Αμέσως πετάχτηκε βιαστικά έξω ο οδηγός και άνοιξε την πίσω πόρτα. Ο μεσήλικας που έκανε να βγει από το αμάξι, υποβοηθούμενος, ήταν ...υπουργός! Πρωτοκλασάτος τότε, τακτικός επισκέπτης του ιστορικού κέντρου της Λάρισας, που μόλις την περασμένη Δευτέρα μπουλντόζες το γκρέμισαν...
Η ΕΙΔΗΣΗ της κατεδάφισης του ιστορικού κέντρου, που δημοσιεύθηκε στην «Ε», με πήγε τρεις δεκαετίες πίσω και δεν ξέρω σε πόσες χιλιάδες ακόμα Λαρισαίους σκόρπισε αναμνήσεις. Γλυκιές αλλά και πικρές. Ήταν η «απαραίτητη ξεκούραση» για τις παρέες των ξενύχτηδων, αλλά και ο καφές ή το παγωτό («τούβλο» η σπεσιαλιτέ) όσων «σχολούσαν» από τα μπουζουξίδικα, ή έφευγαν από γαμήλια γλέντια και δεξιώσεις. Εκεί στον χώρο του Απόστολου, του Λάμπρου, του Γιάννη και όλων των εργαζομένων του, γευμάτισαν ή δείπνησαν κάποτε όλοι σχεδόν οι πολιτικοί της χώρας, ηθοποιοί και λοιποί επώνυμοι, διάσημοι όλων των επαγγελματικών χώρων, αλλά κυρίως άνθρωποι της «υψηλής κοινωνίας» Λαρισαίοι και μη...
ΧΙΛΙΑΔΕΣ Mercedes στάθμευαν εκεί. Αλλά σαν αυτή, εκείνης της βραδιάς, τόσο βιαστική, καμία...Ο πρωτοκλασάτος υπουργός λοιπόν, κατέβηκε από το αυτοκίνητο και με το ζόρι στάθηκε στο έδαφος σε όρθια θέση όμως εμφανώς διπλωμένος! Οδηγός και σερβιτόροι, έσπευσαν να τον βοηθήσουν περνώντας τον βιαστικά από την κεντρική είσοδο, μην τον αντιληφθούν οι θαμώνες, προς την πόρτα που βρισκόταν ένα βήμα στα αριστερά. «WC» έγραφε απ’ έξω. Ήταν μούσκεμα ολόκληρος ο φουκαράς και δεν ξέρω και τι άλλο...Τον άφησαν μόνο του, σφιγμένο, βασανισμένο και εξαφανίστηκαν περιμένοντας οι αστυνομικοί της συνοδείας στο διάδρομο. Ένας από αυτούς, άνοιξε μια βαλίτσα στο πορτ μπαγάζ της λιμουζίνας και του έφερε στεγνά ρούχα...
ΔΕΝ γνωρίζω γιατί μου ήρθε στο μυαλό αυτό το περιστατικό μόλις πληροφορήθηκα την κατεδάφιση τόσων αναμνήσεων. Δεν σκέφθηκα ούτε δύο Προέδρους Δημοκρατίας, ούτε τρεις πρωθυπουργούς και καμία ντουζίνα πρεσβευτές, ούτε τους δεκάδες υπουργούς και καλλιτέχνες που συνάντησα ως δημοσιογράφος εκεί, ούτε τα γεύματα και τις συναντήσεις με εκδότες, επιχειρηματίες, τραπεζίτες, νομάρχες και περιφερειάρχες. Η εφημερίδα και ο Τάκης Δημητρακόπουλος, είχε τον καλύτερο και πιο χρήσιμο «ανταποκριτή» εκεί. Τον Απόστολο!
ΜΟΥ ήρθε παρ´ όλα αυτά, πρώτα η περίπτωση του «κατουρημένου» υπουργού! Και αυτό μάλλον επειδή το «TRAVEL STOP» όλοι το θεωρούσαμε δικό μας σπίτι. Έναν οικείο χώρο για τους Λαρισαίους και έναν σταθμό για τους ξένους ταξιδιώτες, για τον οποίο ένιωθαν έτσι οι χιλιάδες άνθρωποι που πέρασαν από κει. Αλλά έτσι είναι η ζωή. Όλα φεύγουν. Όλα χάνονται κάποτε. Τα πάντα έχουν ημερομηνία λήξης. Μένουν μόνο οι αναμνήσεις. Ώσπου ακόμα τις θυμόμαστε οι περισσότεροι... Κάτι είναι κι αυτό...
Του Χρήστου Τσαντήλα
