Από τον Απρίλιο του 2010, μετά από το ατύχημά μου, τραυματίσθηκα στον αυχένα με συνέπεια να τραυματισθεί ο νωτιαίος μυελός μου. Υποβλήθηκα σε εγχείρηση σε Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια, επί 2 χρόνια, νοσηλεύτηκα σε Κέντρο Αποκατάστασης του Βόλου.
Το αποτέλεσμα ήταν να μείνω ανάπηρος έχοντας ποσοστό αναπηρίας 85% κινούμενος μόνο με αναπηρικό αμαξίδιο.
Λίγο πριν την έξοδό μου από το Κέντρο Αποκατάστασης πήγαινα με το αναπηρικό μου αμαξίδιο στο γραφείο του γιου μου, δικηγόρου, ιδιοκτησίας της συζύγου μου και στο μισθωμένο από εμέ γραφείο δίπλα από το γραφείο του γιου μου το οποίο διατηρούσα από τις αρχές Ιανουαρίου του 2010 και χρησιμοποιούσα τον ανελκυστήρα για την είσοδό μου σε αυτό, καθώς και για την έξοδό μου από αυτό για τον 1ο όροφο.
Δυστυχώς όμως, κατά το έτος 2012 αποφασίστηκε η υποτιθέμενη ανακαίνιση του ανελκυστήρα, η οποία δεν ήταν υποχρεωτική όπως απεδείχθη από σχετική γνωμάτευση του ορισθέντος από εμέ πραγματογνώμονος, διότι ίσχυε η νομοθεσία κατά τον χρόνο εγκατάστασης του ανελκυστήρα και συνεπώς δεν υπήρχε υποχρέωση για ανακαίνιση.
Αποτέλεσμα της παρανόμου αυτής ανακαίνισης του ανελκυστήρα ήταν να προβούν στην τοποθέτηση εσωτερικής δίφυλλης πόρτας και να σμικρύνουν τον κλωβό του θαλάμου σε τρόπο ώστε να είναι αδύνατη η είσοδός μου στον ανελκυστήρα με το αναπηρικό αμαξίδιο για να φτάσω στα γραφεία, το δικό μου και του γιου μου, που πρόσφατα τότε είχε πάρει την άδεια του δικηγόρου.
Στην ουσία με τον τρόπο αυτό δεν έχω πλέον πρόσβαση, υφίσταμαι τεράστια ηθική ζημία ως άνθρωπος με κινητικά προβλήματα και η πρόσβαση την οποία είχα και την δικαιούμαι να μου την αποστερήσουν δυστυχώς άνθρωποι… αφού αδυνατώ να ανέλθω στην κλίμακα, έστω και υποβασταζόμενος.
Τους ανωτέρω θα τους κατονομάσω διότι ας μην ξεχνάμε ότι η δημοσιότητα είναι η ψυχή της Δικαιοσύνης. Τη Δικαιοσύνη αυτή εξάλλου την επιζητεί και ο αντίδικός μου συνάδελφος όταν κατέθεσε δύο αγωγές σε βάρος μου με τις οποίες ζητούσε αποζημιώσεις σε βάρος μου, μου ζήτησε οι αποφάσεις που θα εκδοθούν περίληψη αυτών να δημοσιευτούν σε δύο εφημερίδες, του Βόλου και της εφημερίδας «Ελευθερία» της Λάρισας.
Τα ανωτέρω στα 46 χρόνια που υπήρξα συλλειτουργός της Δικαιοσύνης και υπηρέτησα τη μαχόμενη δικηγορία δεν συνάντησα δικόγραφο πολιτικής δίκης να εμπεριέχει τέτοιο αίτημα δημοσιεύσεως περιλήψεως αποφάσεως.
Αυτό είναι αλήθεια ακόμα με ικανοποίησε διότι θα του κάνω τη χάρη να τις δημοσιοποιήσω για να το ευχαριστηθεί, όμως λύονται και από εμέ τα χέρια μου να δημοσιεύσω τα εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί σε βάρος μου.
* Δημήτριος Μουράβας, συνταξιούχος δικηγόρος
