Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου στο 32ο Δ. Σχ. Λάρισας - συγγραφέα
ΝΕΕΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ: Μια τερατώδης μαύρη τρύπα, η πιο μεγάλη που έχει ποτέ βρεθεί, με μάζα 6,4 δισεκατομμύρια φορές τη μάζα του ήλιου μας, ανακαλύφθηκε στην «καρδιά» ενός σχετικά γειτονικού γιγάντιου γαλαξία, του Μ87, εντυπωσιάζοντας τους επιστήμονες που δεν περίμεναν να δουν κάτι τέτοιο. Η υπερμεγέθης μαύρη τρύπα, σύμφωνα με τους νέους υπολογισμούς, είναι δύο έως τρεις φορές βαρύτερη από ό,τι αναμενόταν, γεγονός που κάνει πλέον τους επιστήμονες να υποπτεύονται ότι υπάρχουν και άλλες τεράστιες μαύρες τρύπες σε κοντινούς μεγάλους γαλαξίες. Οι αστρονόμοι εκτιμούν πλέον ότι μερικές από τις μεγαλύτερες μαύρες τρύπες είναι δύο έως τέσσερις φορές μεγαλύτερες σε σχέση με τις μέχρι τώρα μετρήσεις τους. Οι νέοι υπολογισμοί συμπεριλαμβάνουν την παρουσία της αόρατης σκοτεινής ύλης για να εκτιμήσουν τη συνολική μάζα μιας μαύρης τρύπας. Η σχετική επιστημονική ανακοίνωση της ανακάλυψης έγινε στο συνέδριο της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρίας και δημοσιεύτηκε το 2010 στο περιοδικό “Astrophysical Journal”. Είναι αξιοσημείωτο ότι, σε μια άλλη παρουσίαση στο συνέδριο της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρίας, μια επιστημονική ομάδα, υπό τον Ρέμκο βαν ντεν Μπος του πανεπιστημίου του Τέξας, ανακοίνωσε ότι διαπίστωσε πως οι υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες στους πυρήνες γαλαξιών έχουν διπλάσιο μέγεθος από ό,τι εκτιμάτο ως τώρα. Η ανάλυση επικεντρώθηκε στο γαλαξία NGC 3379 και βρήκε ότι η μαύρη τρύπα του τελικά είναι σχεδόν διπλάσια σε μάζα από ό,τι πιστευόταν.
Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΜΙΑΣ ΜΑΥΡΗΣ ΤΡΥΠΑ [2.000 π.Χ.]: Στο ζενίθ του καλοκαιρινού ουρανού, στη Μεσοποταμία απλώνονταν, πριν από 4.000 χρόνια, τα άστρα του αστερισμού του Κύκνου. Ξαφνικά, ανάμεσα στ’ άστρα του Κύκνου, μια φωτεινή αναλαμπή ξεπέρασε τη λάμψη της πανσελήνου. Το λαμπερό εκείνο άστρο έγινε για τους Σουμέριους αντικείμενο θαυμασμού και φόβου. Το όνομά του, «Ουντ-Κα-Ντου-Α», δηλαδή το «Δαιμονικό Πουλί», χαράχτηκε στα πήλινα αρχεία της Βαβυλώνας. Το 1962, ένας πύραυλος εξοπλισμένος με διερευνητικά όργανα κατέγραψε την πρώτη περιοχή ακτίνων Χ στο σημείο της πανάρχαιας εκείνης έκρηξης [Κύκνος Χ-1]. Η ανάλυση των ακτινοβολιών αυτών έδειξε ένα γιγάντιο γαλαζωπό άστρο [33 ηλιακών μαζών], σε “χορό” με μια μαύρη τρύπα 16 ηλιακών μαζών! Παρόλο που τα δύο αυτά ουράνια σώματα απέχουν μεταξύ τους 30 εκ. χλμ., η μαύρη τρύπα “ρουφάει” τις αέριες μάζες του γαλάζιου γίγαντα με ρυθμό 1.000.000 τόνων/δευτ.! Έτσι, καθώς τα “λαφυραγωγημένα” υλικά πέφτουν στη δίνη της μαύρης τρύπας, υπερθερμαίνονται σε θερμοκρασία εκατομμυρίων βαθμών, με αποτέλεσμα την εκπομπή τεράστιων ποσοτήτων ακτίνων Χ.
Η ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ ΤΟΥ ΓΑΛΑΞΙΑ ΜΑΣ: Η περιοχή του γαλαξιακού μας κέντρου είναι γεμάτη με γηρασμένα άστρα [ψυχρά, πορτοκαλί και κόκκινης ακινοβολίας]. Στον αστερισμό του Τοξότη, και σε απόσταση 27.000 ε.φ. από μας, στο Γαλαξιακό κέντρο, βρίσκεται μία ιδιαίτερα ενεργή πηγή ακτινοβολιών [Τοξότης Α*]. Οι παρατηρήσεις ταυτίζουν αυτήν την περιοχή με την κεντρική μαύρη τρύπα του γαλαξιακού μας κέντρου, που συνεχώς διογκώνεται. Συγχρόνως σημειώνονται τρομαχτικές εκρήξεις και έκλυση τεράστιων ποσοτήτων ακτινοβολιών και ενέργειας. Μία τέτοια «έκρηξη» ακτινοβολιών ακτίνων Χ παρατηρήθηκε από το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Τσάντρα να ξεπηδά από την περιοχή της μαύρης τρύπας επιβεβαιώνοντας όσα απλώς υπέθεταν οι επιστήμονες. Η κεντρική γαλαξιακή μας μαύρη τρύπα υπολογίζεται ότι αποτελείται από υλικά 2,6 εκατομμύρια φορές περισσότερα από αυτά του Ήλιου, συγκεντρωμένα σε μία περιοχή διαμέτρου ανάλογης της απόσταση Γης-Ηλίου[150 εκ. Χλμ.].
ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ: Αν ποτέ πλησιάζαμε μία μαύρη τρύπα με διαστημόπλοιο, η δύναμη της βαρύτητάς της θα το τέντωνε σαν λάστιχο και κάθε άτομό του, καθώς και όλων όσων θα βρίσκονταν στο εσωτερικό του, θα παραμορφώνονταν τρομαχτικά! Αν στέλναμε μια φωτεινή πηγή, θα παρατηρήσουμε ότι το φως του θα ελαττωνόταν όλο και πιο πολύ καθώς αυτή θα πλησίαζε τον ορίζοντα γεγονότων της μαύρης τρύπας. Τα φωτεινά της δηλαδή κύματα θα έχαναν πολλή ενέργεια στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από τη βαρύτητα της τρύπας. Αν στέλναμε ένα ρολόι, θα παρατηρούσαμε με ότι καθώς αυτό θα πλησίαζε τη μαύρη τρύπα ο χρόνος θα “προχωρούσε” όλο και πιο αργά. Κι αυτό γιατί η μαύρη τρύπα δημιουργεί και χρονοπαραμόρφωση εκτός της χωροπαραμόρφωσης! Όμως, κατά τη Θεωρία της Σχετικότητας, αν αφήναμε [και ήταν δυνατόν] το διαστημόπλοιό μας και πλησιάζαμε τη μαύρη τρύπα, δεν θα αισθανόμασταν καμία αλλαγή στο χρόνο. Γιατί το ρολόι που θα είχαμε μαζί μας θα έδειχνε ότι για μας ο χρόνος τρέχει κανονικά! Αντίθετα αν μπορούσαμε να διακρίνουμε τους δείκτες του ρολογιού που αφήσαμε στο διαστημόπλοιο, θα τους βλέπαμε να τρέχουν με τεράστιες ταχύτητες! Ή ακόμη, αν μας περίμενε κάποιος άλλος “συνεπιβάτης” στο διαστημόπλοιό μας, όταν επιστρέφαμε μετά από λίγα λεπτά του στρεβλωμένου χρόνου της μαύρης τρύπας, θα τον βρίσκαμε, ίσως, πιο γερασμένο, γιατί θα είχαν περάσει και χρόνια ακόμη, όσο αυτός θα περίμενε την επιστροφή μας!!!! Από τα πρόθυρα της μαύρης τρύπας ο χρόνος στο διαστημόπλοιο, καθώς και σε οποιοδήποτε άλλο σημείο του Σύμπαντος, θα έτρεχε με μεγαλύτερη ταχύτητα από αυτόν που θα έδειχνε το ρολόι μας. Αυτή η «παραμόρφωση» του χρόνου “δηλώνει” ότι, αν με κάποιον τρόπο μπορούσαμε να ξεφύγουμε από την ελκτική δύναμη της μαύρης τρύπας και επιστρέφαμε στο διαστημόπλοιο, θα βρισκόμασταν στο μέλλον!!; Μ’ αυτήν την έννοια, δηλαδή, ο μαύρες τρύπες μπορεί να θεωρηθούν και ως ένα είδος χρονομηχανών, που μπορούν να μας μεταφέρουν μόνο προς το μέλλον. Ίσως πάλι οι μαύρες τρύπες να μην λειτουργούν απλά σαν χρονομηχανές, αλλά ως ένα είδος χωροχρονικής σήραγγας, που θα μας μετέφερε σε κάποιο άλλο σημείο του δικού μας ή κάποιου άλλου Σύμπαντος, ή ποιος ξέρει σε ποια άλλη διάσταση άυλης πραγματικότητας(1). Αυτή η δίοδος, που ονομάζεται Σκουληκότρυπα, είναι υπαρκτή, προς το παρόν, μόνο σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας.!!
(1) Ας θυμηθούμε τι λέει αναλόγως ο θείος Λόγος: «Χίλια έτη, Κύριε, ως η ημέρα η εχθές, ήτις διήλθε και φυλακή εν νυκτί» (Ψαλ. 89 στ. 3). Δηλαδή χίλια έτη είναι Κύριε σαν τη χθεσινή ημέρα ή σαν τη νυχτερινή σκοπιά!! Έτσι, χωρίς σχόλια...
