Η άρρηκτη σχέση που δημιουργήθηκε μεταξύ Ελληνισμού και Χριστιανισμού κατά την ένωση αυτή ο Ελληνισμός δεν αλλοτριώθηκε από τον Χριστιανισμό αλλά ολοκληρώθηκε. Έτσι οι πρόγονοί μας άλλαξαν προσανατολισμό, από το κτιστό και ενδοκοσμικό ανέβηκαν στο Άκτιστο και Αιώνιο. Η ελληνικότητα διατηρήθηκε μέσα στον χριστιανισμό. Έτσι σήμερα Ελληνισμός χωρίς Ορθοδοξία δεν μπορεί να νοηθεί. Το μέτρο σύζευξης Ελληνισμού και Χριστιανισμού είναι οι Άγιοι Πατέρες και όσοι ακολουθούν τα βήματά τους. Το μόνο στοιχείο που απορρίφθηκε από τον Ελληνισμό ως τρόπος ζωής, είναι ο παγανισμός. Το Ελληνικό Έθνος λοιπόν δεν έχει εθνικιστική έννοια αλλά νοείται ως το Έθνος των Ορθοδόξων. Η πολιτική διακονία όπως και η Ιεροσύνη υπηρετούν τον βασικό στόχο, το ιδανικό του Ρωμιού, που είναι η θέωση. Οι πολιτικοί μας λοιπόν, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι το έργο τους είναι να εξασφαλίζουν στον λαό τις συνθήκες ώστε να ζει και να εργάζεται την πνευματική του ζωή. Αποδεικνύονται ισχυρά ιστορικά επιχειρήματα στη σχέση της καθημερινότητας με τη θρησκευτικότητα, ήδη από τους αρχαίους λαούς και ότι ο Χριστιανισμός είναι Ζωή και όχι ιδέα και πως πάντοτε υπήρχε σύνδεσμος και ενότητα Ιεροσύνης και της Πολιτείας μέχρι τη Βαυαροκρατία. Ο διαχωρισμός της πολιτικής ζωής από τη θρησκευτικότητα και την καθημερινή ζωή των πολιτών είναι μια προτεσταντική αντίληψη που δυστυχώς έχει εισχωρήσει και στην Ορθοδοξία. Παραθέτουμε ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα. […] Καλούμαστε, λοιπόν, με τις απόψεις μας να αντιπαραταχθούμε σ’ αυτό, που από τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων θεωρείται σήμερα αυτονόητο. Να αντιπαραταχθούμε προς όλους εκείνους που θεωρούν αυτονόητη τη διάκριση Εκκλησίας και Πολιτείας, να ανατρέψουμε επιχειρήματα αλλά και να θέσουμε ερωτήματα ξεχασμένα, που σε άλλες εποχές ήταν αυτονόητα και οι απαντήσεις τους προϋποτιθέμενες [...] Το παγκόσμιο -μέχρι τον 18ο αιώνα- φαινόμενο της άρρηκτης σύνδεσης θρησκευτικής και καθημερινής (δημόσιας ή ιδιωτικής) ζωής, που προβληματίζει πολλούς, έχει προφανή εξήγηση: Τη θεοειδή καταγωγή και κατασκευή του ανθρώπου! Εφ’ όσον ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Θεό, όπως και ολόκληρη η Κτίση -γνωστή και άγνωστη σε μας- δεν είναι δυνατόν να απουσιάζει ο Θεός και ο θείος φωτισμός Του, όχι μόνο από τη διαποίμανση και διακυβέρνηση των ανθρώπων, αλλά ούτε από την έρευνα και τις μελέτες των επιστημόνων. Ολόκληρο το Σύμπαν -μιλούμε με πλεονασμό για έμφαση- αφού είναι δημιούργημα του Θεού Λόγου, έχει θεολογική προέλευση, αρμολόγηση και νόημα. Γι` αυτό στις μέρες μας, τις τόσο απομακρυσμένες από τον Θεό, οι επιστήμονες οδηγούνται σε αλληλοσυγκρουόμενα συμπεράσματα, αναλίσκοντες υπέρογκα χρηματικά ποσά και αναλισκόμενοι στο να σφετεριστούν την κυριαρχία του Θεού του Παντός. Παρά τα αναμφισβήτητα επιτεύγματά τους, πολλά από αυτά μας οδήγησαν και μας οδηγούν με φρενήρη ρυθμό στη βιοανηθικότητα! […] Ο Χριστιανισμός φανερώθηκε στον κόσμο εξ` αρχής ως Ζωή και Κοινωνία Προσώπων, ως Κοινότητα. Δεν εμφανίστηκε σαν ιδέα, σαν ιδεολογία και πολύ περισσότερο, δεν βιώθηκε ως ατομική υπόθεση, όπως κατά κόρον διαλαλούν σήμερα όλοι εκείνοι που θέλουν να εξορίσουν τον Θεό εκεί «όπου ο άνθρωπος ουκ οικεί»! Οι άγιοι Πατέρες μας, αλλά πρωτίστως οι «Πράξεις των Αγίων Αποστόλων» περιγράφουν επακριβώς ότι ο Χριστιανισμός εμφανίστηκε ως τρόπος ζωής, που ενεπνέετο από τη βιωματική Αληθινή Πίστη και ενεργούσε με αυτή. Αυτό το βεβαιώνει και ο μεγάλος ερευνητής θεολόγος και ιστορικός, ο αείμνηστος π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ: «Ο Χριστιανισμός (γράφει), εισήλθε στην ιστορία σαν νέα κοινωνική Τάξη ή μάλλον σαν νέα κοινωνική διάσταση. Από την πρώτη αρχή ο Χριστιανισμός δεν ήταν κυρίως «δόγμα» αλλά συγκεκριμένα μια «Κοινότητα». Αυτή η χριστιανική Κοινότητα, παρ’ ότι τελούσε υπό Ρωμαϊκή διακυβέρνηση, είχε βαθιά την πεποίθηση ότι είναι πλήρης ζωή, όχι μόνο Κοινότητα Λειτουργική, Κοινότητα πνευματική, αλλά Κοινότητα που διακυβερνάται σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης καθημερινής ζωής. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ορθόδοξος λαός μας, με ψυχή του τον Χριστό, διά της Εκκλησίας του, επιβιώνει πνευματικά μετά από 400 χρόνια δουλείας!!! Πρόκειται για μοναδικό παγκόσμιο φαινόμενο στην ιστορία του ανθρώπινου Γένους, το να διατηρεί λαός ακέραιη την αυτοσυνειδησία του σε αλλόφυλο και βάρβαρο κατακτητή!
Από τον Γεώργιο Ν. Ξενόφο
