Άμα σου πω πως κατάλαβα γιατί χρειάζονταν οι εκλογές, ψέματα θα σου πω. Μεταξύ... σαγιονάρας και θαλάσσιας ομπρέλας χαμπάρι δεν έχω «πού το πάει ο τύπος» ως θα ‘λεγε και ο συμπαθής Βαγγέλας, μάγκας βαρύς και ντερτιλής που φαγώθηκαν όλοι οι comme il faut κομματικοί επικοινωνιολόγοι να τον ευπρεπίσουν, δηλαδή να τον ευνουχίσουν λεκτικώς πρώτον, πολιτικώς δεύτερον. Σιγά μην μασάμε. Ίσα ρε μεγαλοαστικές σαπίλες...
Λοιπόν, πάμε σε εκλογές για έναν πολύ απλό λόγο. «Δεν το’ χει το παλικάρι» ο Αλέξης, το επονομαζόμενο και «γελαστό παιδί» (ή όπως αλλιώς τον θυμιατίζουν τέλος πάντων τα συντρόφια του στην Αριστερά που ξέρουν από «αγιογραφίες», μανούλες όντες στο να δημιουργούν μύθους και σύμβολα που εν συνεχεία πρώτοι αποκαθηλώνουν- αλλά αυτό είναι ένα άλλο στόρι, δεν είναι του παρόντος).
Και για να το πάμε πιο πέρα –και για τη δικαιοσύνη του πράγματος- σύντροφοί μου αγαπημένοι, γενικώς τα τελευταία χρόνια... «δεν το ’χουν τα παλικάρια» μας, οι πρωθυπουργοί μας. Ψέματα να πω; Δεν μπορούν στην εξουσία, ζαλίζονται. Ο τελευταίος μεγάλος ηγέτης, που ήταν πολιτικός με «γκατς», να τον νιώθεις και να τον εμπιστεύεσαι ήταν ο Σημίτης – και μην βαράς εσύ καμένε της Σοφοκλέους ήθελές τα και παθές τα και μην ψάχνεις δικαιολογίες για τη χασούρα σου λαίμαργε... Ο Σημίτης ήταν ο τελευταίος... κανονικός πρωθυπουργός -πώς λέμε κανονικός προπονητής; - που θυμάμαι. Που είχε τουλάχιστον ένα πλάνο, ένα πρόγραμμα, «ΑΛΦΑ». Καλό ή κακό, νόστιμο ή άνοστο, σου ήρεζε ή όχι, πάει στον δαίμονα, αυτό ήταν. Με αυτό το σχέδιο προώθησε τα μεγάλα έργα που ακόμη σώζουν τη χώρα και το προφίλ της. Να... Τις προάλλες με 200 έτρεχα στην Εγνατία και ένιωσα προς στιγμήν πολίτης δυτικού Κράτους –μέχρι που ξαναμπήκα στους κατσικόδρομους της Καλαμπάκας και θυμήθηκα την άθλια βαλκανική μου μοίρα.
Με το Πρόγραμμά του ο Σημίτης –που έδινε βάση στα μεγάλα έργα- είχε φέρει ανάπτυξη και χρήμα και πέτυχε να μας μπάσει στο ευρώ, άσχετα αν μετά οι διάφοροι μεταγενέστεροι «μάπες» δεν ήξεραν πώς δουλεύει το μηχάνημα και το ξεχαρβάλωσαν. Κοντολογίς, παρά τα σοβαρά λάθη του, ο «κοντός» μπήκε μέσα και έπαιξε μπαλίτσα αγόρι μου (τα σέβη μας και στον κυρ – Νίκο τον Αλέφαντο).
Και μετά ήρθαν τα... «παιντιά», οι διάδοχοι, οι πρίγκιπες των κομματικών Βαρονιών. Το παιντί του Παπαντρέου, το παιντί των Καραμανλαίων, ήρθε και ο Αντωνάκης - της ιδίας κατηγορίας και φυράματος παιντί κι αυτός- και στο τέλος ο κλήρος πέφτει στον... Αλέξη.
Εγώ δεν θα σου πω πώς κυβέρνησε «ο τύπος» τα τελευταία δυο-τρία τέρμινα. Μόλις το βίωσες στο τομάρι σου. Ο Άλεξ έζησε κι αυτός τον μύθο του, μηχανοδηγός σε ένα τρενάκι τρόμου όπου μας φόρτωσε και από το οποίο τρομάξαμε να κατέβουμε έχοντας δει τον Χριστό φαντάρο (και τον... Σόιμπλε συνταγματάρχη).
Εγώ βλέπω κυρίως πώς φεύγει γιατί εκεί τον κρίνεις τον ηγέτη. Ακριβώς όπως οι μικροί Κωστάκης και Γιωργάκης, έτσι κι αυτός «την κάνει» με το σύστημα «στρίβειν» διά των εκλογών. Ο Αλέξης ο πρώτος κοντός μετά τον Σημίτη πρωθυπουργός δεν ήταν τελικώς γάτα (και δεν έφταιγε που δεν φόραγε γραβάτα). Κι έτσι σύρεται σε μια προεκλογική καμπάνια, ανόρεχτος και κατηφής, θυμίζοντας τον μικρό Κωστάκη όταν απέδρασε παραδίδοντας τη σκυτάλη στον μικρό Γιωργάκη (2009) και εκείνος στον μικρό Αντωνάκη. Προσέξτε τις κινήσεις του Τσίπρα και θα με θυμηθείτε. Λίγο καιρό μάλιστα μετά τις εκλογές – όταν πιθανότατα θα έχει αναλάβει κάποια Κυβέρνηση συνεργασίας στην οποία δεν θα μετέχει (κατά δήλωσή του)- ο Αλέξης, θα είναι μετά τον Καραμανλή τον Ραφηνάτο ο δεύτερος μεγάλος «σιωπηλός» Βούδας, πάνω στο ράφι της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Η σιωπή του προς απάντησή μας.
Δεν το ’χαν τα παλικάρια... Παπαντρέοι, Καραμανλήδες, Σαμαράδες, Τσιπραίοι, απεδείχθησαν κατώτεροι των περιστάσεων. Πολλοί οι λόγοι- δεν βγάζεις άκρη. Μα σαν θες τη γνώμη μου θα στην πω: δεν ήταν στόφες ηγετικές. Δεν ήταν ξεχωριστοί άνθρωποι από αυτούς που έχουν πραγματικό όραμα και ανοίγουν δρόμους. Δεν είχαν καν τη μέση νοημοσύνη. Πολιτικοί από τον σωρό ήταν όλοι τους, μετριότητες αλλά με... βαρύ ονοματεπώνυμο έκαναν καριέρα... Τοτέμ, να τους προσκυνάνε οι ντόπιοι Ινδιάνοι. Ρητορική υπερπατριώτη, αλλά στην πράξη εγωίσταροι και όλα για την πάρτη τους. Για την πολιτική τους επιβίωση και για το κόμμα.
Τι να καταλάβουν όλοι αυτοί για τη σημερινή Ελλάδα και τις πραγματικές ανάγκες της; Πώς να ποδηγετήσουν αυτοί έναν λαό που τρέχει κυνηγημένος, πανικόβλητος και αγριεμένος σαν κοπάδι αγριόχοιρων;
Να σου μιλήσω τώρα με όρους καφενείου; Ωραία, άκου: Είσαι ο Τσίπρας και ο λαός σου δίνει τα κλειδιά στο χέρι. Λεβεντόπαιδο Αρίστο, μπες στο μαγαζί και κλείσ’ το. Παρ’ το, κάφ’ το, κάντο ό,τι θες αγόρι μου, εμείς μαζί σου.
Τι κάνεις τότε; Μυαλό θέλει; Πρώτον κλείνεις «πατ κιουτ» τους λογαριασμούς σου με τα ευρωπαϊκά τροϊκανικά παλιόμουτρα πληρώνοντας το Μνημόνιο του Σαμαρά. Πώς το πετάς έτσι στα σκουπίδια; Τόσα χρόνια το σηκώναμε σαν γάιδαροι στην πλάτη, και πάνω που ξοφλούσαμε πας και μου ανοίγεις νέο μέτωπο; Γιατί την είδες Τζέημς Ντην και μου το έπαιξες επαναστάτης χωρίς αιτία; Για να σε χειροκροτάνε οι κομματικοί κουφιοκεφαλάκηδες, όλοι αυτοί οι κοτσιδάτοι «Κορωνάκηδες» που δυο γαϊδουριών άχυρο δεν ξέρουν να μοιράσουν;
Δεύτερον, σαν ηγέτης όφειλες να καταλάβεις πως το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι εσωτερικό. Φοροφυγάδες παντού ρημάζουν τον τόπο, διαφθορά παντού, νταβατζήδες παντού, αντίδραση σε κάθε υγιή μεταρρύθμιση. Και ο λαός χωρίς κανένα προσανατολισμό να βολοδέρνει.
Οπότε... τι κάνεις; Ο έξυπνος ο άνθρωπος επιλέγει σωστούς συνεργάτες. Και η Ελλάδα δεν θέλει τίποτε φωστήρες. Πέντε ανθρωπάκους μέσης νοημοσύνης χρειάζεται, πέντε καλούς λογιστές, πέντε αφοσιωμένους και επιμελείς μπακάληδες που να ενστερνίζονται μια πολύ απλή αρχή: ότι τα πάντα ξεκινούν από την οικονομία. Και ισχυρή οικονομία έχεις όταν τα έσοδα είναι περισσότερα από τα έξοδα. So simple.
Με ποιους κατέληξες όμως εσύ να διοικείς Αλέξη μου; Με Λαφαζάνηδες, Σκουρλέτηδες, Στρατούληδες, με Ζωές και... Τασίες υπήρχε περίπτωση να δεις προκοπή (κι εμείς μαζί σου;).
Και τώρα ζητάς ξανά την ψήφο μας... Μπορεί και να την πάρεις- ατέρμονη η φιλευσπλαχνία αυτού του ψυχοπονιάρη λαού και άλλωστε... δεν έχουμε και κανέναν άλλο, ξεμείναμε από ηγέτες. Αλλά δεν θα είναι εύκολα τα πράγματα. Δεν θα βρεις πια τόσο πρόθυμους και ανυποψίαστους οπαδούς, αλλά μούτρα που θα σε κοιτάζουν καχύποπτα. Και θα πρέπει να το παλέψεις πολύ για να φέρεις ξανά το καράβι στα ίσα του μικρέ γλυκέ μου Αλέξη...
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
