Η «κερκόπορτα» ορθάνοιχτη και η κρίση στην κεφαλή μας. Μένουμε απλοί θεατές.
Ο άνθρωπος ως έννοια υποτιμήθηκε και η θεοειδής εικόνα του αμαυρώνεται διαρκώς με όσα συμβαίνουν γύρω μας χωρίς να μπορούμε να ανατρέψουμε την εικόνα.
Χρειάζεται όμως το ελάχιστον. Χρειάζεται αντίσταση. Όχι αυτή με όπλα στο βουνό αλλά αυτή που παιδαγωγεί, με πίστη σε ό,τι δημιουργήσαμε, στο καλό, ηθικό και ωραίο. Σεβασμός στον άνθρωπος ως το τελειότερο δημιούργημα του Θεού, προικισμένου με σύνεση και τα δώρα του πνεύματος, ιερός οπλισμός κατά της ηθικής κρίσης και της αλλοτρίωσης.
Σεβασμός στο περιβάλλον και τη φύση που καθημερινά βομβαρδίζεται με φοβερές συνέπειες στην υγεία των ανθρώπων.
Αντίσταση με τον τρόπο ζωής. Ζώντας τις αλήθειες που μας δίδαξαν και διδάσκουμε κάνοντας πράξη την αγάπη. Την αγάπη της σωτηρίας με το «απολωλός πρόβατο» που δίδαξε ο Χριστός, της μετανοίας με την παραβολή του Ασώτου, της αλληλεγγύης με τον «Καλό Σαμαρείτη», της αναγέννησης του ανθρώπου με την ενανθρώπησή Του, την αγάπη στη ζωή με την ανάσταση του φίλου Του Λάζαρου, της συγχώρεσης με το «Πάτερ αφεσ’ αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι», την αγάπη προς το φως και την αλήθεια, τη λυτρωτική αγάπη με το Ποτήριον της Θείας Ευχαριστίας!
Τι είναι όμως εκείνο που μας εμποδίζει να το κάνουμε και δεν βοηθά στην επικοινωνία μας με τον Δημιουργό μας;
Είναι το «εγώ» μας, ο άρρωστος εγωισμός μας που πιστέψαμε πως με τη γνώση θα ξεπεράσουμε το Θείον (!) και δεν μας επιτρέπει να «έλθουμε εις εαυτόν». Το χρήμα και η καλοπέραση έγιναν ιδανικά και στόχος ζωής.
Θεοποιήσαμε τον άνθρωπο και να η ζωή μας.
Πύργος Βαβέλ! Διώξαμε τον Θεό από τη ζωή μας και τον μανδύα της ταπεινοφροσύνης. Αγαπάμε μόνο τον εαυτό μας και το συμφέρον μας.
Τον Θεό τον αναζητούμε σε δύσκολες στιγμές και μόνο αν δεν τον έχουμε αρνηθεί ως κάτι ξεπερασμένο.
Και τα επιτεύγματά μας; Φτώχεια λαών, πλούτος αρχόντων, εκμετάλλευση, πόλεμοι, προσφυγιά, δάκρυ παιδιού και πόνος ψυχής.
Ποιος νοιάζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα;
Αυτά μόνο στους «ιεροκήρυκες» της πολιτικής απιστίας. Μόνο στα χαρτιά.
Αν λοιπόν οι κυβερνήτες που οι λαοί ψηφίζουν, κατορθώσουν να επιφέρουν ολοκληρωτική φτώχεια στους λαούς τους, τότε πολύ εύκολα οι λαοί θα γίνουν παίγνια των αρχόντων.
Απαιτείται εγρήγορση και αγώνας. Αντίσταση.
Με τον τρόπο ζωής. Μπροστά οι θεσμοί για να εμπνεύσουν τον κόσμο. Ολοι να καταλάβουν πως υπάρχει και άλλος δρόμος που οδηγεί στην ψυχική υγεία όλων, την αγάπη στον συνάνθρωπό μας, τη δίκαιη διακυβέρνηση των λαών όπου η αγάπη νικά το μίσος, ένα αναμμένο φυτίλι στις ανθρώπινες σχέσεις και απολαμβάνουμε τα αγαθά της. Δρόμος αδελφοσύνης, με όραμα και ελπίδα!
Οι μνήμες και οι αναμνήσεις είναι η ιστορία μας και η παράδοσή μας. Αυτά γεμίζουν ευλογία την ψυχή μας και δεν ξεχνιούνται σαν ριζώσουν μέσα μας. Αυτά δείχνουν τον άλλο δρόμο.
Ζωή δεν είναι ό,τι φάμε και ό,τι πιούμε. Δεν είναι μόνο οι απολαύσεις των αισθήσεων.
Είναι και το πνεύμα, ο νους, η ψυχή. Στολή της ψυχής οι αρετές τις οποίες οφείλει να καλλιεργεί και να βιώνει. Αυτές οι αρετές είναι το «εμβόλιο» της σωτηρίας του γένους και της πατρίδας. Ο Ελληνας επέζησε με το πνεύμα. Είναι άνθρωπος ζωντανός, αισιόδοξος με ομορφιά ψυχής μέχρι αυτοθυσίας.
Ηγέτες που να πιστεύουν και να εμπνέουν χρειάζεται.
Στο κάτω - κάτω, ας στοχαστούμε και λίγο.
Υπάρχει τρόπος να βαδίσουμε σε νοητή γέφυρα ώστε να περάσουμε στον άλλο δρόμο, στην αντίπερα όχθη όπου ο ευλογημένος τόπος;
Υπάρχει. Είναι η γέφυρα της αγάπης που ενώνει και δεν διχάζει. Που νοιάζεται για τα δίκια των λαών, την πρόοδο και την αληθινή ειρήνη.
Αυτή είναι φάρμακο κατά της γρίπης της αλλοτρίωσης. Αυτή είναι η αντίσταση στο κακό για να μην γίνουμε τρόφιμοι του «Οικουμενικού Πανδοχείου» που είπε ο Σεφέρης.
Αν το θέλουμε, σίγουρα το μπορούμε!
Από τον Δημήτριο Νταφούλη, επίτ. σχολ. σύμβουλο και θεολόγο
