εμείς ελπίζουμε στην αναχαίτιση του κακού, στις καλύτερες μέρες, στη λήξη του εγκλεισμού, στη νίκη των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού, αποδίδοντάς τους επιτέλους την ηρωική ιδιότητα που δικαίως τους ανήκει. Ένα ηχηρό μπράβο στα παιδιά που με την πειθαρχημένη υποχρεωτική απομάκρυνσή τους από τους σχολικούς και πανεπιστημιακούς χώρους συμβάλλουν και αυτά στον αγώνα για μια δυναμική αντεπίθεση στην πανδημία του κορονοϊού και έτσι γίνονται τα ίδια μέρος μιας πρωτόγνωρης ιστορικής συγκυρίας. Έτσι συνειδητοποιούν πως και τα ίδια είναι ενεργοί συνδιαμορφωτές της ιστορίας, αφού και από τη δική τους υπευθυνότητα κρίνεται η πορεία της παγκόσμιας υγείας. Αλήθεια, ποιος περίμενε πως η ιστορία θα απελευθερωνόταν από τη σιωπή της εξαιτίας αυτής της πανδημίας… Το θέμα που προκύπτει με τις χαμένες διδακτικές ώρες γενικά στην εκπαίδευση κυρίως εστιάζεται στις πανελλαδικές εξετάσεις που πρέπει εγκαίρως να προσδιοριστούν χρονικά και ασφαλώς σε ύλη που διδάχθηκε στο σχολείο. Στην ανάγκη κάποια δομικά κεφάλαια από τα γνωστικά αντικείμενα που δεν διδάχθηκαν, ας διδαχθούν στην αρχή του ερχόμενου πανεπιστημιακού έτους από τους βοηθούς των πανεπιστημιακών δασκάλων αντίστοιχων ειδικοτήτων. Εξάλλου δεν χάθηκε και ο κόσμος, έτσι και αλλιώς η γνώση πάντα μας προσπερνάει και ουδέποτε την προλαβαίνουμε. Η δε προσπάθεια του Υπουργείου Παιδείας με την τηλεκπαίδευση είναι αξιόλογη εν μέσω τέτοιων έκτακτων συνθηκών, αν και η διδασκαλία στη φυσική τάξη είναι αναντικατάστατη. Βέβαια κάποια παιδιά ίσως ετοιμάζονταν να γράψουν τη δική τους ιστορία αποφοιτώντας από τις σχολές τους σε σημαντικά πανεπιστημιακά κέντρα ανά τον κόσμο με εφόδια τη φωτεινότητα των ματιών τους, τη σπιρτάδα του μυαλού τους και την ομορφιά της φυσικής και ψυχικής παρουσίας τους. Ενδεχομένως να αναγκαστούν να αλλάξουν τα σχέδιά τους με όλη αυτή τη ρευστή κατάσταση. Πάντως η όποια ματαίωσή τους θα ατσαλώσει περισσότερο το πείσμα τους για πετυχημένες μελλοντικές διεκδικήσεις. Περιμένουμε εναγωνίως να πάρει σάρκα και οστά η υπόσχεση του Πρωθυπουργού μας για περιορισμό της αιμορραγίας της επιστημονικής μας υπεραξίας καθώς και για τον προοδευτικό επαναπατρισμό των νέων επιστημόνων μας. Το παράπονό τους είναι πως στην πατρίδα δεν υπάρχει αξιοκρατία και σχεδόν νιώθουν ωσάν η πατρίδα για λίγα παιδιά είναι μητέρα και για τα περισσότερα παιδιά είναι κακή μητριά. Είναι, βλέπετε, και η ξενιτιά «καλύτερα να γλιστράς στον δικό σου δρόμο παρά στον ξένο δρόμο να είσαι ορθός». Ε, σεις, πολιτικοί και -κυρίως- πολιτικάντηδες και ψευτοελληνοσωτήρες του κόσμου τούτου. Τον νου σας στα παιδιά. Τούτα τα παιδιά δύσκολα θα γίνουν εφησυχασμένα πλάσματα, διαχειρίσιμοι ψηφοφόροι, δουλικά του μέλλοντός σας… γιατί ζουν στο πετσί τους τις συνθήκες που διαμορφώσατε για εκείνα. Θα παλεύουν με τον τρόπο τους για τη ζωή τους και δεν θα σας επιτρέψουν έτσι εύκολα και ληστρικά να την καταστρέψετε.
Από τον Αθανάσιο Β. Ραούλη, τ. περιφερειακό δ/ντή Eκπαίδευσης Θεσσαλίας, οικονομολόγο
