Γράφει ο Ηλίας Κανέλλης
Και τώρα; Τώρα που οι εκλογές αναδιατάσσουν το πολιτικό τοπίο τι θα γίνουμε χωρίς την πρόεδρο της Βουλής (ΠτΒ), τη Ζωή Κωνσταντοπούλου;
Δεν είναι αστείο. Ανάμεσα σε πολλά και διάφορα που ζήσαμε τους τελευταίους επτά μήνες, ο βίος και η πολιτεία της ΠτΒ έδειξαν με αδρό τρόπο πώς η ιδεολογία της χειραφέτησης, την οποία θεωρητικά εκπροσωπεί η Αριστερά, μπορεί να μετατραπεί σε αυταρχισμό, στρεψοδικία και, τελικά, σε αντιδημοκρατική πρακτική. Και μόνο αυτό, επιτρέπει μια παρέκκλιση της στήλης από τη συνήθη πρακτική της, να σχολιάζει όσα γίνονται κι όσα μέλλουν να συμβούν. Και να ασχοληθεί με την περίπτωση της ΠτΒ, μια περίπτωση χαμένη για τη δημοκρατική κουλτούρα.
Κι όμως. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου είχε τα φόντα να έχει μια γόνιμη πορεία. Είναι νέα, έχει καλές σπουδές, έχει την εμπειρία του μεγάλου κόσμου εκεί έξω, είχε τη στήριξη για τη θέση που ανέλαβε όχι μόνο του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ αλλά και των ευρωπαϊστικών κομμάτων... Επιπλέον, καθ’ όσον κόρη του έμπειρου πολιτικού και για πολλά χρόνια προέδρου του Συνασπισμού Νίκου Κωνσταντόπουλου και της δημοσιογράφου Λίνας Αλεξίου, θα μπορούσε να έχει αντλήσει διδάγματα για τους τρόπους άσκησης εξουσίας, για τις πολιτικές συμμαχίες, για το δέον γενέσθαι και για το όραμα.
Τόσα ανεκμετάλλευτα προσόντα...
***
Η πρώτη εντυπωσιακή παρουσία της Ζωής Κωνσταντοπούλου, ως εκρηκτικής ιδιοσυγκρασίας στην πολιτική, ήταν στο επεισόδιο ΕΡΤ. Λίγο μετά το κλείσιμο της ΕΡΤ από τον Αντώνη Σαμαρά, η μετέπειτα ΠτΒ βρέθηκε στον περίβολο του ραδιομεγάρου και έπαιξε ένα τηλεοπτικό και διαδικτυακό θέατρο αντίστασης, μαζί με τη Ραχήλ Μακρή. Ή έτσι νόμισαν οι περισσότεροι, ότι εκμεταλλεύτηκε ένα μιντιακό γεγονός, όπως η σύγκρουσή της με αστυνομικούς και η εμφάνισή της ως εξοργισμένης πολιτικού στο πλευρό των διαμαρτυρόμενων ερτατζήδων, για να κερδίσει δημοσιότητα.
Και τη δημοσιότητα, όντως, την κέρδισε. Αλλά, τελικά, ό,τι παίχτηκε εκείνο το βράδυ δεν ήταν ένα θέατρο δημοσιότητας, αλλά μια τελετή μύησης στη θορυβώδη παρουσία της στα πολιτικά πράγματα του τόπου.
Η παρουσία αυτή επισημοποιήθηκε με την εκλογή της στη θέση της ΠτΒ. Όπου πολύ σύντομα έδειξε διάθεση αυτονόμησης από την κομματική πολιτική. Και πώς μετέφρασε αυτή την επιλογή; Επιλέγοντας να πάει αριστερά, όλο και πιο αριστερά. Νομίζοντας, μάλιστα, ότι αριστερά σημαίνει να υπερθεματίζεις σε αυτό που αποκλήθηκε αντιμνημονιακός αγώνας, επέλεξε να φτιάξει ένα δικό της παράρτημα εντός της Βουλής, να προσπαθήσει να του δώσει νομιμότητα και, στην πορεία, να προσπαθήσει να επιβάλει την πολιτική αυτού του παραρτήματος ως επίσημη αντιμνημονιακή πολιτική. Κάπως έτσι γεννήθηκε η λεγόμενη Επιτροπή Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος.
Τι ήταν αυτή η Επιτροπή Αλήθειας; Κατά την άποψη της ΠτΒ, που αρέσκεται στον δικολαβίστικο βερμπαλισμό, μια ομάδα εργασίας στόχος της οποίας ήταν να αποδείξει ότι το χρέος της χώρας μας είναι απεχθές, επαχθές, επονείδιστο και διάφορα άλλα. Το δυστύχημα είναι ότι την έναρξη των εργασιών της Επιτροπής αυτής τίμησαν με την, τυπική νόμισαν, παρουσία τους, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος και ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.
Η ΠτΒ όμως δεν θεώρησε καθόλου τυπική την παρουσία των κορυφαίων πολιτειακών παραγόντων στην Επιτροπή, επικεφαλής της οποίας ήταν ένας Βέλγος καθηγητής με κοτσίδα και σαγιονάρες, ονόματι Ερίκ Τουσέν. Ο κ. Τουσέν, υπήρξε προηγουμένως σύμβουλος χωρών όπως ο Ισημερινός για ανάλογα θέματα, οι συμβουλές του ωστόσο αποδείχθηκαν άνθρακες. Άνθρακες αποδείχθηκαν και τα «πορίσματα» της Επιτροπής της ΠτΒ, σύμφωνα με τα οποία το ελληνικό χρέος είναι απολύτως απεχθές, επαχθές, ειδεχθές, επονείδιστο κ.λπ., και γι’ αυτό δεν χρωστάμε μία. Επειδή, μάλιστα, η ΠτΒ είχε και μια δεύτερη επιτροπή, που ασχολήθηκε με τις γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις, όχι μόνο στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και στον Πρώτο, οι Γερμανοί βρέθηκαν να μας χρωστάνε κιόλας.
Αυτά, ασφαλώς, δεν είναι σοβαρά πράγματα. Αλλά μέχρι να αποστασιοποιηθούν οι κορυφαίοι παράγοντες που τη στήριζαν (ή, έστω, την ανέχονταν) η ΠτΒ είχε πιστέψει ότι είναι κράτος εν κράτει. Κι ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το τυπικό της Βουλής για να εμποδίσει τη σωτηρία της χώρας και την προσήλωσή της στην Ευρώπη και στις δυτικές αξίες της ελευθερίας. Κάπως έτσι καταλήξαμε στις μεταμεσονύκτιες κωμωδίες των ψηφοφοριών, που οδήγησαν πιο κοντά στο ρήγμα τον ΣΥΡΙΖΑ και φαίδρυναν τις καλοκαιρινές νύχτες των περισσότερων από σας, στις διακοπές ή στις συνήθεις δουλειές μας.
Και τώρα;
***
Τώρα, τίποτα. Η ΠτΒ, πρώην σε λίγο (θα έχει την ευκαιρία να επιδείξει το μεγαλείο και τον βερμπαλισμό της στη συνεδρίαση της Βουλής των Εφήβων, που θα συνεδριάσει πριν παραδώσει), θα προσπαθήσει να επιβιώσει ως υπαρκτό ρεύμα στην Αριστερά. Πιθανόν, σε συνεννόηση με την καινούργια της φίλη, τη Ραχήλ Μακρή, και πάλι πιθανόν εντός του ΛΑΕ, φιλοξενούμενη δηλαδή του δραχμικού κόμματος που αποσχίστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο αντιμνημονιακός οίστρος και η αντιευρωπαϊκή ρητορική της επιτρέπουν να συνεχίζει να υπάρχει ως καρατερίστα της πολιτικής ζωής, σε μια μετεκλογική Ελλάδα που υποχρεωτικά θα βαδίσει, αν θέλει να συνεχίσει να υπάρχει, σε δρόμους «μνημονιακής» προσαρμογής, προς την εξομάλυνση και την ευρωπαϊκή κανονικότητα.
Ωραίο περιβάλλον για ασκήσεις ρητορικής εξαλλοσύνης.
