Πώς έγινε αλήθεια αυτό το θαύμα (!) είχαμε ξεχάσει και τη φωνή του.
Στο χωριό μου λέμε, «Αυτός κάνει τον μουγκό και κραίνει». «Κραίνει» σημαίνει, στη γλώσσα του χωριού μου (Ανατολή Αγιάς) «μιλάει». Αυτός που κάνει το μουγκό και κραίνει λοιπόν είναι ο καταφερτζής, ο εξυπνάκιας, ο πολυλογάς και έχει και μερικά ακόμα… προσόντα.
Τώρα ποιος ήταν αυτός που έκανε τον… μουγκό Κωστάκη να μιλήσει δεν ξέρω. Ήταν ο Μητσοτάκης, μ’ εκείνη την ιδιόρρυθμη προφορά του που υπόσχεται αλλαγές και καλυτέρευση της ζωής μας; Ήταν ο Τσίπρας με τις νέες υποσχέσεις και τα καινούρια… ανανεωμένα ψέματα; Τι να σας πω!
Μήπως ξύπνησε μέσα του η διάθεση για μια… σεβαστή καρέκλα που θα του προσφέρει η Ν.Δ. αν πάρει στα χέρια της την εξουσία;
Όλα παίζονται συνάνθρωποι, μ’ αυτούς όλους δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα. Το συμφέρον της χώρας βέβαια επικαλούνται όλοι, αλλά ποιος τους πιστεύει, ύστερα απ’ αυτά που ζούμε και που ζήσαμε.
Υπάρχουν φυσικά και άνθρωποι απ’ αυτούς που γεμίζουν τις αίθουσες και τις πλατείες και χειροκροτούν, που τους πιστεύουν, αλλά φαντάζομαι πως θα είναι μικρό το ποσοστό.
Δεν έχουμε ηγέτες πλέον, όπως ήταν και ο τίτλος ενός άλλου άρθρου μου. Καμία σχέση ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο εθνάρχης με τον… αμίλητο Κώστα και τον Μητσοτάκη, που ηγείται του κόμματος.
Καμία σχέση ο Γιωργάκης ο Παπανδρέου με τον Αντρέα τον πατέρα του και τον Γεώργιο τον παππού του.
Αλλά ο Τσίπρας που μας ήρθε απ’ το… πουθενά και έφερε τα πάνω-κάτω στη χώρα, ξεπουλώντας ακόμα και τη Μακεδονία, απογοήτευσε ακόμα και τους αριστερούς.
«Για ποια αριστερή κυβέρνηση μιλάμε, αυτή είναι… δεξιότερη της δεξιάς». Μου είπε κάποιος μια μέρα, που είναι αριστερός από κούνια.
Εκτός κι αν ψηφίσουμε Βελόπουλο να μας στείλει όλους στο… Δαφνί.
Δεν έχουμε ηγέτες λοιπόν, ας το πάρουμε απόφαση. Θα πάμε βεβαίως να ψηφίσουμε αλλά με κρύα καρδιά και με το χέρι να τρέμει, γιατί δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει.
Μίλησε λοιπόν ο Κωστάκης και μάλιστα με βροντερή φωνή και προέτρεψε τον λαό να ψηφίσει Ν.Δ. γιατί αυτό το κόμμα φοράει τη φανέλα της πατρίδας μας.
Εδώ θα σταματήσω, σεβόμενη τον χώρο της εφημερίδας που με φιλοξενεί μισό αιώνα τώρα. Ευχαριστώ.
Από την Καλλίτσα Γκουράβα-Δικτά, συγγραφέα
