Εξαρτάται μόνο από την οπτική των κοινωνιών υποδοχής η απάντηση στο παραπάνω δίλημμα, ή μήπως και από τις διαφορετικές οπτικές και ποιότητες που μεταφέρονται με τα μεταναστευτικά ρεύματα;
Το φαινόμενο της ανασφάλειας και του φόβου που εγκαθίσταται, κυρίως στα πλέον αδύναμα κοινωνικά στρώματα των ευρωπαϊκών χωρών, δεν θα έπρεπε -ως δημοκρατικό καθήκον- να αποτελεί πρώτο μέλημα των πολιτικών ηγεσιών, ή προέχει γι’ αυτές ένας πολιτικός ντετερμινισμός που υποτίθεται ότι πηγάζει από τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό;
H επίσημη (με νομοθετικές και άλλες πρωτοβουλίες) αμφισβήτηση της καθιερωμένης συλλογικής ταυτότητας (ως συνόλου αντιλήψεων και πεποιθήσεων) συμβάλλει όντως σε μία –θεωρούμενη ως- απαραίτητη παραπέρα φιλελευθεροποίηση των δυτικών κοινωνιών, ή αντιθέτως δημιουργεί το πλαίσιο μιας ανερμάτιστης κοινωνίας που αναπόφευκτα οδηγεί στην αποδόμησή της και εν τέλει στον αυταρχισμό;
Το γεγονός ότι οι θέσεις της διεθνούς οικονομικής ολιγαρχίας στο ζήτημα των ανοιχτών συνόρων και των «ανοιχτών-ανεκτικών» κοινωνιών ταυτίζονται με τις αντίστοιχες θέσεις της κινηματικής αριστεράς και μίας παραδοσιακής μερίδας της διανόησης, δεν πρέπει, από μόνο του, να αποτελέσει θέμα σοβαρού προβληματισμού, τουλάχιστον στους κόλπους της αριστεράς και της διανόησης;
Το πρόβλημα υπογεννητικότητας στην Ευρώπη, κατά βάση αποτέλεσμα του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής, γίνεται απλώς αποδεκτό ως μη αναστρέψιμη πραγματικότητα ή είναι όντως ζήτημα που χρειάζεται αντιμετώπιση ώστε να αναστραφεί; Και με την αντιμετώπιση της επιθετικής υπέρ-γεννητικότητας λαών –πηγών της σύγχρονης μετανάστευσης θα ασχοληθεί κανείς;
Όταν στην Άπω Ανατολή η νεολαία διαπλάθεται με μία εκπαίδευση σαφώς δυτικότροπη αλλά στην πλέον πειθαρχημένη και στόχο-προσηλωμένη εκδοχή της, και στην εγγύτερή μας Ανατολή σταδιακώς, και παράλληλα με την τεχνολογική, κυριαρχεί ως εκπαίδευση η πλέον σκοταδιστική εκδοχή του Ισλάμ, οι Ευρωπαίοι, κι ακόμη χειρότερα οι Έλληνες, για ποιο μέλλον προετοιμάζουμε στα σχολεία τις κοινωνίες μας;
Τη στιγμή που οι διεθνείς συνθήκες και το λεγόμενο διεθνές δίκαιο δεν τηρούνται ούτε προσχηματικά, τη στιγμή που αναγνωρίζεται από τους πλέον ισχυρούς ως νόμιμη η αξίωση του πολεμοχαρούς γείτονά μας να ελέγχει στρατιωτικά και να αξιοποιεί εδάφη εκτός των συνόρων του, πώς προετοιμάζεται ο λαός μας, που έμαθε πλέον να ζει σαν να συνορεύει με το Βέλγιο και την Ολλανδία, για τη σύγκρουση που είναι αναπόφευκτη, που θα είναι αιματηρή και που επιβάλλεται να είναι νικηφόρα;
Η ελευθερία, η ισότητα, το αίσθημα ασφάλειας, η διασφάλιση της προσωπικής αξιοπρέπειας, ο σεβασμός του άλλου, η δυνατότητα στη μόρφωση, η ίδια η απόλαυση της ομορφιάς που απολαμβάνουμε οι Ευρωπαίοι, δεν είναι πράγματα αυτονόητα. Κατακτήθηκαν με προσπάθειες, αγώνες, αγωνίες και αίμα πολλών αιώνων. Η διατήρησή τους απαιτεί εγρήγορση, και είναι δική μας συλλογική ευθύνη. Για χάρη των επιγενομένων αλλά και της υπόλοιπης ανθρωπότητας, το πλείστο της οποίας ακόμη τα στερείται. Η νηφάλια, απροκατάληπτη και διεξοδική διερεύνηση των ερωτημάτων που προετέθησαν καθώς και η διαμόρφωση πειστικών προτάσεων που να απαντούν σ’ αυτά παίρνουν πλέον επείγοντα χαρακτήρα. Εκτός κι αν αποφασίσαμε το μέλλον να το διαμορφώσει η ακροδεξιά.
Από τον Βασίλη Μίχο
