Από τον Κώστα Γιαννούλα
Παρότι το τελευταίο διάστημα γινόταν πολύς λόγος για το πρώτη φορά αριστερά και γίνεται αυτές τις μέρες προσπάθεια αποτροπής της αριστερής παρένθεσης, τρεις φορές μέχρι τώρα η αριστερά, μεταπολεμικά, βρέθηκε στα πρόθυρα ή πήρε στα χέρια της τις τύχες της χώρας.
Η πρώτη απόπειρα κατάληψης της εξουσίας προετοιμάστηκε κατά την περίοδο της Γερμανοϊταλικής κατοχής, ξεκίνησε μετά την απελευθέρωση με τα Δεκεμβριανά του 1944, ακολούθησε ο αιματηρός εμφύλιος και κατέληξε στην ήττα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και στην ακύρωση του προγράμματός του, μια που στην πιο κρίσιμη φάση του αγώνα στερήθηκε της απαραίτητης στήριξης εκ μέρους της Σοβιετικής Ένωσης και των συμμάχων της, οι οποίοι συνεπείς στους όρους της συμφωνίας της Γιάλτας αρνήθηκαν να βοηθήσουν. Άφησε, έτσι, πίσω της ερείπια, αίμα και δάκρυα και μια χώρα διαλυμένη κυριολεκτικά.
Υπενθυμίζω ότι το Φεβρουάριο του 1945, λίγο μετά την ήττα και κατάρρευση της Γερμανίας, πραγματοποιήθηκε στη Γιάλτα της Ουκρανίας διάσκεψη εκπροσώπων της Ρωσίας, της Αγγλίας και της Αμερικής, όπου πέραν των άλλων θεμάτων καθορίστηκαν οι σφαίρες επιρροής τους. Η Ελλάδα κατέληξε στη σφαίρα επιρροής των Άγγλων, γεγονός που είχε καταλυτική σημασία για τη μελλοντική της πορεία από τότε μέχρι σήμερα. Απ’ ότι δείχνουν τα πράγματα η Αριστερά αγνόησε, τότε, ή δεν έδωσε τη δέουσα σημασία στις αποφάσεις της διάσκεψης αυτής, πήγε κόντρα στα συμφωνηθέντα και το πλήρωσε ακριβά για αρκετές δεκαετίες ζημιώνοντας τη χώρα.
Ό,τι δεν κατάφερε το Κ.Κ.Ε., το κατάφερε το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος κέρδισε τις εκλογές στο όνομα των προοδευτικών δυνάμεων και της Αριστεράς και κυβέρνησε για μεγάλο χρονικό διάστημα χρησιμοποιώντας, στην αρχή τουλάχιστον, συνθήματα αρεστά στο αριστερό ακροατήριο, εξασφαλίζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τη στήριξή του. Ηχούν, ακόμη, στ’ αυτιά μου συνθήματα του τύπου «ο λαός δεν ξεχνά, τι σημαίνει Δεξιά», «Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι», «Λαέ, πεινάς γιατί τους προσκυνάς;», «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», «Τιμές Αθηνών και όχι Βρυξελλών» και πάει λέγοντας.
Είχαν προηγηθεί κυβερνήσεις του Κων/νου Καραμανλή του πρεσβύτερου, ο οποίος συνεπής με τις αποφάσεις της Γιάλτας υποστήριζε με λόγια και με έργα ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν» και κόντρα στο σύνολο της αντιπολίτευσης κατάφερε το 1980 να βάλει τη χώρα μας στην τότε Ε.Ο.Κ.
Αυτή την παρακαταθήκη Καραμανλή ο Ανδρέας Παπανδρέου, τελικά, τη σεβάστηκε κάνοντας, σιγά-σιγά, τη δική του κωλοτούμπα με τη δικαιολογία ότι το κόστος εξόδου απ’ την ΕΟΚ ήταν πολλαπλασίως μεγαλύτερο απ’ το κόστος παραμονής. Παρέμεινε, λοιπόν, αλλάζοντας τον προσανατολισμό και τη φυσιογνωμία του κόμματός του στην ΕΟΚ, ενώ ο διάδοχός του Σημίτης κατάφερε με ψέματα κι αλήθειες να μας βάλει στο στενό πυρήνα της Ε.Ε. και αντί για δραχμή νόμισμά μας να είναι σήμερα το ευρώ.
Η αριστερά του Ανδρέα Παπανδρέου, όμως, για να κρατηθεί στην εξουσία επί μακρόν, εκμεταλλεύτηκε τα ευρωπαϊκά κονδύλια ανεύθυνα και γαλούχησε, έτσι, τον ελληνικό λαό, ώστε ο γιος του Γεώργιος, εξίσου επιπόλαια και ανεύθυνα, να μας στείλει αδιάβαστους στην αγκαλιά της Τρόικας και των επώδυνων μνημονίων. Τί κι αν ο Μητσοτάκης απ’ το 1990 επαναλάμβανε διαρκώς ότι κάθε παιδί, άμα τη γεννήσει του, χρωστά στους δανειστές ένα σημαντικό ποσό; Αυτοί αλλά και οι Συριζιώτες το χαβά τους.
Πρόσφατα και πάλι στο όνομα της αριστεράς, αλλά χωρίς το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθώντας επί μακρόν στείρα αντιπολιτευτική και σκληρή αντιμνημονιακή τακτική, χαϊδεύοντας κι αυτός αυτιά, τάζοντας λαγούς με πετραχήλια και υποσχόμενος σταμάτημα, πάραυτα, της λιτότητας και σχίσιμο μνημονίων, κατάφερε να πείσει το 36% του ελληνικού λαού να του δώσει την πρωτιά και να σχηματίσει κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ, για να διαχειριστούν την κατάσταση και να βγάλουν τη χώρα απ’ τ’ αδιέξοδά της.
Εκείνο που κατάφερε στο τέλος και ύστερα από πέντε μήνες Μπαρουφάκειας διαπραγμάτευσης μιλά από μόνο το και προκαλεί χαρμολύπη. Ευτυχώς που στο και πέντε ο κ. Τσίπρας και αφού προηγουμένως έφερε τη χώρα στα πρόθυρα της οικονομικής καταστροφής και της εξόδου της χώρας απ’ την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρώ, κάνοντας αριστοτεχνική μνημονιακή κωλοτούμπα, για να μη καταστραφεί ολοσχερώς η χώρα, έγινε ρεαλιστής, πήρε το παιχνίδι πάνω του και με τη στήριξη της αντιπολίτευσης προσπαθεί να περισώσει, ό,τι μας απέμεινε, ερχόμενος σε ανοιχτή σύγκρουση με την αριστερή πλατφόρμα του κόμματός του, που επιθυμεί την έξοδο απ’ την Ε.Ε. και το Ευρώ και την επιστροφή στη δραχμή.
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες απορεί κάθε συνετός πολίτης, γιατί τόση ταραχή και γιατί τόσος καυγάς για χειρότερο μνημόνιο απ’ αυτό που είχαμε. Παρόλα αυτά εύχομαι και ελπίζω να τα καταφέρει.
