Οι εμβολιασμοί με τα μάτια ενός μη ειδικού

Από τον Γεώργιο Ελ. Δημοβέλη,
οικονομολόγο-έμπορο

Σύμφωνα με έρευνα του Ινστιτούτου Υγείας, υπάρχει ένα ποσοστό της τάξης του 40% και πλέον, που στο ερώτημα αν θα εμβολιαστεί για τον κορονοϊό, απάντησε όχι ή μάλλον όχι.

Τούτο είναι ενθαρρυντικό σημάδι για το επίπεδο της ανθρώπινης κατάστασης (νοητικής και ψυχοπνευματικής) στην παρούσα ιστορική συγκυρία, αλλά απογοητευτικό για την κατάσταση των κοινωνικών δεσμών που καθιστούν μια κοινωνία συνεκτική και λειτουργική.
Αυτό το ποσοστό αποτελείται από τις εξής κατηγορίες ανθρώπων:
1. Αρνητές των κάθε λογής εμβολίων.
2. Συνομωσιολόγους.
3. Σκεπτικιστές, που δεν αισθάνονται ασφάλεια λόγω σύντομης διάρκειας έρευνας, δοκιμών, αδειοδότησης των εμβολίων.
4. «Πονηρούς», που για εγωιστικούς λόγους (χαμηλού κινδύνου, νέοι), ρισκάρουν να μην εμβολιαστούν, ώστε να επωφεληθούν από το «τείχος» ανοσίας που θα δημιουργηθεί από αυτούς που θα εμβολιαστούν.
Φυσικά, όλες οι απόψεις είναι σεβαστές πλην όμως συζητήσιμες και αξιολογήσιμες.
Για τις δύο πρώτες κατηγορίες δεν μπορεί κανείς να πει και να κάνει πολλά.
Οι οπαδοί τους είναι συνήθως άκαμπτοι και απόλυτοι πλην ελάχιστων εξαιρέσεων που το ξανασκέφτονται μόνο όταν «την πατήσουν». Με αυτές τις κατηγορίες η συζήτηση σταματά εδώ.
Πάμε τώρα στους σκεπτικιστές.
Εδώ μπορεί να πει κανείς πως υπάρχει λογική και επιχειρήματα.
Όμως...
Υπάρχουν δύο ενστάσεις:
-Πρώτον:
 Η ταχύτητα με την οποία έγιναν όλα και τους ανησυχεί, εξηγείται.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς πως με συνοπτικές διαδικασίες έπεσε πάνω στο πρόβλημα σύσσωμος όλος ο πλανήτης.
Οι χρηματοδοτήσεις μυθικές, οι δεκάδες χιλιάδες εθελοντές βρέθηκαν σε χρόνο dt,
οι μεγαλύτερες φαρμακευτικές εταιρείες - τα μεγαλύτερα ερευνητικά κέντρα - τα πανεπιστήμια, είτε μόνα τους, είτε ως κοινοπραξίες, επιδόθηκαν σε έναν άνευ προηγουμένου αγώνα δρόμου για να πετύχουν το ακατόρθωτο. Φυσικά με την αρωγή μέσων και τεχνολογίας έτη φωτός μπροστά ακόμη και από το πρόσφατο παρελθόν. Επιπλέον, σύμφωνα με τους ερευνητές, τα εμβόλια mRNA εξελίσσονται γρηγορότερα από τα παραδοσιακά.
Πού είναι το παράδοξο λοιπόν για την ταχύτητα εξέλιξης, όταν δεν υπάρχει σε κανένα επίπεδο σύγκριση με το παρελθόν όσον αφορά την έρευνα εμβολίων;
-Δεύτερον:
Η εναλλακτική ποια είναι; Να περιμένουμε πέντε με δέκα χρόνια ώστε να γίνουν τα πράγματα με τον συνήθη ρυθμό;
Και μόνο η σκέψη, προκαλεί ανατριχίλα.
Άρα απλά δεν υπάρχει εναλλακτική.
Πάμε τώρα στην τελευταία κατηγορία, τους αποκαλούμενους και «λαθρεπιβάτες» υγείας.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια κατηγορία ανθρώπων με μια αντικοινωνική συμπεριφορά, που θέλει να επωφεληθεί από τη συμπεριφορά των άλλων χωρίς όμως η ίδια να συνεισφέρει το μερίδιο που της αναλογεί στην κοινή κοινωνική προσπάθεια. Επειδή υπάρχει η «πολυτέλεια» της μη συνεισφοράς, λόγω χαμηλού αναλαμβανόμενου ρίσκου, λειτουργεί εγωιστικά εις βάρος της κοινής κοινωνικής προσπάθειας για το χτίσιμο της ανοσίας, αλλά απολαμβάνοντας τα οφέλη αυτής.
Με απλά λόγια λειτουργώντας με ιδιοτελή κριτήρια, επωφελούνται της κατάστασης που δημιουργούν οι άλλοι, χωρίς κανένα ρίσκο.
Συμπέρασμα:
Καλοί οι προβληματισμοί, αλλά ακόμα καλύτερες οι λύσεις.
Το να αντιδρούμε και να είμαστε καχύποπτοι χωρίς στοιχεία, χωρίς να προτείνουμε και χωρίς να υπάρχουν εναλλακτικές, δεν είναι υπεύθυνη στάση ούτε απέναντι στον εαυτό μας, ούτε απέναντι στην κοινωνία.
Αντί να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στην επιστήμη για την ταχύτητα που φαίνεται να βρήκε λύση στο τεράστιο πρόβλημα της πανδημίας, που αν παραμείνει θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής και δραστηριότητας, κάποιες κατηγορίες ανθρώπων επιμένουν να συμπεριφέρονται μικρόψυχα, μίζερα και κυρίως αντικοινωνικά.
Καλούμαστε όλοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας...