Όλοι χαρήκαμε γιατί και το σχολείο θα λειτουργούσε και δεν θα υπήρχε κίνδυνος διασποράς του κορονοϊού, αφού οι μαθητές θα ήταν οι μισοί στο σχολείο, άρα θα υπήρχαν οι απαραίτητες αποστάσεις και μέσα στην αίθουσα και στο προαύλιο.
Είμαστε όμως εκπληκτικοί οι Έλληνες στο να χαλάμε τις καλές αποφάσεις που παίρνουμε. Το Υπουργείο Παιδείας όρισε οι μαθητές που έχουν ευπαθείς ομάδες στο σπίτι με μια απλή δήλωση χωρίς να ελέγχεται ότι είναι αληθής, να απαλλάσσονται από την υποχρέωση να έλθουν στο σχολείο. Τουλάχιστον το 70% των μαθητών έφεραν τη δήλωση (ωραία τους εκπαιδεύουμε να λένε ψέματα) και συνεχίζουν να φέρνουν και οι υπόλοιποι, γιατί δεν θέλουν να πιάνονται κορόιδα και δεν πατάνε στο σχολείο.
Οι μαθητές «δικαιούνται» όλη τη χρονιά 114 απουσίες χωρίς να δίνουν σε κανέναν λόγο. Ναι, αλλά επειδή συνήθως οι μαθητές ασκούν το «δικαίωμα» κατά την άνοιξη, καταλαβαίνετε γιατί και δεν μπόρεσαν να το ασκήσουν φέτος, αφού τα σχολεία ήταν κλειστά λόγω κορονοϊού, «πρέπει» να το ασκήσουν τώρα, αλλιώς θα πάει τζάμπα. Σκεφθείτε λοιπόν πόσοι μαθητές έρχονται στο σχολείο. Από τους 12 – 13 που θα ήταν κανονικά παρόντες ζήτημα να είναι 1,2,3...
Μα θα πείτε, το υπουργείο δηλώνει ότι παρακολουθεί ικανοποιητικός αριθμός μαθητών. Ναι, την πρώτη ώρα που γίνεται η αναφορά προς τις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης υπάρχει κάποιος αριθμός μαθητών που έρχονται για να ξεσκάσουν και λίγο, και σιγά-σιγά φεύγουν. Ας πάρει αναφορά το υπουργείο πόσοι μαθητές υπάρχουν στα Λύκεια την έβδομη ώρα, αν θα βρει κανέναν. Βέβαια το υπουργείο όρισε και οι καθηγητές ηλικίας 65 και πάνω, όσοι έχουν ευπαθείς ομάδες και μικρά παιδιά, να μην έρχονται στο σχολείο. Κατά τα άλλα τα Λύκεια άνοιξαν και εργάζονται κανονικά! Τελικά μου φαίνεται στην Ελλάδα είμαστε μόνο «προς το θεαθήναι», δείχνουμε μια όμορφη βιτρίνα και είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Βοηθάνε, με το αζημίωτο βέβαια, στο στόλισμα της βιτρίνας και οι δημοσιογράφοι των ΜΜΕ κι εμείς στον κόσμο μας.
Και τι κάμνουν οι μαθητές αφού δεν πηγαίνουν στο σχολείο; Δεν ξέρετε ότι «αργία μήτηρ πάσης κακίας»; Γυρίζουν τα βράδια μέχρι αργά και δεν αφήνουν να κοιμηθεί ο κόσμος που δουλεύει την άλλη μέρα, μέχρι το μεσημέρι κοιμούνται, ψάχνουν πώς θα σκοτώσουν την ώρα τους, δεν σηκώνουν κεφάλι από το κινητό, βαριούνται τη ζωή τους... Ας είναι καλά αυτοί που φροντίζουν να είναι σίγουρη η διαφθορά τους. Ευτυχώς που υπάρχουν και τα φροντιστήρια κι έχουν κάτι να κάνουν.
Και από προφυλάξεις για τον κορονοϊό άλλο τίποτα. Μαζεύονται σε μεγάλες παρέες και είναι ο ένας πάνω στον άλλον, αγκαλιάζονται, φιλιούνται, πίνουν από το ίδιο μπουκάλι αναψυκτικό, παίζουν, τραβιούνται, χτυπιούνται και φυσικά όχι από απόσταση... Και ξέρετε το αστείο είναι, ότι αν μολυνθεί από κορονοϊό ένας μαθητής θα ψάχνουν στο σχολείο του πώς μολύνθηκε!
Δεν εννοούν να καταλάβουν οι υπουργοί Παιδείας αυτό που λέει η αρχαία ελληνική σοφία «της παιδείας αι μεν ρίζαι πικραί, οι δε καρποί γλυκείς» και αυτό που λέει η Παλαιά Διαθήκη «ο προστιθείς γνώσιν προσθήσει άλγημα»(Εκκλησ.1,18).
Ποιος έφηβος πηγαίνει με χαρά στο σχολείο επειδή εκτιμάει τη γνώση; Εμείς πηγαίναμε με χαρά στην ηλικία τους; Αυτή η εκτίμηση, αν έρθει, θα έρθει πολύ αργότερα, όταν θα ωριμάσουν. Τώρα όμως είμαστε υπεύθυνοι αν περνάνε μάταια τα γόνιμα χρόνια της εφηβείας τους.
Από τον Χαράλαμπο Παπαδόπουλο
