Το Πολυτεχνείο ζει…

*Από τον Δημήτρη Τσικούρα λογοτέχνη

Όσοι νιώθουν και αισθάνονται την αξία του πολυτιμότερου αγαθού της ανθρώπινης ζωής που λέγεται ελευθερία, πασχίζουν και αγωνίζονται, με κάθε τρόπο, να την έχουν κορωνίδα των ματιών τους ή να την πάρουν πίσω, από εκείνους που την κλέψανε.

Γιατί, τη λευτεριά δεν τη ζητούν με παρακάλια, με τα δικά τους χέρια την παίρνουν μοναχοί όσοι τη λαχταρούνε -στους ξένους δεν ελπίζουνε- αλλιώς δεν την αξίζουνε.
Η νεολαία μας, με τη νεανική φλόγα βαθιά μέσα στα στήθια της, και στην ψυχή της την αντρειωμένη, πήρε την απελευθερωτική και επαναστατική εκείνη απόφαση, στις Πολυτεχνικές Σχολές των Αθηνών πρώτα και στη συνέχεια της Θεσ/νίκης, τον Νοέμβρη του 1973, για τον ξεσηκωμό και την εξέγερση, κατά της εφτάχρονης τυραννίας, των πραξικοπηματιών συνταγματαρχών της χούντας, που επέβαλαν στη χώρα μας και στον λαό μας ετσιθελικά, και με την απειλή των όπλων, τη δουλική εξάρτηση, το 1967, με τους ντόπιους και ξένους εθνοσωτήρες…
Ήταν Νοέμβρης του ’73. Όπου, η σκλαβωμένη Ελλάδα, από την εγκάθετη φασιστική δικτατορία (που επέβαλαν οι «προστάτες» μας, οι Αμερικάνοι) στέναζε εφιαλτικά και αναθηματικά, εφτά ολόκληρα χρόνια, με τις αμέτρητες στερητικές ανθρώπινες ελευθερίες, που τις καταπατούσαν και τις κατακρεουργούσαν οι δικτάτορες. «Ο ασθενής ελληνικός λαός μπήκε στο χειρουργείο, και για την ίασή του στον γύψο» ( σύμφωνα με την ορολογία του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου) για να είμαστε ακριβείς. Οι φυλακές και τα ξερονήσια γέμισαν από απροσκύνητους Ελληνες πατριώτες, εξορισμένους. Οι γειτονικές βαλκανικές και ευρωπαϊκές χώρες φιλοξένησαν αρκετές χιλιάδες αριστερούς και ανεπιθύμητους προοδευτικούς πολίτες της χώρας μας. Η Ελλάδα κατεδαφιζόταν και καταβαραθρωνόταν απ’ άκρη σ’ άκρη, με τον λαό της στην ορφάνια και στην ένδεια. Τα ανθρώπινα δικαιώματα καταρρακώθηκαν ανελέητα από τους στρατοκράτορες της χούντας και η ανεργία είχε ξεπεράσει τα χρόνια της κρίσης, που ζούμε την τελευταία δεκαετία στη χώρα μας. Δίνουμε μια στοιχειώδη ενδεικτική εικόνα της εποχής εκείνης για να θυμίσουμε στους μεγαλύτερους, αλλά, κυρίως για να ευαισθητοποιήσουμε τα νιάτα, να συλλογιστούν και να φανταστούν -κατά κάποιο τρόπο- οι νεότεροι, το κλίμα και τις συνθήκες που επικρατούσαν σ’ αυτό τον μαρτυρικό τόπο της ρωμιοσύνης, εκείνη την φασιστοκρατούμενη εφτάχρονη κατοχική νύχτα.
Κάτω από αυτές τις τρομερές καθεστωτικές, κοινωνικές, οικονομικές και φοβερές κρατούσες τραγικές να πούμε συνθήκες, έγινε ο ξεσηκωμός και η εξέγερση της μαθητιώσας και σπουδάζουσας νεολαίας στο Πολυτεχνείο, με τον λαό στο πλευρό της, και τα γνωστά απελευθερωτικά αποτελέσματα -αν και δεν είναι και τόσο γνωστά και συνειδητοποιημένα από τις πλατιές λαϊκές μάζες- για να είμαστε ειλικρινείς – αφού δεν διδάσκονται στα σχολεία, τα δραματικά εκείνα ιστορικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν πριν σαράντα έξι χρόνια, όπως και όσο πρέπει στα Ελληνόπουλα, στα δημοτικά σχολεία και στη μέση εκπαίδευση, το ελάχιστον.
Ο ξεσηκωμός και η εξέγερση του Πολυτεχνείου, δεν είναι ένα απλό ιστορικό επετειακό γεγονός της νεότερης Ελλάδας, όπως το φαντάζονται ορισμένοι νεόκοποι συμπατριώτες μας. Ο ξεσηκωμός της φοιτητικής σπουδάζουσας ελληνικής γενιάς του Πολυτεχνείου, δεν ήταν μόνο ένα κλαδικό σπουδαστικό ζητούμενο (ψωμί – παιδεία – ελευθερία) που κυριαρχούσε σαν κεντρικό σύνθημα τότε στα πανεπιστήμια της Ελλάδας. Ο ξεσηκωμός και η εξέγερση του Πολυτεχνείου είχε σαν πρώτο σκοπό και στόχο την ανατροπή της χούντας, που βάραινε θανατερά τη χώρα μας και τον λαό μας. Σε κάθε πόλη και χωριό, σε κάθε βιλαέτι, με τους διορισμένους (χωρίς εκλογές) υποτακτικούς της και τα φερέφωνά της, τους νομάρχες, τους δημάρχους, και τους προέδρους όλων των κοινοτήτων της χώρας μας, πανελληνίως, μέχρι και τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδας, η χούντα τον διόριζε. Όσοι δεν έζησαν την εποχή εκείνη της εφτάχρονης «γυψωμένης» ελληνικής κοινωνίας, είναι πολύ δύσκολο να κατανοήσουν τη δυστυχία του λαού μας, αφού όπως είπαμε η διδασκαλία στα σκολειά είναι πενιχρή και η πληροφόρηση απειροελάχιστη.
Έτσι, με την αιματηρή εξέγερση στο Πολυτεχνείο, έγινε και η αρχή του τέλους της ανατροπής της χούντας. Που μετά από οχτώ περίπου μήνες ανατράπηκε, αφήνοντας ξοπίσω της, δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες ανάπηρους και τραυματίες, που βρέθηκαν σ’ εκείνον τον ξεσηκωμό, όπως, και πολλά συντρίμμια και καταστροφές. Αφού η χούντα έβγαλε τον στρατό και τα άρματα μάχης στους δρόμους της Αθήνας, μπήκαν στο Πολυτεχνείο, γκρεμίζοντας την κεντρική πύλη και πυροβολώντας τους άοπλους σπουδαστές και σπουδάστριες στο σταυρό, για να φιμώσουν τις σπαρακτικές φωνητικές εγκλείσεις της Μαρίας Δαμανάκη και του Δημήτρη Παπαχρήστου, που ήταν εκφωνητές του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου. Θυμηθείτε… και τη διχοτόμηση της Κύπρου.