* Του Ζήση Δ. Παπαδημητρίου
Στις 2 Σεπτεμβρίου 1944 στον Χορτιάτη, ο γερμανικός στρατός κατοχής, σε συνεργασία με ένοπλους ‘Έλληνες των Ταγμάτων Ασφαλείας, έσφαξε και έκαψε ζωντανούς σε φούρνο του χωριού κοντά 150 άοπλους κατοίκους και συγκεκριμένα 130 γυναίκες και παιδιά κάτω των 16 ετών και στη συνέχεια πυρπόλησε και τα σπίτια τους. Το νεότερο των θυμάτων ήταν νεογέννητο μόλις τριών μηνών και το πιο ηλικιωμένο 83 ετών ! Επρόκειτο για πράξη εκδίκησης, καθότι το πρωί της ίδιας μέρας στην είσοδο του χωριού, στη θέση Καμάρα, ενέδρα ανταρτών του ΕΛΑΣ επιτέθηκε σε δύο διερχόμενα αυτοκίνητα όπου επέβαιναν στο πρώτο δύο Έλληνες υπάλληλοι της Ύδρευσης τραυματίζοντας τον έναν από αυτούς και στο δεύτερο ο Γερμανός οδηγός, τον οποίο και σκότωσαν, με αποτέλεσμα οι Γερμανοί κατακτητές να πάρουν εκδίκηση με το μοναδικό στη χώρα μας «Ολοκαύτωμα του Χορτιάτη»!
Στη μνήμη των λαών, η λέξη «Ολοκαύτωμα» έχει αποκτήσει τη δική της ξεχωριστή σημασία και συνδέεται κυρίως με τον ιστορικά μοναδικό τρόπο εξόντωσης των Εβραίων στα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης και συγκεκριμένα στα κρεματόρια των Ναζί της Γερμανίας. Η μαζική εξόντωση πληθυσμιακών και κοινωνικών ομάδων αποτελεί, όπως επιβεβαιώνουν τα ιστορικά γεγονότα, συστατικό στοιχείο των εξελίξεων στην Ευρώπη του περασμένου, του πιο αιματοβαμμένου 20ού αιώνα. Πριν το Ολοκαύτωμα των Ναζί προηγήθηκε, στις αρχές του αιώνα, η γενοκτονία των Αρμενίων και των Ποντίων αλλά και άλλων μειονοτήτων στην Τουρκία καθώς και οι σφαγές μαύρων πληθυσμών στην Αφρική από τους Άγγλους αποικιοκράτες. Η περίπτωση, ωστόσο, της Γερμανίας είναι μοναδική, γιατί η εξόντωση κοινωνικών μειονοτήτων νομιμοποιήθηκε από το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς του Χίτλερ στη συνείδηση του γερμανικού λαού με τη γνωστή θεωρία της «φυλετικής καθαρότητας» των γερμανικών φυλών με επικεφαλής τον πνευματικό πατέρα του Ναζισμού Ρόζενμπεργκ και άλλων διανοητικά διεστραμμένων δήθεν στοχαστών ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα.
Ο 20ός αιώνας είναι ο αιώνας του γερμανικού μιλιταρισμού. Συγκεκριμένα, η ιστορία ξεκίνησε με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η γερμανική οικονομική και πολιτική αλλά και πνευματική ελίτ, μαζί και το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (ιδρύθηκε το 1863 από τον Φέρντιναν Λασάλ !), το οποίο σύσσωμο υπερψήφισε το 1914 τις πολεμικές δαπάνες, τάχθηκε υπέρ του πολέμου με στόχο την ανακατανομή των σφαιρών επιρροής στους κόλπους του αποικιοκρατικού συστήματος. Αξίζει να σημειωθεί ότι υπέρ του πολέμου δεν ήταν μόνον η οικονομική, στρατιωτική κλπ. ελίτ αλλά και η διανόηση της Γερμανίας όπως ο συγγραφέας Τόμας Μαν, ο γνωστός παγκοσμίως κοινωνιολόγος αλλά και θεωρητικός της οικονομίας Μαξ Βέμπερ καθώς και άλλοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι μεγαλοσχήμονες Γερμανοί διανοούμενοι της εποχής εκείνης.
Η ήττα της Γερμανίας όχι μόνον δεν ηρέμησε τα πνεύματα αλλά, αντίθετα, έφερε στο προσκήνιο κοινωνικές δυνάμεις, οι οποίες, μετά τη διάλυση της έτσι κι αλλιώς προβληματικής Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, με κολαούζο τη Σοσιαλδημοκρατία κα συνάδουσα την άκρως αντιφατική πολιτική του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας(ΚΡD), το οποίο, αντί να ακολουθήσει στρατηγική προσέλκυσης των εκατομμυρίων ανέργων, αυτοαπομονώθηκε ιδεολογικά και οργανωτικά, με αποτέλεσμα να επικρατήσει στη συνείδηση των εξαθλιωμένων μαζών η ναζιστική λογική της γερμανικής φυλετικής ανωτερότητας. Με θεωρητικό και ηγετική φυσιογνωμία τον πρώην δεκανέα αυστριακής καταγωγής Αδόλφο Χίτλερ (κατά το ήμισυ εβραϊκής καταγωγής), οι Ναζί προετοίμασαν μεθοδικά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με βασικό σύνθημα τη «φυλετική καθαρότητα» του γερμανικού λαού και στόχο την παγκόσμια επικράτηση της Γερμανίας.
Οι δύο αυτοί πόλεμοι κόστισαν, ως γνωστόν, 76 εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές! Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Ναζί, πριν προχωρήσουν στο Ολοκαύτωμα των Εβραίων, είχαν εξοντώσει κοντά πεντακόσιες χιλιάδες προοδευτικούς Γερμανούς πολίτες (κομμουνιστές, σοσιαλδημοκράτες, κληρικούς, διανοούμενους κ.ά., δεκάδες χιλιάδες άτομα με ειδικές ανάγκες, ομοφυλόφιλους, τσιγγάνους κλπ.). Το Ολοκαύτωμα των Εβραίων ήταν το αποκορύφωμα της φυλετικής κτηνωδίας
Σήμερα, εβδομήντα χρόνια μετά το Ολοκαύτωμα, η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον των ευρωπαϊκών λαών και όχι μόνον, καθώς η γερμανική οικονομική και πολιτική ελίτ φιλοδοξεί και πάλι να επιβληθεί στους ευρωπαϊκούς λαούς, υπονομεύοντας συστηματικά τους θεσμούς, το πνεύμα και τις όποιες συλλογικές αξίες της Ε.Ε.. Εκμεταλλευόμενη την κρίση της Ελλάδας και εργαλειοποιώντας στην υπηρεσία των στόχων της τους λαούς της Βόρειας και Κεντρικής Ευρώπης, η γερμανική κυβέρνηση, με πρωτοπαλίκαρο τον υπουργό οικονομικών Σόιμπλε της κυβέρνησης Μέρκελ, αποσκοπεί στην προώθηση μιας νέας Ε.Ε. δύο ταχυτήτων, με πυρήνα τις χώρες της Βόρειας και Κεντρικής Ευρώπης και υποτακτικούς τους λαούς του ευρωπαϊκού Νότου. Ό,τι δηλαδή δεν πέτυχε τον περασμένο αιώνα με τη δύναμη των όπλων, το επιχειρεί τώρα με κύριο όπλο την οικονομική ισχύ. Από την άποψη αυτή, η κρίση της Ελλάδας ήταν για τη Γερμανία ό,τι το καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί, μόνον που η επιθυμία των Ελλήνων να παραμείνουν στην Ε.Ε. και στη Ευρωζώνη, καθιστώντας ατελέσφορη την προοπτική του „GREXIT“, εμπόδισε στην πράξη τις προθέσεις και τα σχέδια της γερμανικής κυβέρνησης, η οποία και προσπάθησε με κάθε τρόπο να εξαναγκάσει την Ελλάδα να αποσυρθεί η ίδια, γνωστού όντος ότι καταστατικά δεν υπάρχει δυνατότητα εκδίωξης μέλους τόσο από την Ε.Ε. όσο και από την Ευρωζώνη. Με την έννοια αυτή, η πολιτική της Γερμανίας απέτυχε, χωρίς αυτό να σημαίνει πως η χώρα μας θα αποφύγει τις τραγικές συνέπειες του νέου Μνημονίου !
Εβδομήντα χρόνια από το Ολοκαύτωμα, η Ευρώπη παραπαίει πολιτικά, κοινωνικά και πολιτιστικά. Οι πολιτικές της ηγεσίες, υποταγμένες στη λογική του νεοφιλελεύθερου δόγματος της λιτότητας και των εντολών του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, έχουν εγκαταλείψει προ πολλού τα οράματα των ιδρυτών της ΕΟΚ Σουμάν και Μονέ για μια Ενωμένη Ευρώπη των λαών και των πολιτών απογοητεύοντας έτσι τους λαούς της Ευρώπης, οι οποίοι, χωρίς να κατανοούν ουσιαστικά, τι συγκεκριμένα συμβαίνει, απολιτικοποιούνται ολοένα και περισσότερο, ενώ η διάδοση και επικράτηση νεοφασιστικών ιδεολογιών απειλεί να υπονομεύσει και πάλι το μέλλον της Ευρώπης, χωρίς να αποκλείονται πιθανά φαινόμενα εξόντωσης εθνικών, κοινωνικών και δεδομένα θρησκευτικών ομάδων, αν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα αλλά και αποτελεσματικά από τους ίδιους τους ευρωπαϊκούς λαούς η πολιτική παρακμή, πετώντας κυριολεκτικά τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα όλων των αποχρώσεων στα αζήτητα της ιστορίας και προωθώντας συστηματικά την ιδέα της Άμεσης Δημοκρατίας με βάση τα σημερινά οικονομικά, κοινωνικά και τεχνολογικά δεδομένα.
