Τηλε-μαθήματα με φοιτητές, τηλε-διασκέψεις με συναδέλφους και τηλε-συναντήσεις με συνεργάτες (που βρίσκονται σε άλλα μέρη και στο εξωτερικό) συχνά είναι μέσα στο πρόγραμμα της δουλειάς. Ανέκαθεν με ενδιαφέρουν και με ευχαριστούν.
Εδώ και μέρες όμως, αυτές τις μέρες της μαζικής καραντίνας, αυτή η «τηλε-κατάσταση» έχει γίνει πλέον standard. Είναι πλέον μια ρουτίνα, μια καθημερινότητα. Κάθε μέρα, το ένα μετά το άλλο, τα τηλε-μαθήματα με τους φοιτητές. Κάθε μέρα, απανωτές οι τηλε-διασκέψεις και οι τηλε-συναντήσεις με συνεργάτες και με συναδέλφους. Και όλα αυτά γίνονται, χρησιμοποιώντας καθημερινά και με εναλλασσόμενο τρόπο, μια πληθώρα από τηλε-πλατφόρμες: Skype, Skype for Business, Micosoft Teams, CiscoWebex, Zoom, ePresence, eClass, Moodle, Viber, Messenger… και πάει λέγοντας!
Παρά τη σχετική εξοικείωση με τις διαδικασίες της τηλε-εκπαίδευσης και με τα σχετικά συστήματα, έχω την αίσθηση ότι πάμε σε ένα άλλο level, σε ένα άλλο επίπεδο, ότι ξεφεύγουμε… Πως όπως πάμε θα «χάσουμε την μπάλα»!
Κοντεύουν τρεις εβδομάδες καραντίνας, τρεις βδομάδες «τηλε-δουλειάς» και ήδη συνειδητοποιώ το πόσο μου λείπει η καθημερινότητα της «κανονικής» δουλειάς…
Πρώτα απ’ όλα, το πόσο μου λείπει το να γράφω στον πίνακα, το πόσο μου λείπει να κάνω τα μαθήματά μου στο αμφιθέατρο, στην αίθουσα και στο εργαστήριο.
Πόσο μου λείπει να συζητώ και, πολλές φορές, να αστειεύομαι στα διαλείμματα με τους φοιτητές μου. Πόσο μου λείπει να πάω καθημερινά στο γραφείο μου. Πόσο μου λείπει να συναντώ φίλους και συνεργάτες και να συζητώ μαζί τους, έχοντάς τους δίπλα μου και απέναντί μου. Πόσο μου λείπουν οι συναντήσεις με τους φοιτητές μου και οι συζητήσεις με τους συνεργάτες μου για papers και για projects.
Ακόμη, συνειδητοποιώ το πόσο μου λείπουν οι διά ζώσης συνελεύσεις και οι συνεδριάσεις με συναδέλφους και με συνεργάτες, σε διάφορα διοικητικά «όργανα», για διάφορες δουλειές και για διάφορες διοικητικές «υποχρεώσεις».
Αυτές τις μέρες της καραντίνας, καθημερινά, πριν ξεκινήσω κάθε τηλε-μάθημα ρωτάω τους φοιτητές μου:
«Παιδιά με ακούτε;»
Την ίδια ερώτηση τους κάνω επανειλημμένα και με ανησυχία, κατά τη διάρκεια κάθε τηλε-μαθήματος:
«Παιδιά με ακούτε;»
Και όταν μου απαντάνε «χαμηλά δάσκαλε …», τους ζητάω:
«Παιδιά κλείστε σας παρακαλώ την κάμερά σας … για να μην καταναλώνεται το "bandwidth"… για να με ακούτε καλύτερα και πιο καθαρά όταν μιλάω ... ας με ακούτε και δεν πειράζει αν δεν σας βλέπω».
Και αν γίνονται παρεμβολές, αν μικροφωνίζουν τα ηχεία, όταν δεν με ακούνε καθαρά, τους ζητάω επίσης:
«Παιδιά κλείστε σας παρακαλώ και τα μικρόφωνά σας…»
«Για να μην σας ακούω…»
«Για να με ακούτε εσείς όταν μιλάω…»
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, τελειώνοντας, το σημερινό τηλε-μάθημα, θυμήθηκα ξανά το παρακάτω ποίημα, ένα ποίημα που μου έρχεται συχνά κατά νου:
«Μη λες πολύ συχνά ότι έχεις δίκιο δάσκαλε!
Άσε να το δουν κι οι μαθητές!
Μην πιέζεις πολύ την αλήθεια,
δεν το αντέχει.
Άκουγε όταν μιλάς!»
Είναι ένα ποίημα του Μπέρτολτ Μπρέχτ με τίτλο «Άκουγε όταν μιλάς» από τη συλλογή «76 ποιήματα».
Το θυμήθηκα το ποίημα αυτό και λέω την επόμενη φορά, στο επόμενο τηλε-μάθημα, να ΜΗΝ ξαναπώ στους φοιτητές να κλείσουν τα μικρόφωνά τους.
Λέω να τους πω να τα αφήσουν ανοικτά. Ακόμη και αν κάνουν παρεμβολές…
Για να τους ακούω όταν μιλάω!
Από τον Δρ. Βασίλη Χ. Γερογιάννη
*Ο Δρ. Βασίλης Χ. Γερογιάννης είναι καθηγητής του Τμήματος Ψηφιακών Συστημάτων στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
