Ένας μικρός, αόρατος εχθρός εξαπλώθηκε αστραπιαία σε όλη την υφήλιο και κατατρομοκράτησε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Το ότι είναι αόρατος αυτός ο ύπουλος εχθρός και δεν ξέρεις πού καιροφυλακτεί, τον καθιστά περισσότερο επίφοβο και τρομακτικό. Πού βρίσκεται; Στα ρούχα μας, στην σακούλες με τα ψώνια, στα χαρτονομίσματα, στα πόμολα; Πού άραγε; Μοιάζει με ελεύθερο σκοπευτή σε καιρό πολέμου, που κρυμμένος, πυροβολεί και σκοτώνει. Γι’ αυτό και έχει ενσπείρει τον φόβο σε όλους μας. Σκοπεύει στον σκληρό πυρήνα της ύπαρξής μας. Και το κακό είναι ότι δεν υπάρχουν μέσα για να τον πολεμήσουμε. Τόση πρόοδος στη σύγχρονη επιστήμη και οι άνθρωποι δεν μπορούν να εξοντώσουν έναν τόσο μικροσκοπικό εχθρό. Θα χαθούν πολλές ζωές, ώσπου να βρεθεί το αντίδοτο κατά του επικίνδυνου αυτού ιού. Αυτό, πάντως, ας μας γίνει μάθημα για να καταλάβουμε οι άνθρωποι ότι έχουμε πολλά ακόμη να μάθουμε και δεν επιτρέπεται να παριστάνουμε τους μικρούς θεούς.
Το πρωτεύον, βέβαια, είναι οι ζωές των ανθρώπων και μετά όλα τα αλλά. Δεν είναι όμως εξίσου σοβαρό το οικονομικό πρόβλημα που προκύπτει από την πανδημία του ιού και οι ανατροπές που θα επιφέρει στους προϋπολογισμούς όλων των κρατών της γης; Αυτό, βέβαια θα έχει σαν συνέπεια χρεοκοπίες, φτώχεια και μοιραία, παράπλευρες, θα λέγαμε, απώλειες σε ζωές. Σταμάτησε η παραγωγική διαδικασία σε πολλούς τομείς των οικονομιών του κόσμου, ενώ 7,5 δις ανθρώπων πρέπει να τραφούν, να ψυχαγωγηθούν, να ντυθούν, να εκπαιδευτούν.... Και καταλαβαίνουμε όλοι τι όγκος αγαθών και υπηρεσιών θα πρέπει να παραχθεί κάθε μέρα, για να ικανοποιηθούν όλες αυτές οι ανάγκες των ανθρώπων. Ήδη, πέφτουν τρισεκατομμύρια δολαρίων, ευρώ, γουάν, γιεν και άλλων νομισμάτων για να στηριχθούν οι οικονομίες. Αυτός όμως ο πακτωλός χρημάτων δεν είναι προϊόν παραγωγικότητας, αλλά πληθωριστικό χρήμα. Χειρότερα από όλους βρίσκονται πολλές οικονομίες των δυτικών χώρων. Όλοι όμως θα πληρώσουν το τίμημα. Ίσως σε καλύτερη μοίρα η Κίνα, από όπου ξεκίνησε ο ιός, επειδή έχει μετρητά στην άκρη. Ίδωμεν...
Οι άνθρωποι, βέβαια, δεν θα χαθούν από ένα ιό. Και στο παρελθόν εμφανίστηκαν μεγάλες επιδημίες με τρομακτικές απώλειες σε ζωές, αλλά δεν χάθηκε το ανθρώπινο είδος. Τότε, μάλιστα, δεν υπήρχαν τόσα όπλα όπως σήμερα – μάλλον δεν υπήρχε τίποτε – για την καταπολέμησή τους. Και πρόσφατα ξέσπασαν επιδημίες που κόστισαν τη ζωή σε 200-500 χιλιάδες ανθρώπων. Να αναφέρουμε τον SARS1, τη γρίπη των πτηνών, τη γρίπη των χοίρων, τον Empola και κάποιες εστίες χολέρας. Όλες αυτές, όμως, δεν χτύπησαν την πόρτα της Ευρώπης και της Αμερικής και δεν μας ανησύχησαν.
Πρέπει να ανατρέξουμε πριν από 102 χρόνια, όπως προανάφερα, στην ισπανική γρίπη, για να βρούμε πανδημία που άφησε 50 – 100 εκατ. θύματα. Κανένας από τους σύγχρονους ανθρώπους δεν έζησε αυτήν την πανδημία, αφού πέρασαν τόσα χρόνια.
Προσωπικά, πάντως, έχω στο σπίτι μου μία φωτογραφία του παππού μου, από την πλευρά του συχωρεμένου του πατέρα μου, που του πήρε τη ζωή η επικατάρατη αυτή γρίπη. Μου το ανέφερε αρκετές φορές ο πατέρας μου και κάθε φορά τα μάτια του γέμιζαν δάκρυα. Όταν έφυγε ο παππούς μου, ήταν ηλικίας 42 ετών και υγιέστατος. Άφησε πίσω του τη σύζυγο και εφτά παιδιά από 14 ετών και κάτω. Δεύτερος ήταν ο πατέρας μου, ηλικίας 11 χρόνων. Ο μεγαλύτερος αδερφός του, ηλικίας 14 χρόνων, φοιτούσε στο τότε Σχολαρχείο και ήταν άριστος μαθητής. Έτσι, ο πατέρας μου, παρότι μικρό παιδί, δεν θέλησε να σταματήσει ο αδερφός του και ανέλαβε αυτός αρχηγός της οικογένειας. Το πνεύμα της θυσίας ενός μικρού παιδιού. Η γιαγιά μου είχε στην πλάτη της μία μεγάλη οικογένεια και δεν προλάβαινε να μαγειρεύει, να ζυμώνει και να νταντεύει μωρά παιδιά. Χαρακτηριστικά μου ανέφερε ο πατέρας μου, ότι πήγαινε στο χωράφι να οργώσει με τα ζώα και δεν μπορούσε να σηκώσει το αλέτρι, οπότε έκλαιγε μόνος του στην ερημιά. Όμως, η οικογένεια έζησε, μεγάλωσαν όλοι και έκαναν νέες οικογένειες. Ανέφερα αυτό το γεγονός για να δείξω ότι ο κόσμος έζησε στο παρελθόν πανδημίες και δυστυχίες πολύ χειρότερες από τις σημερινές και χωρίς καμία υποστήριξη από το κράτος, επειδή δεν υπήρχαν οι κατάλληλες δομές.
Υπομονή, λοιπόν και ενότητα και όλα θα περάσουν. Και ο θεός να μας δώσει κουράγιο και δύναμη.
Από τον Σωτήρη Απ. Παπαποστόλου,
συνταξιούχο δασοπόνο
