Οι «δοξασμένοι» που έμειναν «λησμονημένοι»

Από τον Αθανάσιο Φώτο, επί τιμή δικηγόρο

Ζούμε σε μία εποχή γενικών ανακατατάξεων και αναστατώσεων. Σε μια εποχή πολεμικών συγκρούσεων και συρράξεων. Σε μία εποχή ιώσεων, επιδημιών και πανδημιών, όπου οι καταστροφικές δυνάμεις απειλούν να καταστρέψουν ολόκληρο τον πλανήτη. Μέσα σ’ αυτό το

θολό κλίμα της καχυποψίας και της αβεβαιότητας προσπαθούμε να βρούμε τον χαμένο μας εαυτό, να συγκροτηθούμε και να χαράξουμε νέα πορεία της ζωής μας. Ενώ συνασπιζόμαστε δεν μπορούμε να συναδελφωθούμε. Η τραγικότητα της εποχής μας. Σ’ αυτή την κατάσταση υποβάλλουμε ένα κοινό αίτημα καρδιάς. Ένα αίτημα που εκφράζεται με στεναγμό και ελπίδα. Ο στεναγμός μας είναι να μη υπάρξουν στο μέλλον τέτοιες οδυνηρές καταστάσεις, που ζήσαμε μέχρι σήμερα. Και η ελπίδα, να μπορέσουμε να ζήσουμε ειρηνικά και ήσυχα μακριά από τις φλόγες του πολέμου, τις επιδημίες και τις καιρικές καταστροφές. Τα γεγονότα και οι κοινωνικές αντιπαραθέσεις καθώς κυλούν μέσα μας, δίνουν το μήνυμα, ότι το χάσμα των ζεστών διαπροσωπικών σχέσεων ανάμεσά μας και μέσα στους κόλπους της κοινωνίας, όλο και περισσότερο διευρύνεται.
Παρ’ όλα όμως αυτά δεν θα δυσκολευθώ να επισημάνω και να ομολογήσω, ότι το σύνδρομο της αποστασιοποίησης και της αποξένωσης μεταξύ των ανθρώπων, μέσα στο πνιγηρό κλίμα των ημερών μας, όταν χρειασθεί διακόπτεται και οι άνθρωποι, εμπιστεύονται τον αγαπητό πλούτο της που έχουμε απέναντι στους συνανθρώπους μας, να πράξουμε αυτό που τούτες τις ώρες και στιγμές μας επιβάλλει το καθήκον και η συνείδησή μας. Δεν υπάρχει χώρος, ούτε χρόνος για άλλα λάθη. Κάθε ολιγωρία είναι ανεπίτρεπτη και καταστροφική για τον τόπο. Καιρός να ενωθούμε σε μια ζωντανή κοινωνία, όπου θα επικρατεί η αδελφική αγάπη και η συνεισφορά όλων μας σε στιγμές δύσκολες για μας και την κοινωνία μας. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τα έργο των γιατρών και να υπερτιμήσω το έργο κάποιων άλλων, για τη μεγάλη μάχη που δίνουν απέναντι του αοράτου εχθρού, όπως το έχω καταγράψει σ’ άλλα άρθρα μου, από τις στήλες της φιλόξενης «Ε», θεωρώ, ότι θα ήταν μεγάλο μου λάθος, αν δεν αναφερόμουνα και σε στις άλλες κοινωνικές τάξεις που με τον ίδιο ζήλο και την αυταπάρνηση συμβάλλουν σε δεύτερο βαθμό στην καταπολέμηση του κορονοϊού. Στους ανθρώπους του μόχθου της εργασίας, του πόνου και της οδύνης, τους αφανείς ήρωες που συμβάλλουν εξίσου με το δικό τους τρόπο στην καταπολέμηση του θανατηφόρου εχθρού. Αναφέρομαι στις κοινωνικές εκείνες τάξεις που άθελά μας τις ξεχάσαμε, τις λησμονήσαμε, ενώ θα έπρεπε να τις έχουμε στην πρώτη γραμμή της εκτίμησής μας και της υπόληψής μας, για την ανεκτίμητη προσφορά τους και τη συμβουλή στην καταπολέμηση της πανδημίας, με τον δικό τους τρόπο που λίγοι από εμάς τους αξιολογήσαμε σε βαθμό, που ο καθένας τους πολεμά την πανώλη.
Αναφέρομαι: στους παραγωγούς των αγροτικών προϊόντων που τροφοδοτούν την αγορά με φρούτα και λαχανικά απαραίτητα για την καθημερινή μας ζωή. Στους κτηνοτρόφους που βόσκουν και αρμέγουν το γάλα των ζώων και μας το προσφέρουν, στους ιχθυοπώλες που αλιεύουν τα ψάρια, στους οδηγούς των φορτηγών αυτοκινήτων που νυχθημερόν βρίσκονται πάνω στην άσφαλτο για να μεταφέρουν τα εμπορεύματα στην αγορά, αυτούς που εργάζονται στις συγκοινωνίες, τους αρτοποιούς, τους κρεοπώλες, μανάβηδες, τους βενζινοπώλες και μια σειρά από άλλα επαγγέλματα, για να μπορούμε εμείς να έχουμε τα πάντα στη ζωή μας εν μέσω επιδημίας. Να απολαμβάνουμε τη ζεστασιά μας και τον καναπέ του σπιτιού μας, τη στιγμή που άλλοι μάχονται κάτω από αντίξοες συνθήκες για να μας εξυπηρετήσουν.
Ξεδιπλώνοντας τον καμβά της ιστορικής γραφής της εργατικής τάξης, εγγίζω το δάκτυλο της επισήμανσης και της προσοχής στη διαμακρόχρονια εξέλιξη μιάς αντιπαλότητας μεταξύ αυτής και της πλουτοκρατίας, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Μια διαμάχη που δεν μπόρεσε να επιλύσει τα προβλήματα που χωρίζουν τις δύο πλευρές, αλλά να τις διχάζει και να τις αντιπαραθέτει μεταξύ τους. Σε μια εξαθλιωμένη εργατική τάξη, όπου η ενσυνείδητη και μεθοδική οργάνωση της πλουτοκρατίας στα μεταπολεμικά χρόνια , «ασέλγησε» και αποχαλινώθηκε πάνω της. Σε μια τάξη με πολλούς ανέργους, και υποαπασχολούμενους και υποαμειβόμενους, αλλά πάντα μπροστά στις δύσκολες ώρες και στιγμές της πατρίδας μας. Οφείλουμε να τους δείξουμε έμπρακτα την αγάπη και την ευγνωμοσύνη μας. Αυτοί κρατούν με νύχια και δόντια όρθια, την ανά πάσα στιγμή, να καταρρεύσει, οικονομία μας. Πάσχουν μετά των πασχόντων και χαίρονται μαζί τους, όταν η ζωή το απαιτεί. Δείτε τούτες τις μέρες τη μεγάλη τους προσφορά στους συνανθρώπους μας. Είναι απερίγραπτη και άκρως συγκινητική.
Μεταφορείς κι διανομείς καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας αλωνίζουν και οργώνουν τους δρόμους των μεγάλων πόλεων με ένα μηχανάκι, εκτιθέμενοι σε πλείστους όσους κινδύνους, για να εξυπηρετήσουν τους συνανθρώπους που έχουν ανάγκη και δεν μπορούν οι ίδιοι να εξυπηρετηθούν. Φαγητά, τρόφιμα, φάρμακα, ρούχα, νερά, ξύλα, πετρέλαια και ότι φανταστεί ο νους μας διακινείται από τους ανθρώπους αυτούς. Από όλο αυτό το εργατικό δυναμικό που πιάνει στο χέρι του το τσαπί, τον κασμά, το φτυάρι, το υνί το άροτρο, αυτούς που βρίσκονται στη στάνη και αρμέγουν από τα ζώα τα γάλα, αυτούς που αλιεύουν τα ψάρια, οδηγούν τα φορτηγά, εργάζονται στα σούπερ μάρκετ, στα εργοστάσια, στο ξινάρι, στο ρουμάνι, στη βοσκή, στο πικρό ψωμί κ.τ.λ, δεν είδα αυτόν καιρό κάποιο αξιωματούχο της πολιτείας να βγει στα τηλεοπτικά μέσα και να τους πει ένα ευχαριστώ.
Ήταν το ελάχιστο που μπορούσε να γίνει. Ούτε είδα τα σύγχρονα μέσα ενημέρωσης να φωτίσουν αυτόν το χώρο, όπως έπρεπε και άξιζε να φωτισθεί. Μήτε ζουμάρουν στις φυσιογνωμίες, τις ρυτιδωμένες από τον κόπο, τον πόνο, την οδύνη τη θυσιαστική αποφασιστικότητα και προσφορά στην κοινωνία. Τη διακονία στους συνανθρώπους μας. Ούτε είδα και τις εφημερίδες και τα δημοσιογραφικά μαγνητόφωνα να αναζητήσουν, το θησαυρισμένο και κρυμμένο κάλλος της ψυχής τους, την προσφορά αγάπης που προσφέρεται ήσυχα και σιωπηλά στους συνανθρώπους μας, που πάσχουν και πονούν τούτες τις μέρες. Όμως οι άνθρωποι αυτοί έχουν τη δική μας αγάπη και εκτίμηση. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι «δοξασμένοι» έμειναν «λησμονημένοι». Η εργατική τάξη ανήκει στην αριστερά.
Πρέπει όμως να παύσει να σύρεται στα γκέτο της εκμετάλλευσης και της περιφρόνησης.
Οφείλει να λειτουργήσει μέσα στην αυτονομία της κοινωνία και με την προσωπικότητα της ευθύνης της να προχωρήσει στην πλήρη ανάπτυξή της. Οφείλει να βρει τον χαμένο εαυτό της. Τη χαμένη προσωπικότητά της στον εργασιακό χώρο. Να παύσει να είναι κερματισμένη σε διάφορα κομμάτια και να ενστερνισθεί τη δύναμη που κρύβει μέσα της και να αγωνισθεί με νόμιμα μέσα να κερδίσει εκείνα που έχασε. Εκείνα που ήταν δικά της και τις τα πήραν άλλοι. Να διεκδικήσει τη θέση που τις αξίζει μέσα στην κοινωνία. Πάντα αυτόνομη και ανεξάρτητη από κηδεμονίες και χειραφεσίες. Πώς λοιπόν να ορρωδήσει κάποιος και πώς να μην αισθανθεί το αίσθημα του δέους μπροστά στους οτρηρούς σκαπανείς της επιστήμης της εργασίας που η προσφορά τους είναι ανεκτίμητη και αναντικατάστατη; Ατενίζω με μεγάλο σεβασμό τον εργατικό κόσμο της χώρας που τα στιβαρά τους χέρια μας προσφέρουν πλείστα όσα αγαθά. Να τους πω ένα ευχαριστώ. Να καταθέσω ένα δάκρυ ευγνωμοσύνης σ’ όλους αυτούς που δούλεψαν και δουλεύουν σκληρά , χωρίς να αγαπήσουν τον πλούτο, για ανεβάσουν τη στάθμη της ζωής και εργασιακής τεχνολογίας. Θέλω να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ.