Η προεκλογική παροχολογία στην Ελλάδα δεν είναι καινοφανής. Στην τωρινή όμως συγκυρία της συρρίκνωσης του εθνικού πλούτου και της αδυναμίας εξόδου στις αγορές, η υπερδιόγκωση του δημόσιου τομέα* ξεπερνά τις δημοσιονομικές μας αντοχές. Όμως το δόγμα «apres moi le deluge»** δεν έχει τέλος. Σήμερα μάλλον τρομάζει. Σήμερα αυτές οι γραμμές αναφέρονται στο διαχρονικό και δυσάρεστο φαινόμενο των παρατάσεων των εκτάκτων εργαζομένων, που είναι απολύτως αντισυνταγματικές. Και ειδικότερα- λόγω επικαιρότητας- των εκτάκτων εργαζομένων στην καθαριότητα.
Εδώ και δεκαετίες θυμάμαι τις συνεχείς απεργίες των εργατών καθαριότητας , τη συσσώρευση χιλιάδων τόνων απορριμμάτων στις μεγάλες πόλεις και πάντοτε τον συμβιβασμό του Κράτους με τις συνεχείς τακτοποιήσεις των εργαζομένων αυτής της κατηγορίας. «Τρυπώνουν» πρώτα-και συνήθως- με ρουσφέτι. Ύστερα από λίγο καιρό αφήνουν για καιρό τα σκουπίδια στους δρόμους με αίτημα την μονιμοποίηση, παρότι γνωρίζουν, ότι προσλήφθηκαν για λίγους μήνες. Αυτή τη φορά (Δεκέμβριος 2018) δεν πρόλαβαν... «ν’ απεργήσουν». Φρόντισε η Κυβέρνηση να παρατείνει για 1 χρόνο την ολιγόμηνη εργασία 21.000 εργαζομένων. Μετά θα αναλάβουν τα ελληνικά Δικαστήρια... με τη γνωστή αλλά και πάντα αντισυνταγματική φάμπρικα ότι οι έκτακτοι, εφόσον παρατάθηκε και μια και δυο φορές ο χρόνος δουλειάς, εκπληρώνουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες και άραγε με τις ευρωπαϊκές οδηγίες γίνονται μόνιμοι.
Η απορία. Αφού τόσοι και τόσοι μονιμοποιούνται στην καθαριότητα, πώς συμβαίνει κάθε τρεις και δύο, να δημιουργούνται «έκτακτες» ανάγκες στους Δήμους; Να πως. Η πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων εμφανίζει για την πρόσληψη απολυτήριο Δημοτικού που χρειάζεται. Περνώντας λίγος χρόνος και καθώς αδειάζουν ή δημιουργούνται νέες οργανικές θέσεις (οι Δήμοι είναι «μανούλες» στα κόλπα) οι οδοκαθαριστές εμφανίζουν από απολυτήριο Γυμνασίου μέχρι και Πανεπιστημίου και αδειάζοντας την καθαριότητα πιάνουν στασίδι στις νέες ή κενές θέσεις όλων των άλλων υπηρεσιών του Δήμου. Στη Λάρισα λ.χ. πριν δεκαετίες ο Δήμος έκανε νυχτερινό κέντρο με αυτεπιστασία, ραδιοφωνικό σταθμό, σχολή χορού, ακόμα και κουκλοθέατρο. Θέσεις με το τσουβάλι, τόσο για να γίνονται έμμισθοι Πρόεδροι Οργανισμών οι Σύμβουλοι της πλειοψηφίας, όσο και για να συμπληρώνονται οι οργανικές θέσεις στις δημοτικές υπηρεσίες από τους εργάτες καθαριότητας. Και να σου νέες έκτακτες προσλήψεις στην καθαριότητα.
Δυστυχώς δεν μιλάει κανείς. Κυβερνήσεις, Αντιπολιτεύσεις, επιστημονικοί ή άλλοι φορείς. Παντού σιωπή. Κατά τ’ άλλα... δεν τα φάγαμε όλοι μαζί. Η ιστορία της καθαριότητας, καθώς έγραψα, είναι δείγμα της διόγκωσης του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Το 2004 υπήρχαν στη χώρα 126.000 έκτακτοι δημόσιοι υπάλληλοι, υπάλληλοι δήμων και κοινοτήτων, ΟΤΑ, δημοτικών και δημόσιων οργανισμών, καθώς και κρατικών τραπεζών. Η τότε αντιπολίτευση είχε υποσχεθεί ότι θα τους μονιμοποιήσει. Μόλις έγινε κυβέρνηση, ο τότε Υπουργός Εσωτερικών μονιμοποίησε (τυπικά μετέβαλε τις προσωρινές συμβάσεις σε αορίστου χρόνου) με το διάταγμα 164/04, 32.000 από αυτούς. Οι περισσότεροι από τους άλλους συνέχισαν να εργάζονται-εκτός εξαιρέσεων- με ανανεώσεις συμβάσεων. Στο τέλος κατόρθωσαν με δικαστικές αποφάσεις να μονιμοποιηθούν και αυτοί.
Το ΣτΕ αποφάσισε στην αρχή, ότι ναι μεν είναι αντισυνταγματική η τακτοποίηση, αλλά με την εφαρμογή της οδηγίας 199/79/ΕΚ που η Κυβέρνηση Καραμανλή την ενσωμάτωσε στο ελληνικό Δίκαιο το 2006 (27 χρόνια μετά την έκδοσή της), οι συνεχείς παρατάσεις οδηγούν σε μεταβολή των προσωρινών συμβάσεων σε συμβάσεις αορίστου χρόνου. Αυτή η μετατροπή ουσιαστικά στην Ελλάδα σημαίνει μονιμοποίηση. Αργότερα η ολομέλεια του Συμβουλίου έκρινε ότι και αυτό το διάταγμα είναι συνταγματικό. Το πώς και το γιατί δεν είναι της παρούσης. Είναι καλό να γνωρίζουμε ότι σήμερα το 50% του συνόλου των εργαζόμενων στο Δημόσιο είναι μονιμοποιημένο με τέτοιους τρόπους. Κατά τ’ άλλα μιλάμε για ίση μεταχείριση των πολιτών ενώπιον , για ηθικά πλεονεκτήματα και άλλες… μπουρδολογικές ατάκες.
Καθώς έκανα διάλειμμα γραφής, έσκασε μύτη τρίτη δίκη πλαστογράφου απολυτηρίου Γυμνασίου. Αυτή τη φορά ο κατηγορούμενος που το 13,8 του απολυτηρίου το διόρθωσε σε 18,3 απαλλάχτηκε. Γιατί; Επειδή οι εφέτες της Θεσσαλονίκης (εκεί νομίζω) έκριναν, πως για τη δουλειά που προσλήφθηκε το 1989, δεν χρειαζόταν απολυτήριο Γυμνασίου, αλλά Δημοτικού. Και τότε αξιότιμοι Δικαστές γιατί ο τύπος πλαστογράφησε ένα άχρηστο χαρτί; Μα για να μετακινηθεί-όπως και έγινε- σε διοικητική θέση. Ό,τι έγραψα παραπάνω.
Οι πλαστογράφοι τίτλων σπουδών, οι αγοραστές διδακτορικών διατριβών, ή οι «κομπανίες» των ημετέρων στα Πανεπιστήμια της χώρας είναι δείγματα γενικότερης ανομίας. Δυστυχώς τον γενικότερο δημοσιοϋπαλληλικό τομέα οι Κυβερνήσεις τον φροντίζουν ιδιαίτερα. Είναι γνωστό γιατί. Ας δούμε όμως πού φτάσαμε με τέτοιες πρακτικές. Σήμερα στην Ελλάδα οι αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων ξεπερνούν κατά 20% αυτές των ιδιωτικών. Τελευταία το ΣτΕ με απόφαση-βόμβα έκρινε ότι το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων από το 1912 και δώθε πρέπει να λάβει δώρα και επιδόματα που λόγω του 2ο μνημονίου είχαν καταργηθεί. Το κόστος αυτής της ιστορίας κυμαίνεται μεταξύ 9 και 10 δισ. ευρώ.
Ο ελληνικός δημόσιος τομέας απασχολεί το 16% του συνόλου των εργαζομένων. Ο μέσος όρος στην ΕΕ είναι 8%. Τα συμπεράσματα δικά σας. Ο νεοελληνικός λαϊκισμός όμως που διαρκώς μεγαλώνει και απαξιώνει τη χώρα, την κοινωνία και την οικονομία της, μας έχει οδηγήσει από την ίδρυση του κράτους μας σε 7 ουσιαστικά χρεοκοπίες... Δυστυχώς δεν βάλαμε ούτε και πρόκειται να βάλουμε-καθώς δείχνουν τα πράγματα- μυαλό. Θα σερνόμαστε αιώνια οικονομικά, επομένως δε και στρατηγικά, υπόδουλοι των ισχυρών του Κόσμου. Την ώρα μάλιστα που αυτός ο τόπος μπορούσε να είναι σήμερα γη της Επαγγελίας._
*Στα τέλη του 2016 ο αριθμός των εργαζομένων της γενικής Κυβέρνησης είχε την ακόλουθη διάρθρωση. 1)Τακτικό προσωπικό Δημοσίου 566.000. 2) Έκτακτο 86.000. 3) ΔΕΚΟ 20.000 4) ΟΤΑ 150.000. Σύνολο 823.000.
** «Ύστερα από ‘μένα ο κατακλυσμός». Η φράση χρησιμοποιείται, για να δείξει την αδιαφορία για γεγονότα που θα συμβούν. Αποδίδεται στον Γάλλο βασιλιά Λουδοβίκο XV ή στην ερωμένη του Madame de Pompadour.
Γράφει ο «Όμηρος»
(omhros_el@gmail.com, fb: Ομηρος Ελευθερία)
