Η εισβολή στο Καπιτώλιο σηματοδοτεί μια νέα εποχή

Από τον Δημήτρη Τσικούρα – Λογοτέχνη

Πριν από είκοσι χρόνια, με αφορμή το τρομοκρατικό χτύπημα στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης, τιτλοφορούσα άρθρο στην «Ε»: «Να ποια είναι η Αμερική». Σήμερα τη «μάχη στο Καπιτώλιο», που θέλουμε να πιστεύουμε ότι ήταν κατευθυνόμενη, σηματοδοτεί μια

νέα εποχή στα τεκταινόμενα της Αμερικανικής ηγεμονίας, από συστάσεώς της μέχρι τώρα.
Είδαμε μια πρωτόγνωρη συστημική αρχή, του δυτικού μοντέλου εξουσίας και διακυβέρνησης των λαών να παραπαίει και να χάνει την οικουμενική δυναμική που ξέραμε.
Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της Αμερικής, που το Καπιτώλιο γίνεται στόχος των αντιμαχόμενων, αντιπολιτευόμενων δυνάμεων, παρά το γεγονός ότι συμβολίζει την περιβόητη «αμερικανική Δημοκρατία», η οποία βέβαια κατά καιρούς έχει οργανώσει πραξικοπήματα και δικτατορίες σε πάρα πολλές χώρες του κόσμου.
Το Καπιτώλιο χτίστηκε από Αφροαμερικανούς το 1793, υπό την προεδρία του George Washington. Η πρώτη συνεδρίαση έγινε το 1800, τη χρονιά που η έδρα της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης μεταφέρθηκε από τη Philadelphia στη Washington.
Το 1858 είχαμε μια κανονική «μάχη» μέσα στο Κογκρέσο, όταν τουλάχιστον 30 μέλη του πιάστηκαν στα χέρια, ενώ το 1860 ένας βουλευτής του Νότου απείλησε τους πολιτικούς του αντιπάλους με πιστόλι.
Όταν ο Αβραάμ Λίνκολν κέρδισε την προεδρία το 1860, οι νότιες πολιτείες απάντησαν με ένοπλες μάχες. Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, ο στρατός της Συνομοσπονδίας δεν κατάφερε ποτέ να καταλάβει τη διοικητική πρωτεύουσα των ΗΠΑ.
Πέραν των παραπάνω, κατά καιρούς έχουν σημειωθεί και τρομοκρατικές ένοπλες επιθέσεις εναντίον του Καπιτωλίου. Το 1954, τέσσερις Πορτορικανοί πυροβόλησαν και τραυμάτισαν πέντε μέλη του Κογκρέσου, δηλώνοντας πως ζητούσαν ανεξαρτησία για τη χώρα τους. Ο Πρόεδρος Jimmy Carter μείωσε την ποινή του ενός δράστη και απένειμε χάρη στους άλλους τρεις, το 1979.
Την 1η Μαρτίου του 1971, μια βόμβα εξερράγη στο κτίριο του Καπιτωλίου. Ενώ η βόμβα δεν τραυμάτισε κανέναν, προκάλεσε ζημιά περίπου 300.000 δολαρίων. Η οργάνωση Weather Underground είχε αναλάβει την ευθύνη διαμαρτυρόμενη για τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς στο Λάος.
Στις 7 Νοεμβρίου του 1983, μια βόμβα εξερράγη στον δεύτερο όροφο της πτέρυγας της Γερουσίας του Καπιτωλίου. Η συσκευή πυροδοτήθηκε αργά το βράδυ και κανείς δεν τραυματίστηκε, αλλά προκάλεσε ζημιά περίπου 250.000 δολαρίων. Η ενέργεια έγινε ως αντίποινα για την ανάμειξη των ΗΠΑ στα πολιτικά του Λιβάνου και της Γρενάδα.
Το 1998 όταν ένας άνδρας πυροβόλησε και σκότωσε δύο άνδρες της ασφάλειας και το 2016 όταν οι αστυνομικοί πυροβόλησαν εναντίον ενός άνδρα που προσπάθησε να επιτεθεί με όπλο στη περίμετρο του Καπιτωλίου.
Μετά τα πρόσφατα περιστατικά βίας, πολλοί είναι εκείνοι που αναρωτιούνται αν η «εποχή Μπάιντεν» και Κάμαλα Χάρις, θα μπορέσει να εκτονώσει το πολωμένο κλίμα. Δεδομένου ότι ο «νούμερο 2» των Ρεπουμπλικανών είναι ο Kevin McCarthy, οι ελπίδες προς αυτή την κατεύθυνση ψαλιδίζονται. Ο Kevin McCarthy είναι σκληρός εκπρόσωπος της «πολιτικής Τραμπ» και του δόγματος της αμερικανικής υπεροχής, και εξ αρχής υποστήριξε με ζέση τις αιτιάσεις περί νοθείας, χωρίς ποτέ να αλλάξει ρότα. Μετά τα πρόσφατα επεισόδια προσπάθησε να κατευνάσει κι εκείνος την όλη ατμόσφαιρα, μιλώντας για «ευθύνες των Ρεπουμπλικανών», και καταδικάζοντας τη βία. Μάλιστα, το πρώτο διάγγελμα Τραμπ έγινε μετά από δική του παρέμβαση. Ωστόσο, μέχρι λίγες ώρες πριν την ενορχηστρωμένη επίθεση, διατεινόταν πως στις εκλογές έγινε «πραγματική κλοπή».
Όπως έγραψε και η Tageszeitung του Βερολίνου: «Από το τέλος της εποχής Μπους το αργότερο, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ριζοσπαστικοποιείται με μεγάλη ταχύτητα. Σε κάθε κομματικό συνέδριο ξεπροβάλλει στην πρώτη γραμμή ένας ολοένα πιο ακραίος υποψήφιος ή υποψήφια, με ολοένα μεγαλύτερες ψευδαισθήσεις. Ακόμη και μετά την επίθεση δεν ήταν όλα τα μέλη των Ρεπουμπλικανών στο Κογκρέσο έτοιμα να αποδεχθούν τη δημοκρατική εκλογή του Τζο Μπάιντεν».
Ή όπως έγραψε η επίσης γερμανική Der Standard: «H τραμπική επίθεση στη Δημοκρατία απέτυχε, γιατί ο εγκέφαλός της διακατεχόταν μόνο από συναισθήματα και δεν διέθετε στρατηγική σκέψη. Αλλά ένας ευφυέστερος δημαγωγός θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις που προκάλεσαν στη χώρα αυτή την καταστροφή, πολύ πιο αποτελεσματικά’.
Σε κάθε περίπτωση οι Ρεπουμπλικανοί θα προσπαθήσουν να -ας μας επιτραπεί ο όρος- «αποτραμποποιήσουν» το κόμμα, όμως η ζημιά έχει γίνει. Τα τέσσερα προηγούμενα χρόνια έχουν μπολιάσει ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού τους κοινού με ρατσιστική ρητορική, με μυθεύματα περί αμερικανικής ανωτερότητας και με νομιμοποίηση της επιθετικότητας σε κάθε έκφανση του δημόσιου βίου, θέτοντας απέναντί τους κάθε δημοκρατικό κεκτημένο και κάθε ορθολογικό επιχείρημα. Η συνωμοσιολογία, ο σοβινισμός, τα fake news, έχουν εγκολπωθεί όσο ποτέ στο αμερικανικό στρατόπεδο των Ρεπουμπλικανών και για αυτό ευθύνεται μια επικοινωνιακή καμπάνια πολλών ετών, που ενδυναμώθηκε κατά τα χρόνια της προεδρίας Ομπάμα.
Εννοείται πως ακριβώς αυτή η πολιτική του «τραμπισμού», έχει βρει ένθερμους υποστηρικτές και σε άλλες γωνιές του πλανήτη, με τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα κοινωνικά - εργασιακά δικαιώματα να «ματώνουν» από τη Βραζιλία μέχρι την Πολωνία, και από την Ουγγαρία μέχρι τη Λευκορωσία.
Αυτό που διαπιστώνουμε σε παγκόσμια κλίμακα είναι μια σταδιακή διολίσθηση της εμπιστοσύνης προς τη δημοκρατία ως το αποτελεσματικό πολιτικό σύστημα για να παρέχει κοινωνική δικαιοσύνη, και οι ΗΠΑ, δεν έχουν τα χέρια τους «καθαρά» στο πεδίο αυτό. Τα συστημικά αδιέξοδα «λύνονται» ή αν θέλετε, επουλώνονται με πολιτικό λόγο του πεζοδρομίου, με ανυπόστατες λύσεις και ανεφάρμοστες προτάσεις, που ενισχύουν την αποδυνάμωση της εμπιστοσύνης του κόσμου προς τις Αρχές και τις εκλογικές διαδικασίες.
Η αλλαγή στις ΗΠΑ έγινε με την επανεκλογή των Δημοκρατικών. Μένει να δούμε αν θα έχουμε και ουσιαστικές πολιτικές παρεμβάσεις και στο πεδίο της «πραγματικής ζωής», οι οποίες θα μπορούσαν να δώσουν μια διέξοδο στο χάος, το οποίο έχει -πάντοτε- και γεωπολιτικές προεκτάσεις.