Ξαφνικά οι μάσκες που φορούσαμε έπεσαν και αντικαταστάθηκαν με άλλες, πολύ ταπεινές και δυσεύρετες. «Ξαφνικά», γράφει η Χρυσηίδα Δημουλίδου, «δεν έχει σημασία αν είσαι βασιλιάς ή υπήκοος, αν είσαι πρωθυπουργός ή απλός πολίτης, πολιτικός, διάσημος ηθοποιός, μοντέλο, επιχειρηματίας, υπάλληλος, ζητιάνος, μορφωμένος, αμόρφωτος. Κινδυνεύεις το ίδιο. Είσαι φυλακισμένος». Οι στιγμές που περνάμε είναι πρωτόγνωρες. Βρισκόμαστε ενώπιον ενός ανορθόδοξου πολέμου, κατά ενός αόρατου εχθρού, με φοβερές δυσκολίες και αδυσώπητα διλήμματα. Ο εχθρός μπορεί είναι και ο δίπλα μας και να μην τον βλέπουμε! Κι όσο δεν βλέπεις τον εχθρό, είναι δύσκολο να τον αντιμετωπίσεις. Όταν μάλιστα ξαφνικά υποψιάζεσαι ή ακόμα χειρότερα μαθαίνεις ότι ο αόρατος εχθρός μπορεί να είσαι εσύ ο ίδιος, ή ο διπλανός σου, τότε φοβάσαι ακόμα περισσότερο. Σίγουρα το πρώτο πράγμα που μπορεί να παρατηρήσει κανείς είναι η τραγικότητα των χιλιάδων νεκρών. Για κάποιους τελικά είναι θέμα ζωής και θανάτου. Αυτή την ώρα, την ώρα της κρίσης, καθώς ελπίζουμε να φτάσουμε και να ξεπεράσουμε γρήγορα την κορύφωση της μάχης, το μόνο που χρειάζεται είναι πειθαρχία και σωστή ενημέρωση. Το ζητούμενο δεν είναι να καταλάβουμε μόνο, αλλά και να αντέξουμε. Να πάρουμε δύναμη και να παλέψουμε. Κι αν δεν μπορούμε, να ζητήσουμε βοήθεια. Το πόσο θα τα καταφέρουμε, το πόσο θα αντέξουμε κανένας δεν το ξέρει. Συχνά ακούμε και πολλές ανοησίες! Τώρα έχουμε την ευκαιρία να συναντηθούμε λένε κάποιοι! Ειλικρινά αν περιμέναμε τον COVID-19 για να συναντηθούν οι ψυχές μας, είμαστε αξιοθρήνητοι! Ας ελπίσουμε λοιπόν πως αυτό το κακό θα τελειώσει όσο γίνεται πιο σύντομα. Σε διαφορετική περίπτωση, αυτό που θα χρειαστούμε όλοι μας, μάλλον θα είναι ένας προσωπικός ψυχίατρος. Μήπως τελικά η πανδημία ήρθε για να υπενθυμίσει τις πραγματικές αξίες της ζωής, να δώσει μαθήματα; Διερωτούνται κάποιοι άλλοι! Δανείζομαι για την περίσταση τον επίλογο της σπουδαίας συγγραφέως Χρυσηίδας Δημουλίδου, από το κείμενό της με τίτλο «Ξαφνικά οι δρόμοι νέκρωσαν, οι πόλεις σιώπησαν, τα σπίτια έγιναν φυλακές», το οποίο και προσυπογράφω ανεπιφύλακτα: «…Μήπως η υπερβολική αίσθηση σπουδαιότητας για τον εαυτό μας, καλλιεργεί φαντασιώσεις απεριόριστης επιτυχίας, δύναμης, εξυπνάδας, ομορφιάς ή ιδανικής αγάπης, που απαιτούν υπερβολικό θαυμασμό και ιδιαίτερη μεταχείριση; Μήπως ο υπερκαταναλωτισμός και υπεραυτοθαυμασμός προκαλούν Ναρκισσιστική Διαταραχή που είναι μορφή Ψυχοπάθειας; Μήπως είμαστε εν δυνάμει ψυχοπαθείς; Μήπως ο ιός εκτός από «δολοφόνος» είναι τελικά και «διδάσκαλος;» Μήπως ήρθε για να μας κάνει να αναθεωρήσουμε; Μήπως τίποτε δεν είναι τυχαίο τελικά; Ξαφνικά, δεν είμαστε οι βασιλιάδες που πιστεύαμε...». Συμπέρασμα: Το μόνο σίγουρο είναι πως μετά την κρίση θα ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση για πάρα πολλά θέματα που έως τώρα αφήναμε στο περιθώριο. Μοιραία οι άνθρωποι θα υποχρεωθούν να ξανασκεφτούν πολλά πράγματα. Για το τι σημαίνει ποιότητα ζωής. Για το «ευ ζην» και το «ευ πράττειν», την άσκηση δηλαδή της αρετής που οδηγεί στην πραγματική «ευδαιµονία». Ακόμα και για τον τρόπο που λειτουργεί η Δημοκρατία. Η Δημοκρατία προϋποθέτει ωριμότητα των πολιτών. Και εμείς δεν είμαστε πειθαρχημένοι. Εύλογα λοιπόν απαιτείται πίεση για να καταλάβουμε. Θυμηθείτε ότι για να βάλουμε ζώνη ασφαλείας μας έτρεχαν ξοπίσω οι χωροφύλακες. Το ίδιο και με το κάπνισμα. Τώρα όμως πειθαρχήσαμε ευκολότερα! Γιατί άραγε! Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο μιλούσαμε για λιγότερο κράτος και δίναμε σημασία σε άλλους μηχανισμούς που πιστεύαμε πως μπορούσαν να δώσουν λύσεις. Στις μέρες μας ή Παγκοσμιοποίηση δημιούργησε μια ευκολία... Έτσι τουλάχιστον νομίζαμε…. Τώρα, τα σύνορα που ξαφνικά «έπεσαν», άρχισαν να ξανακτίζονται για να αμυνθούμε από ένα θανατηφόρο εχθρό. Ουδέν κακόν αμιγές καλού! Λέτε; «Αρχιστράτηγος» της μάχης απέναντι σε αυτό του θανατηφόρο εχθρό αναδεικνύεται ένας ταπεινός και σεμνός επιστήμονας παγκόσμιας εμβέλειας με εφτά παιδιά και υμνωδός τις Κυριακές στην εκκλησία. Ο λόγος για τον λοιμωξιολόγο κ. Σωτήρη Τσιόρδα, που ενημερώνει τους δημοσιογράφους και μέσω αυτών την κοινή γνώμη για τις εξελίξεις σχετικά με τον COVID-19. Παλεύει όπως μας λέει ο ίδιος ώστε την τελευταία λέξη να μην την έχει ο θάνατος….». Υποκλινόμαστε! Και σ’ αυτόν και σε όλους εκείνους που κάθε μέρα που περνά βάζουν τη ζωή τους σε άμεσο κίνδυνο κάτω από πολύ τραγικές συνθήκες. Αυτούς που μας λένε «μείναμε εμείς στη δουλειά για εσάς, μείνετε σπίτι εσείς για εμάς». Αυτοί είναι οι πραγματικοί Ήρωες. Υστερόγραφο: Αυτή η θανατηφόρος πανδημία έδωσε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε ότι σε όλα τα μεγάλα νοσοκομεία του κόσμου υπηρετούν σπουδαίοι Έλληνες γιατροί! Οι Έλληνες του εξωτερικού πάντα έκαναν και κάνουν περήφανη την Ελλάδα. Τον χαβά τους οι Τούρκοι στον Έβρο. Να μην ξεχνάμε κι αυτούς, που κάτω από αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, υπερασπίζονται με αυτοθυσία τα εθνικά μας σύνορα…
Από τον δρα Αυγουστίνο (Ντίνο) Αυγουστή, αναπλ. καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
