τελευταίο διάστημα, μάλιστα, έχει γίνει «της μόδας» να ...αφήνονται δίπλα σε ήδη παρκαρισμένα οχήματα άλλα αυτοκίνητα πάνω στη δεξιά ροή του δρόμου, με ανοικτά τα φλας, αλλά φευγάτο τον παραβάτη οδηγό (πιθανότατα ευρισκόμενο στο εσωτερικό κάποιου παρακείμενου καταστήματος για διεκπεραίωση υποθέσεώς του), με αποτέλεσμα απίστευτα μποτιλιαρίσματα, εντάσεις, κλπ, κλπ.
Τα χειρότερα, όμως, κατά τη γνώμη μου παρατηρούνται σε συνοικίες της πόλης, όπου σε οδούς διπλής κυκλοφορίας η διέλευση δύο οχημάτων (στις αντίστοιχες λωρίδες ανόδου και καθόδου) έχει εν πολλοίς καταστεί αδύνατη εξ αιτίας του γεγονότος ότι ο δρόμος έχει γίνει parking και απ’ τις δύο πλευρές του, με αποτέλεσμα όχι μόνο η διπλή κυκλοφορία να είναι αδύνατη, αλλά η κατά μόνας διέλευση προβληματική. Κάντε κ. Δήμαρχε μια βόλτα με το αυτοκίνητό σας... Πιάστε την Αεροδρομίου και κατευθυνθείτε προς τον Άγιο Σαράντη, στρίβοντας δεξιά για ν’ ανεβείτε απ’ την ομώνυμη οδό («Σαράντα Μαρτύρων»). Μάλλον θα τα βρείτε δύσκολα γιατί το πιθανότερο είναι να δείτε να κατεβαίνει (προς την Αεροδρομίου) άλλο αυτοκίνητο και θ’ αναγκασθείτε να κάνετε ...διαπραγματεύσεις για το ποιος θα κάνει παράκαμψη (κι άν βρεθεί χώρος, γιατί η αμφίπλευρη στάθμευση δεν αφήνει και πολλά περιθώρια ελιγμών...) να περάσει ο άλλος... Τα ίδια συμβαίνουν σε όλες τις συνοικίες της πόλης, όπου ο χαρακτηρισμός «διπλής κυκλοφορίας» σε δρόμους έχει γίνει σύντομο ανέκδοτο ένεκα του περιορισμού του εύρους διελεύσεως εξ αιτίας των ένθεν κακείθεν παρκαρισμένων αυτοκινήτων.
Από φέτος (2020-2021) έχει εισαχθεί στο πρόγραμμα διδασκαλίας των Δημοτικών Σχολείων η θεματική ενότητα της Κυκλοφοριακής Αγωγής - και πολύ καλά έπραξε το Υπ. Παιδείας και Θρησκευμάτων. Αλλά μέχρι ν’ αποδώσει καρπούς αυτή η σχολική αγωγή – που όλοι το ευχόμαστε και το ελπίζουμε - θα πρέπει να ληφθούν και τα κατάλληλα, δραστικά, μέτρα για τη θεραπεία των προβλημάτων του κυκλοφοριακού και της στάθμευσης που ξεκίνησαν από το κέντρο της πόλης και εξελίσσονται στις συνοικίες, στις γειτονιές, ως «πανδημία» - για την αντιμετώπιση της οποίας χρειάζεται οπωσδήποτε κι εδώ ένα «εμβόλιο». Από λόγια είμαστε χορτασμένοι οι Λαρισαίοι, πράξεις που θα δίνουν λύσεις αποτελεσματικές για μια ποιότητα ζωής καλύτερης και ομορφότερης - αυτό αναμένουμε. * Ο Χάρης Ανδρεόπουλος είναι καθηγητής Β’/θμιας (ΠΕ01),
δρ. Εκκλησιαστικής Ιστορίας του ΑΠΘ (xaan@theo.auth.gr)
