Και επειδή οι Έλληνες, στη μεγάλη μας πλειοψηφία, είμαστε θρησκευόμενος λαός και, μάλιστα, ορθόδοξος, οι ιερείς θεωρούνται, εξαιρετικά, απαραίτητοι και αναπόσπαστο κομμάτι της επίγειας ζωής μας.
Εν τούτοις, με την πάροδο του χρόνου και καθώς ενισχύεται η στροφή και το ενδιαφέρον πολλών Ελλήνων προς την υλιστική θεώρηση των πραγμάτων, καθώς αποδυναμώνεται η πίστη τους και αμβλύνεται, περαιτέρω, η θρησκευτική τους συνείδηση, δεν είναι, πλέον, λίγοι αυτοί, και όχι μόνο αλλόδοξοι, άθεοι και πολέμιοι της Εκκλησίας, αλλά και χριστιανοί, που δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος της προσφοράς των κληρικών στην καθημερινή μας ζωή. Γι’ αυτό και, συνειδητά ή ασυνείδητα, άλλοι απ’ αυτούς παραβλέπουν την προσφορά τους, και άλλοι προσπαθούν να παρεμβάλλουν εμπόδια στο έργο τους.
Μέσα σ’ ένα τέτοιο κλίμα, είναι δικαιολογημένη, κατά την άποψή μου, η θύελλα αντιδράσεων, που ξεσήκωσε, πρόσφατα, η αιφνιδιαστική συμφωνία Πρωθυπουργού και Αρχιεπισκόπου να παύσουν οι ιερείς να μισθοδοτούνται ως δημόσιοι υπάλληλοι. Ευτυχώς, που ο δεύτερος υπαναχώρησε κάνοντας την αυτοκριτική του και, μάλιστα, με ομόφωνη απόφαση της Ιεραρχίας. Και δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, γιατί μια τέτοια συμφωνία, σε μια χρονική περίοδο που ο κόσμος αλλάζει προς το χειρότερο, θα ναρκοθετούσε τα θεμέλια της Εκκλησίας και, κατά πάσα πιθανότητα, θα την οδηγούσε, με την πάροδο του χρόνου, σε μαρασμό και συρρίκνωση του έργου της, το οποίο, σημειωτέον, εξακολουθεί να είναι ιδιαίτερα σημαντικό.
Αυτό το οφείλει, εν πολλοίς, στους ιερείς της, οι οποίοι, παρότι το ράσο είναι βαρύ και για τους πολλούς ασήκωτο, αυτοί το φορούν και δέχονται, σε δύσκολους καιρούς, να στελεχώνουν και να καλύπτουν τις ανάγκες των ιερών ναών όχι μόνο των αστικών κέντρων, αλλά και μικρών χωριών, που βρίσκονται, ακόμα, διάσπαρτα στις εσχατιές της χώρας. Σ’ αυτά, κυρίως, αποστολή τους δεν είναι μόνο να χτυπούν την καμπάνα και να καλούν τους πιστούς να λειτουργηθούν. Μετά την κατάργηση των κοινοτήτων και την ελαχιστοποίηση των Δήμων αποτελούν το μοναδικό, ίσως, σημείο αναφοράς και συμβάλλουν με την παρουσία και το έργο τους στην κοινωνική συνοχή της υπαίθρου και των τοπικών κοινωνιών, και μαζί με τους ιερείς των αστικών κέντρων στην κοινωνική συνοχή της χώρας. Άλλωστε, αν είναι κάτι, που αναγνωρίζεται και για το οποίο φημίζεται η Εκκλησία, αυτό είναι το κοινωνικό και φιλανθρωπικό της έργο.
Αλήθεια! Άθεοι και θρήσκοι έχουμε αναλογισθεί, πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς παπάδες; Έχουμε αντιληφθεί, ότι η επίγεια ζωή όλων των Ελλήνων είναι έντονα επηρεασμένη απ’ τα δρώμενα της Εκκλησίας, στα οποία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, συμμετέχουμε όλοι, κι ας μην εκκλησιαζόμαστε, όπως στην Κυριακάτικη αργία, στις Χριστουγεννιάτικες, πρωτοχρονιάτικες, αποκριάτικες, πασχαλινές και άλλες εορταστικές εκδηλώσεις, που έχουν στο κέντρο του ενδιαφέροντός τους τη ζωή του Χριστού και των Αγίων της Εκκλησίας; Φανταζόμαστε την πεζότητα της ζωής μας χωρίς όλα αυτά;
Μα, θα μπορούσε να πει κάποιος, ότι η συμφωνία Πρωθυπουργού-Αρχιεπισκόπου δεν καταργεί τους ιερείς, αλλά αλλάζει μόνο τον τρόπο μισθοδοσίας τους, επί πλέον, μέχρι το 1945, αυτοί ζούσαν, μόνο, απ’ τα τυχερά και απ’ τον οβολό των πιστών της ενορίας τους, προς τι, λοιπόν, η ανησυχία; Η ανησυχία έγκειται στο ότι ένα τέτοιο πισωγύρισμα, πέραν του ότι θέτει εν αμφιβόλω κατακτήσεις και εργασιακά δικαιώματα εργαζομένων, εγκυμονεί τον κίνδυνο να επανέλθουμε, μελλοντικά, στην προτεραία προβληματική κατάσταση, που οδήγησε σ’ αυτή τη λύση, γιατί, διαφορετικά, η επαρχία, προπάντων, και τα μικρά χωριά θα είχαν στερηθεί την παρουσία και τις υπηρεσίες ιερέων.
Θα ήταν, ενδεχομένως, μικρότερη η ανησυχία, αν η παρέμβαση αυτή ήταν μεμονωμένη και δεν είχε άλλα κίνητρα. Επειδή, όμως, αυτή εντάσσεται σε μια προσπάθεια, εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Τσίπρα, περιορισμού της απήχησης της Εκκλησίας και αποχριστιανοποίησης της χώρας με τη μέθοδο του φέτα-φέτα, καλά κάνουμε και αντιδρούμε, όσοι διαφωνούμε με τις μεθοδεύσεις αυτές, και καλά θα κάνουν οι κρατούντες να σεβασθούν τις επιθυμίες των πολλών.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
