Από τον Απόστολο Γερόπουλο
Οι Έλληνες κατοικούμε τη χώρα με την πιο προνομιούχο, γεωγραφικά, θέση στον πλανήτη και την ενδοξότερη ιστορία στον κόσμο. Το υπέροχο κλίμα της, ο καταγάλανος ουρανός της, ο πολυσχιδής θαλάσσιος διαμελισμός της, οι πολύμορφες γεωφυσικές ομορφιές της, τα μαργαριταρένια νησιά της και οι δαντελλωτές ακρογιαλιές της συνθέτουν την εικόνα μιας πραγματικά παραδεισένιας χώρας.
Και όμως, η χαρισματική αυτή χώρα, με τα τόσα συγκριτικά πλεονεκτήματα που διαθέτει, δεν κατόρθωσε ποτέ στα εκατόν ογδόντα πέντε χρόνια του ανεξάρτητου βίου της να βρεθεί ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες με την ευρωστότερη οικονομία και το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο. Οι αιτίες είναι γνωστές. Είναι αυτές που μας χαρακτηρίζουν ως λαό και μας συνοδεύουν αδιάκοπα από τα χρόνια της εθνικής μας παλιγγενεσίας: προχειρότητα, ανευθυνότητα, επιπολαιότητα, αναξιοκρατία, ευνοιοκρατία, καιροσκοπισμός, ωχαδερφισμός, λαϊκισμός, ρεβανσισμός κ.τ.ό. Οι ίδιες αυτές αιτίες μας οδήγησαν και τώρα στην πρωτόγνωρη κρίση που περνούμε, οι συνέπειες της οποίας για το μέλλον του τόπου είναι απρόβλεπτες . Και άλλες ευρωπαϊκές χώρες πέρασαν πρόσφατα παρόμοια οικονομική κρίση, όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος, αλλά οι χώρες αυτές την ξεπέρασαν και βρίσκονται πλέον σε αναπτυξιακή πορεία. Αντίθετα, εμείς ακροβατούμε επί πέντε ολόκληρα χρόνια σε τεντωμένο σχοινί, αναπαράγοντας το αδιέξοδο και παρατείνοντας την αβεβαιότητα και την αγωνία. Και τούτο, γιατί δεν τολμήσαμε να κάνουμε τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και τις διαρθρωτικές αλλαγές, τις αυτονόητες για την επανεκκίνηση της οικονομίας, τις οποίες τόσο επίμονα ζητούν οι δανειστές μας. Εμείς, συνεπείς στην προσφιλή τακτική μας, παριστάνουμε τα αθώα θύματα, κατηγορώντας τους εταίρους μας ως ανάλγητους θύτες, με το αίολο επιχείρημα ότι είναι δήθεν αποφασισμένοι να μας ταπεινώσουν και να μας αποπέμψουν από το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Και φυσικά, όπως πάντα, δεν κάναμε την αυτοκριτική μας και δεν παραδεχτήκαμε τα λάθη μας. Έτσι, για άλλη μια φορά, αποδείξαμε ότι είμαστε ερασιτέχνες στην πολιτική και ότι δεν διαθέτουμε ούτε την κοινή λογική, για την οποία ο Όσκαρ Ουάϊλντ πιστεύει ότι είναι τόσο σπάνια όσο και η μεγαλοφυΐα.
Αναμφίβολα, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης για την οικονομική δυσπραγία που μαστίζει τη χώρα. Το πρόγραμμα εξόδου από την κρίση που μας επέβαλαν οι δανειστές μας τα τελευταία χρόνια έχει αποδειχθεί ατελέσφορο, αν και δεν το εφαρμόσαμε, για να μπορούμε να κρίνουμε την αποτελεσματικότητά του. Ωστόσο, επώνυμοι πολιτικοί και διακεκριμένοι οικονομολόγοι με διεθνές κύρος, ανάμεσά τους και νομπελίστες, υποστηρίζουν ότι το πρόγραμμα ούτε τη χώρα βγάζει από την κρίση, ούτε το χρέος κάνει βιώσιμο. Η συνεχής συρρίκνωση του εισοδήματος των Ελλήνων πολιτών που απαιτεί, βαθαίνει την ύφεση και οδηγεί το λαό στην εξαθλίωση και στη φτώχια. Αυτό όμως δεν αναιρεί τις δικές μας ευθύνες. Πρέπει να το καταλάβουμε. Εμείς είμαστε οι κύριοι υπεύθυνοι για την οικονομική τραγωδία που ζούμε. Η πολιτική μας ηγεσία έχει αποδειχθεί, για άλλη μια φορά, κατώτερη των δύσκολων περιστάσεων που περνάει η χώρα και των προσδοκιών του λαού της. Από την κυβέρνηση απουσιάζει η απαιτούμενη σύμπνοια. Φωνές ετερόκλιτες ακούγονται κάθε τόσο από κυβερνητικά και άλλα στελέχη, που υπονομεύουν την αξιοπιστία της κυβέρνησης και κλονίζουν την εμπιστοσύνη της κοινής γνώμης στους κυβερνητικούς χειρισμούς. Από την άλλη μεριά, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ανύπαρκτα σχεδόν, τηρούν στάση αναμονής, προσδοκώντας κομματικά οφέλη από ενδεχόμενη κυβερνητική αποτυχία. Οι ελάχιστες φωνές που ακούγονται από διάφορες πλευρές για εθνική συνεννόηση αποτελούν φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Δυστυχώς, τα πολιτικά κόμματα εξαντλούν τις όποιες δραστηριότητές τους στις αντιπολιτευτικές τους αντιπαραθέσεις, τη στιγμή που η κρισιμότητα της κατάστασης απαιτεί ενότητα και ομοψυχία όλων των πολιτικών δυνάμεων, προκειμένου να επιτευχθεί η καλύτερη δυνατή συμφωνία και να αποφευχθούν τα χειρότερα για τη χώρα.
