πλειοψηφία, έκρινε ότι η θετική προσφορά του στην ελληνική κοινωνία ήταν κατώτερη του αναμενόμενου. Εν τούτοις, η πολιτική ζωή της χώρας κέρδισε σημαντικά πράγματα από τη διακυβέρνησή του και σ’ αυτά θα σταθώ. Πρώτα πρώτα, αν εξαιρέσουμε το Κ.Κ.Ε., που συνεχίζει στην ίδια γραμμή, οι κωλοτούμπες του κ. Τσίπρα έγιναν αιτία να σταματήσει η αμφισβήτηση του ευρώ και της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας εξασφαλίζοντας σταθερούς συμμάχους στον αγώνα εξόδου απ’ την οικονομική κρίση αυτούς, που κατά τη διάρκεια της αντιπολίτευσης και της πρώτης σύντομης κυβερνητικής θητείας καθύβριζε. Αυτή η πολιτική συμπεριφορά του και η αλλαγή στoν κυβερνητικό θώκο και, μάλιστα, με αυτοδυναμία της Ν.Δ. είχαν ως αποτέλεσμα την πολιτική σταθερότητα, απαραίτητη για να ορθοποδήσει η χώρα. Έχοντας, επίσης, καταντήσει ο κ. Τσίπρας μνημονιακότερος των μνημονιακών, παρά τις περί του αντιθέτου επίσημες διακηρύξεις του, έδωσε συγχωροχάρτι στην οικονομική πολιτική των αντιπάλων του, αφού με το καταδικό του τρίτο μνημόνιο τα νομιμοποίησε και τα κατέστησε μονόδρομο εξόδου απ’ την κρίση. Έτσι, τα μνημόνια, που δίχαζαν τα κόμματα και τους ψηφοφόρους, έπαψαν να αποτελούν βασικό κριτήριο επιλογής κομμάτων στις εκλογές. Πέραν τούτων, το σφιχταγκάλιασμα με τον ακροδεξιό κ. Καμμένο, καθώς, επίσης, και η αξιοποίηση προθύμων βουλευτών από άλλα κόμματα, όταν τα έσπασε μαζί του, τον βοήθησαν, σίγουρα, να μακροημερεύσει στον θώκο της εξουσίας, αλλά του στερούν το δικαίωμα να μονοπωλεί τις δημοκρατικές ευαισθησίες και να κατηγορεί άλλους για τέτοιου είδους συνεργασίες, αλλά και απομυθοποίησαν τη ρετσινιά του αποστάτη, που ταλαιπωρούσε τη χώρα για πολλές δεκαετίες. Έτσι, από τούδε και στο εξής, το αλισβερίσι βουλευτών μεταξύ των κομμάτων δεν θα αποτελεί ανοσιούργημα και η συνεργασία μεταξύ τους καθίσταται, πλέον, πιο εύκολη. Αλλά και το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς, που επικαλούνταν, πολλές φορές, ο κ. Τσίπρας τσαλακώθηκε, επί των ημερών του, με τους χειρισμούς στην υπόθεση Novartis, με τις ψεύτικες υποσχέσεις του, αλλά και με τα πρόσωπα, που κάλεσε να εφαρμόσουν την πολιτική του, μιας που αποδείχθηκε στην πράξη ότι κάθε άλλο παρά γνήσιος αριστερός είναι. Ως εκ τούτου, επειδή έχει, πλέον, κυβερνητικό παρελθόν, έχασε τη δυνατότητα να κουνά το δάκτυλό του, συλλήβδην, εναντίον όλων, όσοι άσκησαν εξουσία αποκαλώντας τους διεφθαρμένους και φορτώνοντάς τους όλα τα λάθη του παρελθόντος. Γι’ αυτό και από τούδε και στο εξής θα είναι πιο προβλέψιμος, πιο αντιμετωπίσιμος, αλλά και λιγότερο ικανός να κατεβάζει τον κόσμο στις πλατείες εξαπατώντας τους με τον λαϊκισμό του και με τις ψεύτικες υποσχέσεις του. Αλλά και με τους χειρισμούς του σε προσφυγικό μεταναστευτικό, θρησκευτικό και Μακεδονικό ζήτημα, καθώς, επίσης, και με τον τρόπο αντιμετώπισης της εγκληματικότητας και των μπαχαλάκηδων έστρωσε το χαλί στον Μητσοτάκη, προκειμένου να κυβερνήσει αποφασιστικά και αρεστά στη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Βοηθά σ’ αυτό, ακόμη, και η οικονομική του πολιτική, η υπαγορευμένη, εν πολλοίς, απ’ το Δ.Ν.Τ. και τις Βρυξέλλες, επειδή, ως μη φιλελεύθερος, δεν πίστευε σ’ αυτή και, γι’ αυτό, δεν απέδιδε καρπούς. Έχει δίκαιο, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας, όταν υποστηρίζει ότι ο σημερινός Πρωθυπουργός στηρίζει την πολιτική του στο δικό του, πάσχον κατ’ εμέ, υπόβαθρο, γεγονός που εξασφαλίζει τη συνέχεια του Κράτους. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, αποδυναμωμένος καθώς είναι ο κ. Τσίπρας από τις δικές του πολιτικές επιλογές και τα έργα του, καθώς, επίσης, και από τις πολιτικές αναζητήσεις του για τη μελλοντική πορεία του κόμματός του, δίνεται μια πρώτης τάξεως ευκαιρία στον κ. Μητσοτάκη να γράψει τη δική του ιστορία χωρίς μεγάλα εμπόδια και να παρουσιάσει, όντας αυτοδύναμος, τον καλύτερο δυνατό εαυτό του για το καλό και το δικό του, αλλά, κυρίως, του λαού και του τόπου, τώρα, που άρχισε να αχνοφέγγει η ελπίδα στη χώρα. Όσον αφορά στον κ. Τσίπρα και το κόμμα του, καλό είναι και για τον ίδιο και για τη δημοκρατία στον τόπο μας, να ασκήσει πιο υπεύθυνη αντιπολίτευση απ’ αυτή που ασκεί μέχρι τώρα, να διδαχθεί και να μην επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος του, και να μη φθάνει στο σημείο να καταψηφίζει ακόμη και δικά του νομοσχέδια, γιατί οι κυβερνήσεις, όπως γνωρίζει, έρχονται και παρέρχονται.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
