Φέρε μάστορα «Ραφάλ»...
Θέλει κανένας λογικός άνθρωπος τους εξοπλισμούς; Τσου ! Αρκετά δεν ταΐσαμε τους Αμερικάνους μπόσηδες, Γερμανούς βιομηχάνους για να αγοράσουμε τα κονσερβοκούτια τους, τα τανκς, και φραντσέζους για αερόπλανα; Δηλαδή ρε παιδάκι μου, λέω πως έτσι και ήμασταν... Νορβηγοί να ‘χουμε για γειτόνους τους φιλήσυχους και πολιτισμένους Σουηδούς θα ήμασταν από τους πιο κονομημένους στον πλανήτη. Θα ’χαμε νοσοκομεία χλίδα, δρομάρες παντού, σχολεία τσίλικα, φράγκα στην τσέπη και τότε να δεις εσύ γούστα ο ρωμιός! Αλλά, βλέπεις, έχουμε μπλέξει με την Τουρκιά που, όσο καλή θέληση και να ’χεις, φίλοι δεν πιάνονται. Όχι βέβαια τα κακομοίρικα τ’ ανθρωπάκια, αλλά όλοι αυτοί οι πασάδες που αιώνες τώρα τους κυβερνάνε...
Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, βρε τζάνεμ, τίποτα ντιπ! Ντε και καλά να μας κάνουν... μεζέδες που δήλωσε κι ο άλλος προψές. Τι μεζέδες; Να μας κόψουν φέτες σαν τον γύρο, το ντονέρ, που γυρίζει και σιγοψήνεται ας πούμε...
Οπότε, τι να σου κάνει ο Μητσοτάκης; Φέρε μάστορα «Ραφάλ», τσάκωσε και πεντέξι φρεγάτες να μπαλωθούμε κάπως και να την βγάλουμε, μπας και το πιάσει ο απέναντι το υπονοούμενο, πώς ναι μεν παριστάνεις τον κάργα, όπως κάποτε ο Ιταλός, αλλά καμιά φορά – πού ξέρεις;- μπορεί ν’ αρπάξεις και κανένα σουλτάν μερεμέτ. Και σε τέτοιους καιρούς δεν υπάρχουν πια τα διλήμματα που έθεταν κάποτε κάτι αγαθιάρηδες της αριστεράς στα φοιτητικά αμφιθέατρα.
«Θέλουμε βούτυρο για τους λαούς κι όχι κανόνια» μας έλεγαν τότε. Μωρέ καλά τα λέγατε, αλλά με τον Ερντογάν απέναντι, άμα δεν έχεις κανόνια χάνεις και το βούτυρο και το τυρί και τα γιαούρτια και τους κεσέδες μαζί! Νέα όπλα λοιπόν, αλλά και δεκαπέντε χιλιάδες παλικαρόπουλα για μόνιμους φαντάρους. Να ’χουμε ανθρώπους να πολεμήσουν και να ξέρουν πώς γίνεται η «δουλειά» γιατί οι υπόλοιποι ήμασταν όλοι βισματίες και την βγάλαμε στο στράτευμα «λούφα και παραλλαγή». Ούτε πώς ανοίγει το όπλο δεν ξέρουμε.
Αλλά, Κυριάκαρε και λοιποί συμπολίτες, όχι 18, αλλά 118 «Ραφάλ» να πάρουμε τίποτε δεν θα πετύχουμε μόνο μ’ αυτά. Κι αν πάρουμε όχι δεκαπέντε, αλλά εκατόν δεκαπέντε χιλιάδες στελέχη , πάλι τίποτα. Εκτός από εξοπλισμούς η χώρα πρέπει να σοβαρευτεί «στα πάντα όλα» που’ λεγε και ο «Αλέ» και να ισχυροποιηθεί παντού. Να σφίξουν γενικώς τα πλαδαρά μας οπίσθια διότι στα ...νερά μας προβλέπονται τρικυμίες και διαρκείς αναταράξεις και διαιτητές σαν παλιά δεν υπάρχουν πια. Και να σου το πω απλά:
Οι δεκαπέντε χιλιάδες νέοι οπλίτες π.χ. τι θα είναι; Θα ψάξεις να βρεις τα καλύτερα και πιο προσοντούχα παιδιά ή απλά τους παίρνουμε για να εξυπηρετήσουν τα ρουσφέτια τους οι βουλευτές και να μην γκρινιάζουν;
Σκοπεύουμε να συγκροτήσουμε μία επαγγελματική στρατιά, ή να φτιάξουμε μία ακόμη... στρατιά δημοσίων υπαλλήλων που μόλις προσληφθεί, θα πει μέσα της «μεγάλε άραξε». Μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει το χιλιάρικο πέφτει, και κάτσε να βρούμε τώρα κάναν «μπάρμπα» να μας πάει στα μετόπισθεν να τη βγάζουμε «κοτσάνι» γιατί εδώ στα σύνορα μπάζει.
Αλλά πού να βρεις τόσα προσοντούχα παιδιά; Τι παράγουν σήμερα τα ξεχαρβαλωμένα πια σχολειά μας τα οποία εδώ και δεκαετίες έχουμε αφήσει στην τύχη τους; Δίχως έλεγχο και αξιολόγηση, δίχως υποχρεωτική επιμόρφωση, δάσκαλοι και καθηγητές έχουν γενικά παραμείνει στις παρωχημένες γνώσεις που έλαβαν κάποτε. Πάρα πολλοί, είναι εντελώς ασύμβατοι με τη νέα τεχνολογία! Ναι, αυτοί που υποτίθεται διδάσκουν τις νεότερες γενιές, τα παιδιά που γεννιούνται με ένα πληκτρολόγιο στο χέρι και σερφάρουν από κούνια! Και πέρυσι, σαν ξέσπασε η πανδημία κορονοϊού τα δημόσια σχολεία έπαθαν... πανικό μέχρι να οργανωθούν, όταν δίπλα τους, στα ιδιωτικά, η εξ αποστάσεως εκπαίδευση έτρεχε με χίλια, αφού, αν δεν το έκαναν, οι εκπαιδευτικοί τους θα πήγαιναν στο... Λογιστήριο της επιχείρησης όχι για καλό σκοπό.
Έχουμε έτσι μια εκπαίδευση δίχως ρεαλιστικό προγραμματισμό, δίχως στόχους. Το Υπουργείο συνήθως αποφασίζει μεταρρυθμίσεις στο πόδι, ιδρύει άσκοπα σχολές υποκύπτοντας σε πιέσεις, τσακίζοντας τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας που είναι τα μεσαία τεχνικά επαγγέλματα.
Τελικώς, έχουμε μια δήθεν παιδεία καίτοι η χρηματοδότησή της δεν είναι ευκαταφρόνητη. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε κάθε Αύγουστο στο... ταμπλό και στα σκορ που πιάνουν οι περισσότεροι στις πανελλαδικές εξετάσεις.
Να πιάσουμε τον δημόσιο τομέα; Τι ποιότητα προσωπικού έχουμε; Κι αφού τους διορίσαμε ποιος ασχολήθηκε ποτέ σοβαρά να τους ελέγξει, να τους επιμορφώσει και να τους κάνει λειτουργικούς και συμβατούς με τη νέα τεχνολογία;
Να πάρουμε τον ίδιο τον στρατό; Τι στρατός είναι αυτός που λειτουργεί ακόμη με τη βρετανική λογική της δεκαετίας του ... ’50; Γιατί στέλνουμε τα παιδιά μας και χάνουν ένα 12μηνο από τη ζωή τους; Σε τι εκπαιδεύονται; Τους μαθαίνει κανείς πέντε βασικούς κανόνες εμπλοκής ή τον χειρισμό συγκεκριμένων οπλικών συστημάτων ώστε την κρίσιμη ώρα να είναι χρήσιμοι; Αμφιβάλλω. Όλη μέρα ΚΨΜ και το μεσημέρι άπαντες εξοδούχοι να κάνουμε και οικονομία στα ρύζια.
Γιατί άραγε – αναρωτιέται κανείς– μπορεί η Τουρκία και κατασκευάζει π.χ. μη επανδρωμένα αεροσκάφη (drones) και άλλα οπλικά συστήματα και όχι εμείς; Τι λάθη κάναμε; Δεν έχουμε επιστημονικό δυναμικό; Ή μήπως θίγονται οι μεσάζοντες και χάνεται η κονόμα γενικότερα;
Η Ελλάδα πρέπει να ξεχάσει το πώς λειτουργούσε. Να ψαχτεί και να αλλάξει ρότα σε όλα. Ο εκσυγχρονισμός, η σοβαρότητα και – κυρίως – ο ρεαλισμός είναι όπλα που κανένα «Ραφάλ» δεν συναγωνίζεται. Δεν είναι δυνατόν με το Ορούτς Ρέι στα πόδια μας, τον Στρατό μας με τη σκανδάλη στο χέρι και ο Έλληνας υπουργός Άμυνας να εξομολογείται –ως εγράφη και δεν διεψεύσθη- πως το «Ελεγκτικό Συνέδριο» τον παιδεύει με τα ... χαρτιά και δεν του έχει ακόμη εγκρίνει την αγορά απλών βλημάτων! Πόσο ... βλήματα είμαστε;
Σε λίγο δεν θα χουμε... πατρίδα κι εμείς κοιτάμε τους τύπους και την νομιμότητα εκεί που δεν πρέπει.
Μητσοτάκης και λοιπή πολιτική ηγεσία προφανώς τα καταλαβαίνουν όλα αυτά. Ξέρουν και ποια χώρα κυβερνούν, ξέρουν πολύ καλά και ποια λάθη έχουν γίνει. Ξέρουν γιατί έφτασε κάποτε αγανακτισμένος ο Σημίτης να δηλώσει «τι να κάνουμε δυστυχώς αυτή είναι η Ελλάδα». Αλλά το να ξέρεις στην Ελλάδα είναι κάτι σαν βήμα... σημειωτόν. Είσαι σε διαρκή κίνηση αλλά μένεις πάντα στο ίδιο μέρος. Το ζήτημα είναι να πούμε κάποτε το «εμπρός μαρς». Και να κινήσουμε.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ alexiskalessis@yahoo.gr
