Γιατί, απλά, και η ιστορία και η πολιτική διαμορφώνονται από ανθρώπους. Και οι άνθρωποι αφ’ ενός μεν είναι φύσει απρόβλεπτοι, αφ’ ετέρου δε οι συγκυρίες δεν είναι πάντα δυνατόν να ελεγχθούν.
Πάρτε για παράδειγμα αυτό που συμβαίνει σήμερα με τον κ. Πάνο Καμμένο. Απασχολεί τα τελευταία χρόνια το σύνολο των πολιτών της χώρας και επηρεάζει τη ζωή τους, καίτοι στις εκλογές δεν ψηφίζεται παρά από έναν ή δύο στους εκατό πολίτες. Η ιστορία έχει – γενικώς – κέφια την παρούσα περίοδο.
Δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε θα είναι η τελευταία, που συμβαίνουν ιστορικά παράδοξα. Ας μην πάμε πολύ πίσω. Θυμίζω ότι πρόσφατα (τέλη του 2014) ο αμελητέος εκλογικά κ. Φώτης Κουβέλης, μην ψηφίζοντας Πρόεδρο Δημοκρατίας, έριξε μια Κυβέρνηση που είχε επιλεγεί από την πλειοψηφία του λαού και έφερε στην εξουσία την Αριστερά αλλάζοντας τον ρουν της ιστορίας.
Στην περίπτωση του άχρωμου Κουβέλη, τον ρόλο τον έπαιξε η συγκυρία. Στην περίπτωση Καμμένου, αντιθέτως, η επιβίωση και η ανέλιξή του στην κορυφή –παρά την εκλογική ασημαντότητά του- οφείλεται στην προσωπικότητά του.
Ο κ. Παναγιώτης ή Πάνος Καμμένος, μόνο ασήμαντη προσωπικότητα δεν είναι. Ο άνθρωπος που ταράζει το... νευρικό σύστημα μιας ολόκληρης χώρας είναι γεννημένος να πρωταγωνιστεί. Είναι αυτό που λένε οι ψυχολόγοι «κατηγορία – ηγέτης».
Διηγιόταν κάποτε ένας ψυχολόγος :
- Σε μια παρέα παιδιών, υπάρχουν πολλοί χαρακτήρες. Κάποιος από αυτούς θα ξεχωρίσει και θα πει στους άλλους :
- «Μπρος, πάμε να πηδήξουμε τη μάντρα και να κλέψουμε κορόμηλα από το απέναντι σπίτι».
Ξέροντας ότι κάποιοι θα διστάσουν, θα αρχίσει – χωρίς κανέναν ενδοιασμό- τους ψυχολογικούς εκβιασμούς:
- Κολώνετε ρε; Δεν είστε άντρες ρε…
Ποντάροντας, από ένστικτο, στην προβλέψιμη συμπεριφορά του αγοριού- έφηβου, που θέλει να αποδείξει ότι είναι «άντρας» και «μάγκας» θα πετύχει να τον ακολουθήσουν. Θα κλέψουν τα κορόμηλα και αν κάποτε τους πιάσουν, δεν θα διστάσει να τους «πουλήσει».
-Εγώ δεν ξέρω τίποτε… Αυτός (ο Νικολάκης π.χ.) μας παρέσυρε να μπούμε μέσα και να κλέψουμε… (και συνήθως κάτι Νικολάκηδες – όρα Νικολάκης Κοτζιάς - την πληρώνουν, ενώ ο δικός μας βγαίνει λάδι).
Το παιδί λοιπόν αυτό, κατέληξε ο ψυχολόγος, είναι ένας αυριανός ηγέτης. Οι άλλοι θα είναι οι απλοί οπαδοί, καταδικασμένοι πάντα να ακολουθούν τον πρώτο στη ριψοκίνδυνη κι απρόβλεπτη πορεία του, που έχει μέσα της και σπέρματα γοητείας.
Βέβαια, χώρες με σταθερό και αδιαπραγμάτευτο θεσμικό πλαίσιο, δεν ευνοούν τους πιο πάνω «ηγέτες». Τις πολιτικές «μαγκιές» του Καμμένου δεν σε παίρνει να τις κάνεις στην κοινοβουλευτικά ώριμη Βρετανία, στη θεσμικά άκαμπτη Γερμανία και γενικά στις σοβαρές δυτικές δημοκρατίες. Τους «Καμμένους», τους γεννάει, τους ευνοεί και τους καθιστά «αρχηγούς» το ασαφές θεσμικό πλαίσιο κοινοβουλευτικών «Μπανανιών» όπως αυτό της Ελλάδας. Τους αποδέχονται κοινωνίες χαμηλής παιδείας και υψηλής αφασίας όπως η δική μας. Διότι μόνο στην Ελλάδα του χαβαλέ και των ελαστικών ηθικών ορίων θα μπορούσε ένας πολιτικός να καλεί από το βήμα της Βουλής τους αντιπάλους να πέσουν «στα τέσσερα», να αναρτά στο διαδίκτυο γραβάτες με πέη, να αποκαλεί «ντιγκιντάγκες» ξένους πολιτικούς, να καλεί σε λιντσάρισμα των αντιπάλων και να γυρίζει στα καζίνα παίζοντας στη ρουλέτα σαν κοινός τζογαδόρος. Και να μην τρέχει κάστανο!
Σαν γνήσιος ηγέτης ο Καμμένος έχει πλήρη επίγνωση της ψυχολογίας του πλήθους. Σιγά μην έκατσε να διαβάσει ψυχολογία- ο ηγέτης δεν χάνει την ώρα του με διαβάσματα, αυτά είναι για τα σπασικλάκια της τάξης. Ο ηγέτης γνωρίζει πώς αντιδρά ο λαός, το πλήθος από ένστικτο. Είναι αυτό το ένστικτο που του λέει πως, όσο πιο πολύ βρίζεις, χυδαιολογείς και φωνασκείς, τόσο ενθουσιάζονται και σε αποθεώνουν οι οπαδοί. Γιατί οι οπαδοί είναι μάζα. Και η μάζα δεν έχει δυνατότητα λογικής επεξεργασίας των πραγμάτων, απλά ακολουθεί τον ηγέτη, τον γνήσιο δημαγωγό. Τυφλά, πιστά, χωρίς πώς και γιατί. Ρίξε λοιπόν, αβέρτα κουβέρτα, υπερβολές, παραδοξολογίες, ακόμη και τερατολογίες. Ρίξε στο πόπολο πιασάρικα εθνικοπατριωτικά συνθήματα, πούλα του μαγκιά και τσαμπουκά, πούλα του θρησκεία, πατρίδα και οικογένεια, κατασκεύασε και δώσ’ του αόρατους εχθρούς που απειλούν τα ιερά και τα όσια μας, κι άσε την ψυχολογία του πλήθους να κάνει τη δουλειά της.
Για να τα κάνεις όλα αυτά βέβαια, χρειάζεσαι και θράσος. Κι από αυτό ο κ. Πάνος Καμμένος διαθέτει καντάρια. Οι αντίπαλοί του, διατηρώντας κάποια στοιχειώδη δεοντολογία και αστική ευγένεια δυσκολεύονται να πουν όσα κατά καιρούς λέει εκείνος. Ο Πάνος, αντιθέτως, δεν έχει κανένα πρόβλημα να τους πει –ωρυόμενος- ότι είναι προδότες, ότι τα πιάνουν, ότι θα τους κλείσει φυλακή… Τι να του πεις τότε; Δεν ασχολείσαι καν, το βουλώνεις για να αποφύγεις τα χειρότερα.
Οπαδός του Μακιαβέλι, ο Πάνος χειρίζεται τον απέναντί του «επιθετικά».
Σαν τον μποξέρ (και φυσιογνωμικά... έχει το στυλ), του δίνεις μια ξαφνική στη μούρη κι άσ’ τον αντίπαλο, ζαλισμένο, να ψελλίζει δικαιολογίες και να απολογείται που τις έφαγε.
Με τον ίδιο τρόπο χειρίζεται ο Πάνος και το «Σκοπιανό». Καταλαβαίνοντας, αυτός ο... καλλιτέχνης της επιβίωσης, ότι ο λαός είναι κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών, με γρήγορα αντανακλαστικά καβάλησε το κύμα προσδοκώντας να τον κουβαλήσει άβροχο ως την ακτή. Παράλληλα δουλεύει το σχέδιο παραμονής στην Κυβέρνηση γιατί... γλυκιά η εξουσία. Το πιθανότερο λοιπόν που σκέφτεται ο πονηρούλης Πάνος είναι να «αποχωρήσει» από τη Βουλή όταν έρθει η συμφωνία (άρα – σου λέει- είμαι συνεπής) η οποία συμφωνία θα περάσει με τις ψήφους άλλων προθύμων από το «Ποτάμι» κλπ. κλπ. Κι έτσι, αφού περάσουμε τον κάβο, ξαναπλέουμε ήρεμοι και ωραίοι αγκαλιά με τον κάπτεν –Αλέξη. Ντάξει, διαφωνήσαμε σ’ ένα ζήτημα, τα βρίσκουμε στα υπόλοιπα, ούτε γάτα, ούτε ζημιά.«Elementary my dear Watson», που θα έλεγε κι ο Σέρλοκ Χολμς.
Πού θα τον βγάλει η τακτική αυτή και ποιο θα είναι το πολιτικό τέλος του κ. Καμμένου ουδείς γνωρίζει. Και ουδείς μπορεί να το πει με ασφάλεια. Οι περισσότεροι τον έχουν ξεγραμμένο στις επόμενες εκλογές. Ας κρατήσουν μια πισινή. Όχι γιατί οι ηγέτες είναι άτρωτοι. Αλλά γιατί η «παραμύθα» που είναι διατεθειμένος να φάει ο οπαδός, είναι κάτι σαν το σύμπαν: αμέτρητη!
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
